De tweede schoolweek zit er hier al weer op. Dat betekent helaas niet dat ik meteen weer strak in het ritme zit van vroeg opstaan en alles oppakken wat er op mijn verlanglijstje staat. Eigenlijk bleek dat het wennen aan het vroege opstaan alleen al voldoende uitdaging is voor mij. Maar nee, ik moest en zou ook elke dag gaan lopen, want beter moet ik worden en wel nu! Ook besloot ik dat ik binnen 24 uur moest weten wat ik nu in de toekomst ga doen en stortte me op een paar beroepskeuzetesten, niet gehinderd door het feit dat ik nog geen eens zelfstandig met de trein ergens naar toe kan gaan. Dat plus een voorlichtingsavond van school en een kind dat nu ineens veel meer begeleiding en aandacht nodig heeft aangezien er in de eerste klas wel heel veel op hem afkomt, maakt dat deze week nog niet eens op de helft was toen het licht bij mij uitging en er een storm in mijn hoofd opstak.
Stoot jij je vaak aan dezelfde steen?
Min of Meer 
Mijn studie is vaak die steen. Maar ik heb eindelijk een sloophamer gevonden voor die steen. Ik ga het winnen.
Maar na de eerste schoolweek ben ik wat uitgeruster zelfs. Niet de hele dag 2kinderen die tegen elkaar gillen en zelfs wat tijd voor mezelf.
LikeLike
Die les verveelt misschien nooit, maar is toch wel erg vervelend! Je schreef het bij mij al in een reactie dat je al weer te veel had gedaan. Lastig blijft dat he, met de energie die je van de vakantie kreeg wil je dan ook meteen wat doen. Beter lijkt het me om je er op te richten om die energie vast te houden, niet op te maken. Maar he, wie ben ik om er wat van te zeggen. Ik heb niet die rottige ziekte die jij hebt. Hoop dat je met de nodige rust wel telkens weer sneller herstelt. 't Is wat he, die middelbare school, ik vond dat eerste jaar van mijn zoon ook zo zwaar. Uiteindelijk moeten ze het zelf doen, maar je helpt ze toch om dat te leren. Sterkte en succes!
LikeLike
Het is ook moeilijk een balans te vinden tussen te veel willen of te weinig doen. Zeker,als dat wat je kunt steeds weer meer wordt. Sterkte.
LikeLike
Och, dat het je tòch nog weer overkomt. Laat de moed niet hangen en maar weer vooruit kijken.
Sinds ik mediteer overkomt het me steeds minder vaak dat ik in mijn valkuilen trap, maar ook mij overkomt het dat ik – in mijn enthousiasme – teveel hooi op mijn vork neem. Ik schrijf er regelmatig over, soms direct soms indirect.
Ik wens je een fijn weekend.
LikeLike
Hoi Martine.
Ik denk dat je dat altijd zal houden (zolang je niet beter bent). Je hebt een hele actieve geest en daardoor loop je steeds voor op wat je aankunt. Ik hoop voor je dat je lichaam op een dag je geest weer zal kunnen bijbenen (letterlijk)
Ik stoot me zeker ook regelmatig aan dezelfde steen. Op een heel ander terrein. Heb helaas al een paar keer moeten ervaren (na jarenlange omgang en vriendschap, althans dat dacht ik), dat mijn vertrouwen geschonden werd. Zelf ben ik een open persoon en zulke dingen komen hard aan.
Groet Wilma
LikeLike
Oww, vervelend Martine!
Maar herkenbaar. Ik stootte me deze week ook een steen die telkens weer terugkomt.
(ook doordat het goed ging weer veel te hard willen)
Blijkbaar ben ik ook hardleers. Zou dat ooit overgaan denk je?
Rust lekker uit Martine! Ga ik ook doen…hihi..
LikeLike
Ik vraag me ook wel eens af of ik ooit die balans zal vinden. Dan schilder ik het halletje en lig daarna 2 weken in bed. What was i thinking? Succes met het herstel.
LikeLike
vervelend voor je Martine,
Ja hoor ik stoot mij ook wel eens. de gezondheid van onze zoon speelt daar ook een grote rol in, man ik en de andere kinderen worden regelmatig gevloerd. Dan pakken we daarna weer met hoop en vrees ons boeltje op en hopen nooit meer naar het ziekenhuis te hoeven. Wie weet was dit het! zeggen we dan tegen elkaar. verder treed ik liever niet in details. Groetjes
LikeLike
Ik heb me heel lang aan de werksteen gestoten. Uiteindelijk startte ik niet met een baan, maar vond wel dat dit zou moeten… want ja, een jonge vrouw, met al oudere kinderen thuis, die niet werkt… leg dat maar eens uit?! Nu leg ik niets meer uit en ben een thuisblijfvrouw. Heerlijk voor man en mezelf. Als ik zou werken(buitenshuis), hoe weinig ook, dan hou ik nul energie over voor andere zaken in het leven! Mijn lichaam zit nu eenmaal zo in elkaar. Heel af en toe steekt het (schuld)gevoel nog op en dat neem ik dan maar weer mee als leerschool. Ik zit al een jaartje of 10+ op die school.groet Esther
LikeLike
Wat een goed idee: 'eerst richten op het vasthouden van de energie die ik nu heb'. Sinds deze week weet ik dat ik vernauwde bloedvaten heb bij mijn hart en begrijp dus ook veel beter waarom ik me zo moe en moedeloos kon voelen. Ik ga me nu eerst richten op het 'behouden' van de energie die ik heb in plaats van 'hoe kom ik zo snel mogelijk hier van af'. Een gedacht die mij tot nu toe alleen maar stress geeft. Bedankt voor de tip en een fijn weekend allemaal!
Groetjes, Astrid
LikeLike
Volgens mij is het leven een rotsig pad vol weerbarstige keien met hier en daar ook nog eens een enorm rotsblok. Mensen die zeggen nog nooit gestruikeld te zijn of ergens tegenaan geketst, die vertrouw ik niet. Gewoon lekker doorstruikelen en bonken! (Zelf nu een gigantische rotspartij onderhanden waarin ik flink zit te beitelen…)
LikeLike
Oh jahoor, dat heb ik ook. Ik geef vooral teveel energie weg op mijn werk.
Maar zoals iemand hierboven schreef, denk ik ook dat het moeilijk is de balans te vinden tussen wat je hoofd wil en je lichaam aankan. Ik hoop dat je je snel weer wat beter mag voelen.
En die brugklas is zeker spannend, ik weet nog goed dat ik er ook heel erg aan moest wennen. Komt goed!
LikeLike
Ja hoor, alleen maar lijkt het wel.: (
Ben ik nu nog erger dan een ezel? (Een ezel stoot zich in het………….)
Zo voelt het helaas wel, waarom maak ik eigenlijk nog steeds afspraken met mijn eigen als ik me er
toch niet aanhoudt? Gr Kathy
LikeLike
Sinds ik VL heb ontmoet, wordt het stoten minder en minder. Hij is de rust zelfe, en helpt mij ook af en toe rust te pakken. (En ik help hem af en toe aan klussen toe te komen). Een van de redenen waarom ik zo blij ben met hem. Want ik vrees dat die stenen er altijd voor mij blijven liggen.
Toen ik het een tijd rustig had (dus geen stenen om aan te stoten), was ik niet happy, en heb ik zelf m'n leven drukker gemaakt. INteressanter ook, maar nu liggen die stenen er weer.
Gelukkig kunnen we er hier in huis over praten, en grapjes over maken. Dat helpt zeker ook om de stenen te zien, en regelmatig om ze te omzeilen. Maar het blijven stenen…..
LikeLike
Héél herkenbaar dit, dat je hoofd meer wil dan je lijf pff……. rustig aan weer proberen in je ritme te komen, maar dat valt niet altijd mee. Alleen al weer het vroege opstaan kost waarschijnlijk al genoeg energie……
LikeLike
Ha dat van die vriendschap herken ik. Steeds opnieuw ergens in gaan investeren en dan vervolgens weer je neus stoten. Ik vraag me wel eens af, waarom probeer ik het nog?
LikeLike
Oh ja, heel herkenbaar. Vooral voor die zaken die ik niet kan. Steeds opnieuw denk ik dan, och ik voel me goed, dat ga ik eens proberen. En bong, daar ga ik weer. Leven met beperkingen is altijd moeilijk. Veel sterkte gewenst en rustig aan doen.
LikeLike
Ook voor mij heel herkenbaar helaas…
Howel ik nu nieuwe AD gebruik waar ik me beter voel neem ik nog vaak teveel hooi op mijn vork!
Vanavond heb ik voor het eerst sinds een jaar weer geblogd.
Ik heb jou ook in mijn blogrol staan omdat ik zo graag bij je lees en zoveel van je geleerd heb.
Ik hoop dat je dat goed vindt?
Groetjes en liefs,
Arja
http://www.arjasart.blogspot.nl
LikeLike