De afgelopen 1,5 week liepen niet echt soepel hier. Zoals ik eerder schreef was eerst puber beroerd, toen ik. Toen de man en toen werd ik weer ziek en begon de puber ook weer te snotteren. We wisselden elkaar gezellig af.
 |
| daar is ie dan! |
Tussen het ziek zijn door zette M. de eindelijk gearriveerde eettafel en het bed van S.in elkaar en maakte hij van resthout een prachtig badkamerkastje. Daarna heb ik hem dwingend verzocht op te houden met klussen. Ik was vorige week maandag zó blij dat hij weer naar zijn werk was (dit natuurlijk klinkt heel onaardig en ondankbaar en ik ben echt wel heel blij met mijn klusser)…..eindelijk rust, een leeg huis en geen klusgeluiden.
Ik ben graag alleen. Om op te laden. Om in een stil en leeg huis te zijn. Om niets te hoeven zeggen. Ik ben heel dol op mijn gezin en houd verschrikkelijk veel van ze. Maar ik ben ook altijd blij als het maandag is en iedereen is vertrokken naar werk en school. Hoewel ik mijn best doe vast te houden aan mijn eigen ritme van oefeningen doen en mediteren als de mannen thuis zijn, lukt dat toch het best in een leeg huis.
Soms zijn er gewoon botsende belangen in het gezin. De man komt thuis en wil graag muziek luisteren. Dus wordt dat meteen opgezet en eten we aan tafel met de muziek aan. Gezellig. Alleen ik hoor niets van het gesprek aan tafel omdat voor mij de muziek domineert. En moet ik om de haverklap vragen wat er gezegd wordt. Dit zorgt voor veel wederzijdse irritaties. Mijn belang (rust) botst gewoon vaak met hoe de mannen willen leven. Daarom passen we ons veel aan en over het algemeen gaat dat ook prima. Ik ken best veel mensen die al lang zouden zijn weg gelopen van een partner die heel snel overprikkeld is, bijna nooit iets leuks kan doen en ook nog eens zo doof is als een kwartel. Dus heb ik echt een lot uit de loterij met M. gekregen en zeker ook met S. die voor een puber toch over enorm veel empathisch vermogen beschikt en echt rekening met mij houdt.
Dit wederzijdse rekening met elkaar houden zorgt er ook wel voor dat we elkaar soms in de weg kunnen zitten. Met name op vakantie is dat zo. De mannen doen nog niet de helft van wat ze zouden doen als ik er niet was en leven als halve bejaarden. En ik forceer mezelf vaker dan me lief is om toch met ze mee te gaan om iets leuks te doen. Natuurlijk is dat stom en moet ik dat niet doen. Maar doe ik dat niet dan zit ik op vakantie de hele dag met een boek. Net als thuis. Alleen met een ander uitzicht.
Op vakantie gaan zorgt bij mij ook altijd voor veel onrust vooraf en meestal een terugslag achteraf. Daarom heb ik een tijdje geleden de bom laten vallen hier in huis en verteld dat ik overweeg dit jaar niet mee te gaan. Dat is niet lekker gevallen. Begrijp ik. Net als dat zij mij ook begrijpen.
Buiten dat is er al best veel onrust dit jaar. Door onze eigen keuzes, dat besef ik me goed. De keuken wordt gerenoveerd, er wordt een dakkapel geplaatst. En dan moet ik ook nog op vakantie. Zo voelt het.
Voorlopig neem ik nog geen beslissing over wel of niet meegaan, er is nog tijd zat. Ik heb beloofd mijn uiterste best te doen om wel mee te gaan. Maar niet ten koste van alles.Want twee weken alleen zijn lijkt mij ook wel eens fijn en goed. Gewoon twee weken alleen maar met mezelf rekening houden, mijn eigen ritme volgen en een leeg huis (nou ja met vier haarballen).
Kennen jullie dat gevoel?Ik voel me heel schuldig dat ik het überhaupt overweeg en tegelijk vind ik het goed van mezelf dát ik het overweeg. Nou ja, wordt vervolgd.
Min of Meer 
zo herkenbaar…soms is mij alles teveel en dan eet ik alleen zonder het gezin. Dat voelt zo raar maar nu na de operatie heb ik onder het eten mijn rust dubbel en dwars nodig. Ik heb ook zo vaak het gevoel ze in de weg te zitten en hoe vaak ze ook zeggen dat het niet zo is, het voelt wel zo aan. Ik begrijp je dus volkomen. (en klusgeluiden…vreselijk)
LikeLike
Begrijpelijk dat sommige dingen zo botsen. En dat je om de ziekte heen kunt snap ik ook. Maar ik denk dat hoe minder je doet hoe minder je ook kunt. En ja ik ben ervaringsdeskundige. Wat is er eigenlijk erg aan instorten. Of door moeten lopen terwijl elke beweging pijn doet. Dat doet het toch wel, ook als je rust ;-)Het klinkt botter dan ik bedoel maar denk er eens over na. Je isoleert jezelf enorm op deze manier.
LikeLike
Ik begrijp je goed. Ik ben bijvoorbeeld ook helemaal niet zo enthousiast over een nieuwe man wanneer dat zou betekenen dat hij er dan “altijd is”.
Ik waardeer mijn momenten van alleen zijn en zou er niet zonder willen.
LikeLike
Misschien wennen je mannen aan het idee van samen gaan en bevalt het goed.
LikeLike
Met instorten is niets mis, dat heb je helemaal gelijk in. Het is een optelsom: vind ik het een terugslag waard. Het antwoord wisselt nogal.
Buiten dat is er de behoefte aan eens een tijd alleen zijn, om eens een minder overprikkeld te zijn.
Ik weet niet of isoleren zo negatief is, als t al isoleren is.
LikeLike
Ik snap het gevoel.
Zelf loop ik de laatste jaren meer tegen mijn grenzen aan dan er overheen, en daar voel ik me soms ook enorm schuldig over. Zoals wanneer ik toch de afwas laat staan als het niet gaat (al heeft man er ook geen zin in als hij uit zijn werk komt én ook nog kookt), of als ik vraag muziek uit te zetten wanneer de prikkels veel te hard binnen komen, terwijl hij zo van die muziek geniet.
Moeilijk is dat he? Je niet schuldig voelen om iets dat eigenlijk niet iets is om je schuldig over te voelen. Ik denk dat ze, wat Izerina al zegt, zich samen ook prima zouden vermaken. En toch doe je het.
LikeLike
Dit is echt heel herkenbaar. Alles, eigenlijk. Vreselijk om aan je huisgenoten telkens te moeten vragen om de muziek zachter te zetten of of zij dit of dat willen doen, soms lijkt het alsof alles moet schikken naar mij (eigenlijk naar mijn ziekte). Wat vakantie betreft, wij zijn al een paar keer samen met mijn ouders gegaan en zo kan mijn man veel meer uitstapjes doen zonder dat hij alleen moet en kan ik sneller zeggen dat ik niet meega zonder schuldgevoel dat hij anders niks kan doen. Maar sowieso ga ik op vakantie ook heel erg over mijn grenzen. Is het je de terugslag waard, dat is inderdaad de vraag.
LikeLike
Het is oh zo herkenbaar. Alles. Het heel snel overprikkeld zijn. Het graag alleen zijn om op te laden. En ja, ook het gevoel dat op vakantie gaan eerder een beproeving is dan ontspanning. Op vakantie gaan vraagt energie, veel energie. Veel meer dan gewoon wat in huis lummelen. Ook al beleef je de vakantie als een bejaarde, en probeer je de broodnodige rust in te bouwen en volg je ook op vakantie je strikte dieet, toch ben je stikop na een reisje. Dat maakt me ook telkens heel emotioneel. Ik heb het gevoel daar een enorme rem te zijn op de vakantiepret van de anderen.
Wij hebben afgesproken even geen volledige week meer weg te gaan, maar enkel een verlengd weekend. Gewoon een dagje of 2-3, maar dan enkele keren per jaar. Ik denk dat dat voor mij beter te overzien is.
Misschien zijn kortere tripjes voor jou ook een optie ?
LikeLike
Juist leuk voor 'de mannen' om samen te gaan, hebben mijn man en zoon ook eens gedaan, weet niet meer waarom ik niet mee ging maar ze hebben het enorm leuk gehad.
LikeLike
Misschien moeten jullie eens overwegen om de mannen alleen te laten gaan.
10 dagen of zo en misschien een weekendje met z'n allen.
Zo laden zij, maar ook jij weer op. Zij kunnen doen waar ze zin in hebben en dat is voor hen ook wel eens leuk.
Waarom zou je altijd perse samen weg moeten. Zeker als jij je fijn voelt alleen thuis.
Het gaat er om dat uiteindelijk iedereen tevreden is.
Sterkte
Groet Ien
LikeLike
Wat moeilijk voor jullie….ik snap zowel jou als je man en kind. Zij willen met het hele gezin op vakantie en herinneringen maken en jij voelt het als een belasting en krijgt later de klap.
Ik weet hier niks zinnigs over te zeggen behalve: pas op dat dit soort dingen jullie niet van elkaar vervreemd. ….
Sterkte met het nemen van de beslissing hierover.
Mooie tafel!
LikeLike
Misschien omdenken en jij een tijdje weg, naar een rustige plek. Even heerlijk tot tust komen. Dan kunnen de mannen eens hun ding doen thuis. Win-win situatie. Lijkt me voor hun ook eens fijn?
LikeLike
herkenbaar. Ik ben dol op mijn gezin maar als de vakantie weer voorbij is ben ik ook altijd weer opgelucht.
LikeLike
Kunnen ze mooi een vorm van vakantie houden Waar jij niet aan mee kunt doen. Minder gezellig, 'maar ook een kans
LikeLike
Ik heb hetzelfde, maar dan omgekeerd: ik wil graag een paar dagen op vakantie, maar mijn man en kinderen mogen niet mee 🙂
We gaan van de zomer wel samen op vakantie, maar eerst wil ik -zo gauw de jongste van de tiet is- een paar dagen in mijn eentje in een leuk hotelletje ergens in de bossen zijn. Met een boek, een bad, thee (of wijn!) en stilte. Gewoon even een paar dagen geen geMamaaaah! en gewoon alleen mijn eigen bips afvegen…
LikeLike
..de mannen zulken zeker een geweldige vakantie hebben en jij ook! Man en dochters waren vroeger dol op watersportvakanties terwijl ik water alleen geschikt vind om te drinken (nouja…en douchen��) Zonder mamma 2 weken weg vonden ze zielig. Ik heb toen een zeilvakantie van 10 dagen voor ze geregeld en ze hebben genoten. Geen moeder (partner) die met een quasi-vrolijk gezicht in het “vooronder” zat, beetje misselijk van al dat water! Op deze manier hebben we jaren alle 4 van de vakanties genoten en de resterende dagen deden we samen leuke dingen!
LikeLike
Van beiden begrijpelijk. Misschien helpt het om in te zien, dat dit jaar een bijzonder druk jaar is, en dat eens overslaan niet automatisch inhoudt, nooit meer mee te willen?
LikeLike
Dat is een goeie! Ik zelf ga ook sinds een aantal jaar een week (ver) weg. Zit bij familie met erg weinig prikkels. Geen internet. Geen telefoon. Alleen er zijn. Voor de thuisblijvers heerlijk om eens niet te hoeven letten op wat er gegeten word, wat er gekeken word, hoe de dingen gedaan worden. Man neemt vrij in die week en geniet net zoals ik. Aanrader!
LikeLike
Misschien een half – half iets? Een week samen en een week jij thuis en zij weg?
Als je snel overprikkeld / moe bent zijn vakanties niet direct iets om naar uit te kijken.
Succes met verzinnen!
LikeLike
Na de zoveelste vakantie waarbij ik flink over mijn grenzen was gegaan heb ik vorig jaar besloten om niet meer op vakantie te gaan. Er waren veel mensen die daar van schrokken (zowel op mijn blog als irl) omdat als je gezond bent geen idee hebt hoeveel energie op vakantie gaan kost. Ook waren er enkele personen die het egoïstisch vonden omdat mijn echtgenoot zo ook niet meer op vakantie kon. Dat besef ik natuurlijk maar al te goed en voel me daar ook best schuldig over.
In plaats van vakantie hebben we vorig jaar zomer (bijna) iedere vrijdag een wandeluitje in Nederland gedaan. We hebben veel nationale parken en andere natuurgebieden gezien met als topper een begeleide excursie op het Naardermeer. Wandelen, picknicken, bootje varen, rusten en op een terrasje zitten, op ons gemak. Omdat ik er fotoboek van heb gemaakt hadden we het er onlangs nog over dat dat toch eigenlijk ook heel erg leuk was, leuker dan we van te voren hadden kunnen denken. Dus misschien een idee voor de toekomst?
LikeLike
Ik vind het heel reëel dat je overweegt niet mee te gaan. Sterker nog, het kan ook zo zijn dat het voor iedereen beter uitpakt. En ter compensatie zou je toch eventueel iets anders samen kunnen doen?
Ik herken overigens ook helemaal je behoefte aan rust en stilte. Na het weekend moet ik ook eerst altijd weer bijkomen ben ik blij als iedereen weer naar school en werk is.
Huisvlijt
LikeLike
Sinds ik chronisch ziek ben doen we de dingen samen die ik leuk vind en aankan en deed mijn man daarnaast zijn eigen ding ,hardlopen,klussen en doe vactiviteiten met de kinderen , vakantie zoals een midweek of lang weekend waren voor mij te doen ,en bv een fietsvakantie deed hij met de kinderen ,nu mijn man bijna 2 jaar geleden een cva heeft gehad zijn de rollen omgedraaid ik heb meer energie en minder pijn dan hij ,ook daar vinden we nu weer een evenwicht in wat een ieder van ons aankon en doet.
Wat ons door de jaren er steeds weer door heen sleept is dat we heel veel met elkaar bespreken met eerlijk zeggen tegen elkaar kom je het verst en zonder schuldgevoel ��
LikeLike
Ik zou dit geen 'isoleren' noemen, maar gewoon, gezond je eigen behoeften volgen. En die kun je per jaar opnieuw bekijken.
Voor mij gold/geld dat ik het rotter vind om ergens anders me klote te voelen dan thuis. Bv. als ik dagenlang zware migraine had op vakantie, dan snakte ik ernaar om in m'n eigen bed te liggen, en in de prikkelarme omgeving van m'n eigen huis te zijn.
LikeLike
Ik denk dat het heel goed is dat je je gevoel tav vakantie bespreekbaar maakt, alleen al daardoor zullen de mannen aan het idee wennen dat het zou kúnnen ; eens niet met z'n drieen weggaan . En inderdaad; misschien is een weekend samen weg ook leuk, en dan de mannen voor 10 dagen ofzo met z'n tweetjes .
Zelf ben ik er sowieso wel een voorstander van om als partners niet automatisch alles samen te doen/ te beleven. Soms raak je daardoor voeling kwijt met je eigen behoeften. Ik ben 24 jaar met m'n partner, maar wij wonen niet samen. De combinatie van mijn chronisch ziek ( en dus thuis) zijn en zijn werk aan huis maakt dat wij hiervoor kiezen. In een poging om onze relatie 'fris' te houden . Niet dat dat altijd lukt, maar het helpt wel. Qua vakantie kan ik de laatste jaren niet méér aan dan een midweekje niet al te ver van huis en mijn vriend vindt dat o.k. Ik stimuleer hem wel om zonder mij met vakantie te gaan, maar die stap vindt hij blijkbaar toch te groot.
LikeLike
O ja, heel herkenbaar.
Mijn vriend gaat binnenkort twee dagen thuis werken. Hij is daar erg blij mee. Ik wel voor hem maar vind het zelf toch stiekum ook wat minder. Ik ben alle dagen thuis (ook door laag energiepeil) en dan is hij vier van de zeven dagen thuis, hmmm eens kijken hoe dat gaat. Het ligt niet aan hem, hij is erg gemakkelijk en rustig. Ik ben alleen ook erg graag in een rustig en leeg huis.
LikeLike
Ik ben ook iemand die veel tijd alleen nodig heeft, wat fijn om te lezen dat er zoveel meer zijn die dat hebben. Mijn man en zoons zijn een paar keer zonder mij op vakantie geweest. Ze gingen dan kanovaren in Zweden, koken op een kampvuur, hout hakken en dat soort dingen. Vroeger deed ik dat ook, maar die tienerjongens hebben zo veel energie en willen zulke lange afstanden maken…bovendien vond ik het juist een heel fijn idee dat ze met hun vader op pad waren en ze dus op elkaar waren aangewezen. Doordat ik thuis ben en mijn man werkt was het heerlijk dat ze nu eens lekker veel tijd met hém hadden. En ik vond het heerlijk om een weekje-10 dagen het rijk alleen te hebben. Ze kijken met heel veel plezier terug op die vakanties. Sterker nog ze willen volgend jaar wéér. Van dat vervreemden begrijp ik niet zo goed…het is toch heerlijk als ze met allemaal verhalen thuiskomen.
LikeLike
Kennelijk vinden je mannen je wel een heel gezellige bejaarde, aangezien ze je graag bij de vakantie willen. Dat compliment kan je in je zak steken:) Maar vader-zoon vakanties kunnen ook heel mooie herinneringen opleveren. Ik kan mij jullie dilemma heel goed voorstellen, maar denk dat jullie daar vast heel creatief uit gaan komen.
Hartelijke groet,
Jacqueline
LikeLike
Ik denk dat als het even gezakt is, de mannen dit een erg goed voorstel vinden. Ze kunnen zonder beperking doen wat ze graag willen. En jij precies hetzelfde, alleen voor jezelf.
LikeLike
Fijn te lezen dat meer mensen de behoefte hebben om eens alleen te zijn. Ik heb dat ook. Ik vind het heerlijk om alleen thuis te zijn, lekker rommelen en genieten van de stilte om mij heen.
Maar dat gebeurt nooit meer. Hubbie is 24 uur per dag thuis, zeven dagen in de week. En ook echt thuis. geen hobby, niks.
Het vliegt mij soms aan. Ik ben er nog steeds niet aan gewend. Mensen kijken mij raar aan als ik het vertel. Dus houd ik maar mijn mond.
Ik kan je heel goed begrijpen. Dat je graag een keer een tijdje alleen bent. Besprek het en doe het gewoon. Ik weet zeker dat je geniet. En de mannen ook. Kunnen zij samen dingen ondernemen zonder zich schuldig te voelen.
Liefs Frederique
LikeLike
Zelf ga ik juist eens in de zoveel tijd weg met collega's die vriendinnen zijn geworden. Gun mijn man ook zo'n groep waarbij je een weekend lekker kunt bijkletsen zonder aan je kinderen te hoeven denken en even geen ouder hoeft te zijn. Zou idd proberen om vooraf lekker een weekend met zijn allen weg te gaan en dan hen laten ervaren dat t ook heerlijk kan zijn zonder jou, lekker mannendingen doen zonder dat jij je ermee bemoeit of hen afremt. (Doen immers de meeste vrouwen) heeft niets met t ziek zijn te maken. In de weekenden dat ik weg ben komen mijn man en dochters ook nader tot elkaar vind ik altijd leuk om te zien. Ze eten lekker pizza met papa bakken pannenkoeken gaan lekker in t bos ravotten(was is dan wel weer voor mama na t weekend) mogen langer opblijven want papa maakt t minder uit dat ze dan de volgende dag wat vaker huilen. Kortom lekker doen waar jij je goed bij voelt of dat nu met ze meegaan is of thuisblijven achteraf weet je pas wat de beste keus was.
LikeLike