Vandaag gaat S. voor het laatst naar zijn school. Als achtste groeper lijkt het schoolbestaan al weken uit feest te bestaan: op kamp, oefenen voor de musical, spelletjes doen op school. Er wordt niet echt meer les gegeven. Hij ging ook al een middag naar zijn nieuwe school om kennis te maken met zijn nieuwe klas en zijn mentor. Vandaag heeft hij les tot half 11 en dan is het klaar. De rest van de school gaat ‘ophogen’, de kinderen maken dan kennis met hun nieuwe juf of meester. Voor hem is er dus niets te doen. Beetje hangen vanmiddag en toewerken naar de grote finale: een maaltijd met alle docenten, bereid door de ouders. Daarna begint om half 8 een groot afscheidsfeest tot 12 uur vanavond. Jullie begrijpen dat ik daarbij graag aanwezig wil zijn, hoewel ik niet weet of ik het tot middernacht vol houd, maar ik doe mijn best.
Die 8 jaar lagere school lijkt omgevlogen. Als kleuter liep hij naar binnen en nu is hij een lange slungel aan het worden, met grote voeten. Geen kind meer maar een puber, met alle gedragsveranderingen die daarbij horen. We gaan een nieuwe tijd tegemoet en dat vind ik best heel spannend!
Die lagere schooltijd is voor mij als ouder heel anders geweest dan ik vooraf had gedacht. Door mijn ziekte was ik sinds groep 3 afwezig bij vrijwel alle grote gebeurtenissen die elk schooljaar terugkomen. De meeste schooluitvoeringen, sportdagen, rapportgesprekken en schooluitjes gingen aan mij voorbij. Elk jaar weer moest ik uitleggen aan de juf dat het geen onwil is dat ik me nooit aanmeld voor voorlezen/groepen begeleiden/helpen met de Sint Maarten lampions of eten maken voor de kerstmaaltijd. M. deed wat hij kon maar zijn bordje was al meer dan vol met de zorg voor een zieke vrouw, zorg voor een kind en voltijds werken.
Het zó afwezig zijn bij het schoolleven gaf mij veel verdriet en onmacht. Het merendeel van de schooltijd van S. lag ik plat en werd hij door M. of door mijn moeder & moeders van vriendjes (M!XX) naar school gebracht en gehaald. Tussen de middag at hij meestal bij anderen. Mijn moeder en oppas A. kwamen hier ook wel broodjes smeren voor hem en voor mij of met S. spelen. Zo terugkijkend besef ik hoe ziek ik was en hoeveel ik nu al opgeknapt ben. Hoewel ik weet dat hij heel erg toe is aan de volgende fase in zijn leven, zou ik best de lagere schooltijd met een jaartje willen rekken. Want net nu ik aan het opknappen ben, is mijn (fysieke) aanwezigheid minder gewenst. Natuurlijk moeten we sturen en blijven opvoeden, maar de ouderbetrokkenheid zoals die op de lagere school is, zal op de middelbare school anders zijn, zo hoor ik van ouders met pubers.
Niet alleen S. neemt afscheid. Ik neem ook afscheid, van een periode die anders liep dan ik had verwacht. Waarin ik heel veel verdriet had om wat niet kon. Maar waarin ik ook leerde dat een kind opvoeden, liefhebben, steunen en aanmoedigen ook vanaf de bank kan. Dat betrokkenheid tonen ook lukt als je plat ligt. Ik neem afscheid met een beetje verdriet om wat niet was en zie uit naar de komende jaren waarin ik met meer energie samen met mijn kind de puberteit tegemoet kan treden! Mijn prachtige kind dat in 8 jaar lagere school van een klein verlegen zacht mannetje uitgroeide tot een lieve inlevende superslimme puber met veel belangstelling voor de wereld om hem heen, een groot rechtvaardigheidsgevoel, onweerstaanbaar mooi haar en een dito karakter.
ps: tijdens de zomervakantie zal ik met wat minder regelmaat bloggen.
Min of Meer 
Lijkt me inderdaad verdrietig om zoveel te hebben moeten missen van zijn basisschooltijd.
Hopelijk zal dat anders zijn de toekomstige jaren, zonder dat je teveel terugvalt.
Ik wens zowel je zoon als jou een goed afscheid van die tijd.
LikeLike
Lieve Martine, heb maar niet al teveel verdriet.De basisschooltijd is voorbij en inderdaad, de school zal je minder nodig hebben, maar je kind des te meer.
De puberteit is er een van pieken en dalen in de ontwikkeling van je zoon en ik heb gelezen dat je een hele betrokken en verstandige moeder bent.
Jouw kind gaat nog heel veel plezier en steun van je hebben, of het nu vanaf de bank is of niet, je bent er altijd voor hem. En dat is van onschatbare waarde. Er zijn genoeg gezonde lijfelijk aanwezige ouders waar je dit niet van kunt zeggen.
Wees maar trots op jezelf, menig kind zou een moeder als jij willen hebben.
Groet Wilma
LikeLike
Het belangrijkste voor een kind was er wel,jouw liefde. Een gezonde moeder,die alleen aan zichzelf denkt is een slechtere optie.
LikeLike
Het begeleiden en steunen dat je de afgelopen jaren hebt gedaan en geperfectioneerd, is precies wat pubers nodig hebben. En wat hun bijzonder betrokken ouders vaak moeilijk vinden. ( is mijn ervaring na 5 jaar middelbare school) wie weet welke ouders je nog kan helpen. 🙂
LikeLike
Een pracht moeder die er mag zijn….en een pracht kind. Op naar een nieuwe fase. Gr.Dimitra trouwe lezer.
LikeLike
Ben het volledig met Wilma eens. Marja
LikeLike
Zo, wat een verschil! Hij ziet er echt uit als een middelbare scholier!
LikeLike
Wat een prachtkind heb je! Het zelfvertrouwen straalt ervan af, jullie hebben dat goed gedaan…!
Even een omdenk gedachte om mee te geven: als je niet ziek was geworden en een stressige baan had gehouden, weinig tijd, kort lontje etcetera… Wat was je dan voor moeder geweest?
Maar goed, ik snap dat je het allemaal had gewild en dat je daar verdrietig om bent… Dat zou ik ook zijn…
LikeLike
Je hebt gelijk! In die zin heb ik zoveel geleerd van het ziek zijn. Ik ben er positief door veranderd al zeg ik het zelf en neem graag die bagage mee. Het is meer het verdriet om zo veel te moeten missen. Eergisteravond zat ik bij de musical en ik vond het zó leuk om te zien en mee te maken. Dat was voor het eerst voor mij dat ik bij zoiets aanwezig was. En dat doet nog een beetje pijn. Om al die andere ouders te horen praten over veel andere gelegenheden. Het is een gevoel van buitensluiting en er niet bij horen om redenen die buiten mijn macht liggen.
Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk om mijn kind en hoe hij zijn schooltijd is doorgekomen. Hij genoot, van alles en dat is heerlijk om te weten.
LikeLike
Zo, dat kwam even binnen! Het lukt je niet vaak maar dit koste mij wel een paar traantjes…
Ten tijde van mijn basisschool stond ik aan de kant van jouw zoon. Bij mijn moeder werden de eerste duidelijke signalen van haar longziekte vastgesteld toen ik 4 jaar was. Met feitelijk eenzelfde soort gevolg, veel moe zijn en (perioden) niet vaak het huis uit kunnen. Ze heeft in mijn kleutertijd 6 weken in een longcentrum doorgebracht. Gelukkig op slechts een uur rijden, wij kregen een gezinsverzorgster die 's middags een warme maaltijd kookte en lunchpakketten maakte voor 's avonds. Die gingen mijn zusje, vader en ik dan bij mijn moeder opeten. Ook na de 6 weken revalideren kon mijn moeder niet zo actief zijn als ze wilde. Werken was geen optie en ook met activiteiten op school kon ze niet zoveel leveren als ze wel wilde (en feitelijk ook gevraagd werd). Ook mijn vader deed wat hij kon (naast zorgen en fulltime werken), hoewel een schoonmaak-vader aan het eind van het jaar toch nog blijkbaar iets te vooruitstrevend was want dat vond men toen maar raar.. Het eerste routine onderdeel wat niet meer ging was ons 's morgens naar school brengen, dat heeft mijn vader moeten overnemen. Dus fietsen op het fietsenrek, ons afzetten en door naar zijn werk.
Niet zo heel lang geleden heb ik het eigenlijk voor het eerst met mijn ouders gehad over die tijd. Mijn moeder baalde erg dat ze 's morgens niet meer op en neer kon fietsen, maar vader moest wel even wennen aan de extra taken 's morgens. Vervolgens herhaalde het zich voor mijn moeder vaak dat dingen te zwaar werden, zoals helpen bij handwerken (teveel stof in de lucht) en het steeds weer moeten uitleggen waarbij ook veel onbegrip komt kijken. Op het moment dat ze op school was ging het allemaal wel, ze zorgde wel dat ze dat vol kon houden, maar niemand (behalve het gezin) zag verder dat ze daarna weer een paar dagen op bed lag. Vaak de vraag moeten 'incasseren' dat het toch best leuk was om nog eens met kinderen te werken ze had toch tenslotte de pabo gedaan? Daar zat voor haar ook wel de pijn, het wel willen maar fysiek echt niet meer op kunnen brengen. Daarom komt denk ik het verdriet wat je beschrijft ook zo binnen bij mij omdat ik dat bij mijn moeder ook zie.
Toch heb ik eigenlijk mij nooit ergens over verbaasd of van gebaald, ik wist niet beter. Het ging gewoon zo en dat was dus wel best. Natuurlijk waren er ook wel mindere momenten (toen mijn moeder er bijvoorbeeld achter kwam dat een andere moeder van school die ons wel eens ophaalde er een gewoonte van maakte ons los in de achterbak te stoppen, heeft ze maar een andere oplossing gezocht..) maar dat heb ik mijn moeder nooit kwalijk genomen!
Nu is het nog te vroeg om er iets van te vinden, denk ik, maar grote kans dat jouw zoon over een aantal jaar ook helemaal niet met verdriet, spijt of wat voor negatieve gevoelens dan ook terug kijkt op de jaren op de basisschool. Dingen lopen zoals ze lopen, in zekere zin is het fijne van je jeugd (van kind zijn) dat je makkelijker in staat bent situaties de accepteren zoals ze zich aandienen zonder je af te vragen hoe het ook anders had kunnen gaan. Dat laatste (de vraag of en hoe het beter had kunnen gaan) lijkt iets te zijn waar volwassenen vooral zichzelf mee kwellen, kinderen lijken van nature meer te leven in het hier en het nu ongeacht hoe dat vorm is gegeven.
Groetjes Lily
LikeLike
Hoi Lily, ik kan me voorstellen dat je geraakt werd, want mijn verdriet is dus herkenbaar voor jou.
Ik besef me dat S. heel anders op zijn schooltijd terug kijkt dan ik en ook op mijn ziek zijn. Ik zie een ontspannen goedlachs kind dat geen gefrustreerde indruk maakt. Hoogstens denk ik dat door de situatie zijn inlevingsvermogen wat sneller en meer geoefend is dan andere kinderen van zijn leeftijd, en ook dat is helemaal niet negatief natuurlijk.
Wat ik wel bij hem merk is dat hij het jammer vond dat ik hem bijna nooit haalde en bracht. In latere jaren speelde dat natuurlijk niet meer, maar tot groep 6 of 7 wel. Toen ik vorig jaar weer wat meer energie kreeg heeft hij me gevraagd of ik hem af en toe wou ophalen van school, ook al deden andere ouders dat niet meer.
Hij heeft vandaag school tot 11 uur en dan ga ik hem lekker ophalen! Voor de laatste keer.
LikeLike
Geen woorden, maar ik denk wel aan je. Mooi stukje, herkenbaar geschreven.
LikeLike
Mooi dat je dat voor hem kan doen! Zal zeker gedenkwaardig worden voor jullie allebei!
Voor mij was het min of meer het omgekeerde, ik vond het een hele opluchting toen ik mijn moeder kon ontlasten door samen met mijn zusje (4 jaar jonger dan ik) vooral zelf naar huis te komen. Meeste jaren lukt het wel om ons tussen de middag weg te brengen en dat wilde ze ook graag voor de nodige buitenlucht maar wel op haar tempo en daar was ook ruimte voor. Ik realiseer mij dat die situatie anders was bij ons. Wij hadden een redelijk veilige route thuis-school (halverwege woonde nog een kennis voor noodgevallen, daar hebben we wel eens geschuild tijdens een stortbui bijvoorbeeld) en het leeftijdsverschil maakte meer verantwoordelijkheid voor mij mogelijk. Voor ons was het overblijven het grootste minpunt (want de overblijf-hoofd-juf was er niet eentje om zonder handschoentjes aan te pakken zal ik maar zeggen) dat deden wij niet met plezier en ik weet wel dat mijn moeder daarom extra haar best deed om vooral het thuiskomen tussen de middag te blijven regelen. Dat hebben mijn zusje en ik altijd zeer gewaardeerd. Wij kwamen altijd naar huis ook toen het in groep 8 steeds meer gewoonte werd om met klasgenoten tussen de middag naar het winkelcentrum vlakbij school te gaan (ik verbaas mij er nog wel eens over dat dit überhaupt werd toegestaan..). Wij gingen allebei liever thuis eten (ook als dat feitelijk een keer neer kwam op met z'n allen boven op bed het door mijn vader gemaakte lunchpakket opeten) en mijn moeder vond dat ook wel zo gezellig. Het zou best kunnen dat de 'hang' naar dat soort dingen anders minder snel aanwezig is, maar ik zie dat ook zeker niet als negatief!
Groetjes Marleen
LikeLike
Zo van slag dat ik niet met mijn gebruikelijke internetnaam onderteken…
Groetjes Lily (dus)
LikeLike
Natuurlijk ken ik je verhaal en hebben we samen regelmatig gesproken over dit verdriet, en toch greep het me weer. Ook de reactie van Lily/Marleen vliegt me naar de strot. Maar ook hier zegt dochterlief dat ze het nooit als vervelend heeft ervaren dat ik altijd ziek op bed of op de bank hing. Ze weet nauwelijks beter dan dat ik weinig energie heb en zag het als een groot voordeel dat ik altijd thuis was.
Maar goed, nu S. naar de middelbare school gaat heeft hij je minstens zo hard nodig is mijn ervaring, ook al lijkt dat vaak van niet.
LikeLike
kippenvel!
wat een prachtige zoon heb je!
LikeLike
Ik kanje verdriet tussen de woorden doorlezen. Het geeft natuurlijk ook een gevoel van onmacht als je niet kunt doen wat je graag zou willen. Ook ik kan uit ervaring vertellen dat een kind het vaak anders ervaart. Mijn moeder werkte full-time toen ik op de lagere school zat. Ze had daar in geen andere keuze. Het was in de jaren zeventig nog vrij uitzonderlijk wanneer je als moeder werkte. Toch was mijn moeder er op de cruciale momenten en waren die momenten belangrijker dan dat ze elke middag thuis met de thee en koekjes thuis zaten. Mijn moeder had namelijk echt aandacht voor mij, luisterde naar mijn geluk en verdrietjes. Die aandacht is zo veel malen belangrijk want dat is wat je bij blijft.
Toen ik eenmaal op de middelbare school zat, werd mijn moeder chronisch ziek. Ze heeft een tijdje in het ziekenhuis gelegen. Helaas is ze nooit meer de vitale, alles kunnende moeder geworden die ze voorheen was. Toch maakt dat niet uit. Ze is er namelijk wel altijd voor mij en dat is het enige wat telt. Ik kan altijd naar haar toe met alles zonder dat ze mij veroordeelt. Dat voelt heel rijk. En zo te lezen bied je dat je zoon ook. Dus lieve Martine je doet het hardstikke goed en je hebt een prachtige zoon.
LikeLike
Wat uiteindelijk telt is je liefde en betrokkenheid voor/bij je zoon. En dat zit meer dan goed. Toch is je frustratie over wat je niet kon/kunt duidelijk. Maar dat mag toch ook. Je kan het niet overdoen immers.
LikeLike
Bij mijn zoons is hetzelfde gebeurd als bij jouw zoon. Door mijn chronische vermoeidheid ben ik niet heel erg betrokken geweest bij al die activiteiten, ik heb daar nooit zo mee gezeten. Klinkt misschien gek, maar het was hier op school altijd hetzelfde groepje moeders dat alles naar zich toe trok. Dus moe of niet, veel had dat niet uitgemaakt.
Ik vond het wel jammer dat ik vaak niet bij de 10 minutengesprekken geweest ben. Ook niet die van het voortgezet onderwijs. Maar door de chronische vermoeidheid had ik wel altijd tijd voor ze om lekker met zoons te kletsen en naar hun verhalen te luisteren. Ik heb een heel sterke band met mijn zoons en misschien is een deel daarvan wel gekomen door mijn ziekte.
Volgens mij ben jij een hartstikke lieve moeder en komt je zoon niks tekort. Ik vind hem wel een beetje op je lijken qua uitstraling.
Ik vond het destijds een hele grote stap dat mijn zoons naar het voortgezet onderwijs gingen. Heb ze in het begin geholpen met leren hoe je huiswerk moet maken nav de aantekeningen in de agenda. Na een week ofzo was dat niet meer nodig.
Fijne vakantie!
Groetjes, VeggieMo
LikeLike
mooi apart joch, eigengereide pioniersblik!
voel en begrijp je pijn over wat er niet mogelijk was door die KKK. ME, , kan ik geen pleister op plakken, is gewoon rot.
Linda
LikeLike
Oh wat een verschil zeg, de foto's van je zoon. Leuk om te zien. Morgen hebben wij het afscheidsdiner en de musical. Daarna gaat groep 8 samen naar een van de klasgenoten en logeren ze daar met zijn allen in een grote tipi tent. Ik zal de gezinsverpakking tissues vast klaarleggen. Want ik kan bijna niet geloven dat 8 jaren zo voorbij gevlogen zijn.
LikeLike