Een paar jaar geleden kwam ik in aanraking met Kaizen. Voor wie niet weet wat dit is: Kaizen is de kunst van kleine stappen zetten, om zo grote veranderingen te kunnen bewerkstelligen. Want wie grote stappen zet, activeert een deel van het brein waar ook weerstand, verzet en angst vandaan komen. Kleine stappen zetten bedot het brein want het heeft dan niet door dat je toewerkt naar een doel. Maar die kleine stappen maken wel noodzakelijke verbindingen aan in je brein, waardoor de weg naar je doel toe wordt bereid.
Kaizen is voor mij heel interessant. Van nature pak ik alles groots en meeslepend aan en met een aandoening als ME/CVS wordt mijn brein voortdurend overprikkeld en in staat van alarm gebracht. Dus loont het de moeite om kaizen toe te passen in mijn dagelijkse leven.
Gisteren schreef ik: ‘ik wil worden wie ik ben in dit lichaam’ . Dat klinkt nogal dramatisch. Maar het klopt wel. Wie ziek is, wil beter worden. Dus was de focus heel lang gericht op dingen doen: ‘als ik dit of dat doe, word ik vast beter’. Veel later kwam het besef dat beter worden misschien niet iets doen is, maar vooral iets niet doen. Geen grenzen overschrijden maar luisteren naar mijn lijf.
Beter werd ik niet maar er was sindsdien wel een significante verbetering. Ik heb geleerd dat heel veel behandelingen allemaal wel iets hebben dat ik kan gebruiken. Dus schoof mijn toestand langzaam op van volledig plat liggen naar iets meer kunnen doen in het dagelijkse leven.
Toen ik dat punt bereikte probeerde ik ook mijn conditie te verbeteren en spieren sterker te maken. Onder begeleiding van een fysiotherapeut en ook zelf in het dagelijkse leven. Maar hier stokte de vooruitgang. Mijn lijf blijft reageren alsof er een noodtoestand is na het doen van wat spierversterkende oefeningen.
Dus was het ritme van de afgelopen jaren, proberen op te bouwen, onderuit gaan, wonden likken, doorgaan, plannetje maken, weer proberen op te bouwen, onderuit gaan. Afijn, zo dus, het is jullie vast duidelijk.
Nu kind weer terug naar school is, is het ook weer makkelijker een vast dagritme te hanteren van kleine klusjes, mediteren, wat lezen, etc. Ik heb de afgelopen jaren geleerd om actie en ontspanning af te wisselen en daar ook naar te handelen. Ik voel tegenwoordig ook goed aan of ik voldoende energie heb om bijvoorbeeld even naar de bieb te gaan of dat ik dat beter een dag kan opschuiven.
Met dat in gedachten wil ik ook weer gaan lopen. Want alle dagen naar buiten gaan is goed, niet alleen voor mij maar voor iedereen. Het lopen gaat tot nu toe altijd zo: ik doe een loopje, dat gaat goed en besluit dat om de dag te gaan doen. Na een week raak ik in een hallelujahstemming en ga meteen voor de grote loop (een wandeling van 25 minuten langs het IJsselmeer). Dan stort ik in. Niet zozeer vanwege die wandeling maar omdat ik denk dat het goed ging en ik in de adrenalinekick die volgt ga stofzuigen of dweilen of wat dan ook.
Die adrenalinekick moet ik zien te vermijden weet ik nu. Met kaizen in gedachten, kies ik voor de kleinste stap op weg naar meer verbetering. De kleinste stap is een loopje vanuit mijn huis naar het park hierachter, ik loop een paar meter het park in en draai me dan om en ga weer terug. Dat is 8 minuten lopen (voor mij dan want ik heb het tempo van een slak, als kind en man dit lopen zijn ze met 4 minuten terug). Deze wandeling is zo klein dat het geen wandeling mag heten. Zo klein dat het vergelijkbaar is qua energie met douchen of aankleden. Dat kan ik wel, ook op mindere dagen, als ik het maar zo klein blijf aanpakken.
Wat ik moeilijker vind, maar wel doe is de stemmen in mijn hoofd negeren. Want doorlopen als ik in het park ben is heel verleidelijk. Het is mooi weer, het gras is groen, ik zie mooie vogels, ladidadila. Zo dus. En er is ook een stem die brult dat ik een loser ben, omdat ik maar zo kort kan wandelen. En een stem die zegt dat vast iedereen in het park naar me kijkt, ‘wat doet die vrouw nou, die loopt een paar meter het park in en dan draait ze zich om. En dat doet ze elke dag. Ja, logisch dat overgewicht’.
Jullie zien, ik ben mijn eigen strengste criticus. Wie heeft een vijand nodig, met zulke stemmen in zijn hoofd? Dus negeer ik ze, en als dat niet lukt zet ik gewoon het geluid uit. Want ik doe het toch, die kleinste stap die ik kan zetten zonder terugslag, ook op slechte dagen.
En ik bepaal geen doel. Het doel is het lopen zelf en het alle dagen even buiten zijn, niet de uitbreiding. Vandaar uit zie ik wel verder. Ik meld me in ieder geval niet aan voor de dam-tot-dam-loop ;-).
Wat is jouw valkuil als je iets wilt aanpakken? En wat zou dan jouw kleinste stap zijn?
ps: voor wie meer wil weten, ik schreef een paar jaar geleden een blog over een boek dat ingaat op kaizen, dat lees je hier.
Min of Meer 
Ja, dit is het en dat is goed genoeg. Dat evenwicht bereiken is een sport op zich, maar het volkomen in de vingers hebben is zo moeilijk omdat elk detail en verandering ook invloed hebben, meestal met als gevolg een energieduikeling. Een eeuwig wisselende gebruiksaanwijzing, die per dag en uur opnieuw geschreven moet worden. Hondsmoeilijk en hondsvermoeiend.
LikeLike
Deze komt van de Universiteit van de Open Deur. In jouw blog schrijf je:
Wat ik moeilijker vind, maar wel doe is de stemmen in mijn hoofd negeren. Want doorlopen als ik in het park ben is heel verleidelijk…. En er is ook een stem die brult dat ik een loser ben, omdat ik maar zo kort kan wandelen. En een stem die zegt dat vast iedereen in het park naar me kijkt, 'wat doet die vrouw nou, die loopt een paar meter het park in en dan draait ze zich om. En dat doet ze elke dag. Ja, logisch dat overgewicht'.
Dat zijn minstens DRIE negatieve stemmen (gedachten).
Gewetensvraag aan jou:
STEL jouw vriendin zit in een vergelijkbare situatie en ze doet alles wat ze kan om verbetering in haar situatie te krijgen. Ga je haar dan ook zo lopen afze*ken?
STEL je zit op een bankje in een park. Elke dag. En elke dag zie je een vrouw (met of zonder overgewicht) die paar pasjes in het park zetten om zich vervolgens weer om te draaien. Denk je dan ook zo hard over die vrouw of kan je zien hoeveel moeite het haar kost en ben je blij voor haar dat het haar vandaag toevallig wel weer gelukt is?
Waarom lukt het je wel om lief te zijn voor een ander en mee te leven en aan te moedigen? En waarom ben je zo ontzettend streng voor jezelf?
Dat verdien je toch niet? Probeer eens net zo lief en begripvol voor jezelf te zijn als je voor een ander bent.
Je bent het waard!
Dus niet negeren die stemmen maar ze van repliek dienen. Ha, je bent het waard, toevallig! Je bent een kanjer!
En als je niets aan mijn reactie hebt of je vindt het ongepast dan vind ik het niet erg dat je het niet plaatst.
LikeLike
Ik denk dat heel veel mensen deze stemmen herkennen, daarom schrijf ik erover.
Ik heb geleerd dat t voor mij beter werkt om de stemmen te negeren dan ze van repliek dienen. Misschien werkt dat bij jou niet zo.
Die stemmen zijn het niet waard om naar te luisteren zoals ik ook schrijf.
LikeLike
Haha ik moest zo gniffelen over jouw zinnetje; ik meld me in ieder geval niet asn voor de dam tot dam loop want guess what…. Heb ik wel gedaan, samen met een sportmaathe die ms heeft zodat we een doel hebben om naar te trainen. We zijn al een jaar bezig metr trainen. We gaan hem lopen, niet rennen maar he, das voor ons al een grote stap. Helaas komt er dan fedurende zon jaar steeds weer tegenslag op je pad waardoor je maar af moet wachten of het gaat lukken. Maar we gaan er aan beginnen en lukt het niet dan niet, gaan we volgend jaar een nieuwe poging doen. Mijn situatie is natuurlijk heel anders dan de jouwe maar ik herken dat gevoel van in je hallelujahstemming over je grens gaan wel. Net als zo hard voor jezelf zijn. Dat is zooooo lastig om mee te dealen. Wens je veel wijsheid daarin.
LikeLike
Had ik al verteld dat ik geblesseerd ben met mijn trainingsschema? Guess why?
🙂
LikeLike
Mijn strijd was anders maar vergelijkbaar. Ik had panische angsten voor alles. Ben zo 7 jaar opgesloten geweest in mijn huis, durfde niet eens meer de tuin in. Moest weer stapje voor stapje naar buiten.
Mijn valkuil was altijd dat ik zo teleurgesteld was als het de ene dag lukte en de andere totaal niet. en maar denken ja maar het was ook 'maar' 300meter.
Ik vind het heel interessant wat je schrijf over kaizen.
De reactie van Ikke vind ik ook goed. Ik doe dat regelmatig, mezelf afvragen hoe ik zou denken als een ander zoiets zou doen en dan besef ik dat ik opeens een heel andere mening heb.
Schaamte en gene heb ik met de jaren stukken minder over wat anderen van me denken.
Ik zing en dans gewoon in de tuin. Jammer als ze me zien maar vooral horen maar het maakt me niet veel. uit. fijne dag.
LikeLike
Herkenbaar. Dat groots en meeslepend ken ik maar al te goed. Het grappige wat ik op een gegeven moment meemaakte met mijn dagelijkse loopje en die leuke gedachten het stelt toch niks voor was dat er iemand spontaan tegen me zei; lekker hè dat lopen? Heerlijk ik doe het ook iedere dag. Ze dacht dus heel anders dan ik maar het opende wel mijn ogen Hoe slecht ht ik over mezelf denk vaak nog . Zeker ivm met zoon:(
Maar je blogs zijn wat mij betreft de laatste tijd super fijn! Ik denk dat je heel veel mensen hiermee helpt. En kneuterigheid. Ach dus? Jij schrijft over dingen die belangrijk zijn in ieders leven mag ook weleens gezegd worden .
O ja kaizen is echt goed wat heel veel dingen betreft. Ik vergeet vaak voor het gemak of ik moet dat gewoon kunnen ja! Dat juist die pauzes super belangrijk zijn. En ontspanning ook!
LikeLike
Goeie blog weer! Ik ken kaizen uit mijn studieboeken, maar heb het in persoonlijk leven eigenlijk nooit zo toegepast. goed punt.
Ik ga je oude blog er ook even over lezen.
LikeLike
Ik ben vast jouw verloren gewaande zuster 😉
LikeLike
Hihi, ja dat heb ik ook wel eens gedacht 😉
LikeLike
Ik heb het boek 'de kunst van kaizen' gelezen en vond het heel interessant. 'Sluip op je tenen langs de amygdala', kan ik me nog herinneren, dat gedeelte van de hersenen waar ook weerstand en paniek zit.
Als ik bij mezelf weerstand bespeur tegen een klus die toch geklaard moet worden, helpt het nog wel eens om de klus in kleine stukjes te verdelen.
En dan dat hele kleine stukje met heel veel toewijding te doen.
Ik kan me nog een hilarisch voorbeeld herinneren uit het boek van iemand die elke dag 1 minuut op de loopband ging staan. Alleen maar staan. Op een gegeven moment dacht hij: laat ik maar eens een minuut gaan lopen, ik sta er nou toch. De dag daarna werden het 2 minuten, en dat werd steeds verder uitgebouwd tot een half uur, drie kwartier, etc. Dat doe ik op het moment met ukulele oefenen. Ik vind dat ik te weinig repeteer, en nou hou ik hem een paar keer per week gewoon vast, doe een paar strums, een paar akkoorden en leg hem weer weg. Maar soms blijf ik zitten en speel een paar liedjes.Dus het werkt echt!
LikeLike
Hardlopen op de sprtschool, ik wilde graag afvallen en conditie verbeteren. Na bijna zes jaar niet gesport te hebben was mijn conditie niet zo goed meer. In januari begon ik, twee minuten. Maar ik hield vol. Uiteindelijk kon ik 45 minuten hardlopen aan een stuk, begin juni! Momenteel zit ik op wat minder minuten want het is me te vermoeiend. Echt een wedstrijd in plaats van een workout, en ik wil mezelf niet overbelasten. Daarom kies ik nu voor 20 minuten hardlopen, 5 lopen, 10 minuten hardlopen en nog 10 minuten lopen. Toch voel ik me nu een beetje een loser, omdat ik 45 minuten aan een stuk niet meer doe. Maar ach, ik blijf nu wel fit, ben zes kilo kwijt geraakt dus erg blij daar mee
LikeLike
Ik dacht misschien wat voor jou, wandelen en iets meenemen om onderweg te doen wanneer je op een bankje gaat zitten. Vier minuten lopen, zitten en dan weer 4 minuten lopen. En elke week een minuut erbij oid
LikeLike
Dat lijkt me wel heel pittig, je wilt dan wel en denkt soms ook dat je kunt, maar eigenlijk is dat gewoon niet zo. Heel knap als je dan steeds meer je grenzen gaat herkennen.
Mijn valkuil is een beetje een combinatie van teveel in één keer willen (en dan niet weten waar te beginnen) en me mee laten slepen in de waan van de dag, in plaats van elke keer tóch dat kleine stapje te zetten in de richting waar ik naar toe wil. Een work in progress…
LikeLike
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
LikeLike
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
LikeLike
Ik ga regelmatig over mijn grenzen. Dit gebeurt omdat het soms gewoon moet. Maar vooral omdat ik vind dat iets moet. Ik word steeds makkelijker en steeds realistischer in wat wel en niet gaat. Voor mij is dochter naar school brengen en ophalen en Fysio of arts bezoeken eigenlijk het maximale. Ga ik niet naar een arts dan is er ruimte voor iets anders kleins. Helaas zijn dagen dat er dingen domweg moeten. Ik doe ze dan ook om vervolgens om te storten.
LikeLike