Keuteldagen, een crematie en angsten

Deze week ben ik wat aan het keutelen en lanterfanten. Er werd wat minder geklust en dat gaf mooi de gelegenheid om wat bij te tanken. Ik lees, hang veel en kijk hier en daar een Netflixserie. Ik ben momenteel bezig met The Good Wife, weer eens wat anders dan moord en doodslag in het hoge Noorden.

Gisteren kwam er twee samples binnen van tegels voor de keuken. Vandaag ben ik in afwachting van een derde sample en dan kunnen we hopelijk een keus gaan maken. Vriendin I. heeft aangeboden onze keuken te betegelen en ook G. kan ons ermee helpen. Hulp komt blijkbaar van alle kanten! M. denkt dat als iemand hem leert hoe het moet, hij het zelf ook wel kan. Dat denk ik ook want hij heeft zich de afgelopen tijd ontwikkeld tot een geweldige klusser.

Verder loop ik nu nog in pyjama wegens energie sparen voor de namiddag. We hebben een crematie. Mijn oom is overleden. Of eigenlijk achteroom, hij was de neef van mijn vader. Veel familie heb ik niet en we zijn ook niet echt opgevoed met veel familiebezoek en zo, maar deze oom en de bij hem horende tante waren wel favoriet bij mij. Niet in de laatste plaats vanwege de twee reuze interessante want veel oudere zonen die zij hadden. Ik heb daar hele goede herinneringen aan.

Nadat ik het huis uitging heb ik ze niet heel veel meer gezien maar door toeval van het lot of wat dan ook, zijn deze oom en tante jaren geleden ook naar Hoorn verhuisd en zag ik ze nog wel eens. Nadat ik ziek werd en zij ouder, bejaarder en wat krakkemikkiger werd dat weer minder. Een paar jaar geleden zijn ze weer vertrokken uit Hoorn richting hun oude woonplaats, maar de goede herinneringen zijn zeer zeker aanwezig.

Mijn moeder heeft deze neef van mijn vader heel lang gekend. Als 15-jarig meisje leerde zij immers mijn vader kennen en dus zijn familie. Voor haar is het een afscheid van een levenslange hechte vriendschap. Omdat zij geen lange afstanden met de auto meer rijdt, gaan M. en ik met haar mee naar de crematie. Ik zal eerlijk zeggen dat ik dit vooral voor mijn moeder doe. Want een crematie hakt er qua energie heel erg in bij mij.

Verder gaat het hier zijn gangetje. Kind ging en kwam al weer terug van zijn 6-daagse reis naar Chester. Toch wel spannend, zo vlak na de aanslag in Manchester. Het programma is hier en daar wat aangepast en sommige activiteiten in Manchester zelf zijn niet doorgegaan.  Hij kwam zaterdag terug en zondag was al weer de volgende aanslag in Engeland. We leven in een vreemde wereld. Toch las ik laatst een interessant stuk in NRC Next over het gevoel dat we nu in een wereld leven gedicteerd door terroristen maar dat de feiten dit tegenspreken. Jaren terug hadden we ook al de IRA, ETA en de RAF. Sinds de jaren 70 is het zelfs beduidend rustiger in Europa en zijn er minder doden door terrorisme te betreuren. Wel is er weer een toename sinds eind jaren 90. Ik kon het artikel zelf niet meer vinden maar hier wordt er ook wat over gezegd: http://focus.ntr.nl/artikel/7542/is-er-meer-terrorisme

Natuurlijk is elke dode er één te veel. Maar de beleving is dus blijkbaar anders dan de werkelijkheid. Die beleving wordt denk ik ook zeker gevoed door de alles omvattende media-aandacht. We kunnen zo intens vanaf de zijlijn meeleven. We worden tot in den treure geïnformeerd maar soms is het daardoor wel moeilijk om kalm te blijven.

Mijn eerste reactie op de aanslag in Manchester was, dat ik kind nergens meer naar toe zou laten gaan, nooit. Dat is vast het overbeschermende moederinstinct. Ik wil dan als een kloek op het ei gaan zitten en er nooit meer vanaf gaan wegens de enge boze buitenwereld. De waarheid is denk ik dat er in de dagen na de aanslag in Manchester meer aandacht voor veiligheid was op juist deze plek dan waar dan ook.

Het blijft bovendien altijd wel eng en moeilijk om je kind los te laten in de wereld. Ook de eerste keer dat S. in zijn eentje met de trein reisde, vond ik heel spannend. Komt hij onderweg geen gekken of pestkoppen tegen, is zijn beoordelingsvermogen wel oké, gaat het allemaal wel lukken (wat dan ook, want angsten zijn vaak abstract). En toch lieten we hem gaan. Omdat het zover was en hij eraan toe was. En zwaaiden we hem vorige week ook uit in de volle overtuiging dat de schoolreis vast top zou worden en dat was het ook. Denk ik want de puber zei niet veel na terugkomst wegens moe en nou ja, pubers zeggen niet zoveel, deze in ieder geval niet ;-).

Ga ik me nu maar eens aankleden!