Lezen: De Bruggenbouwer

Toen ik ontdekte dat er een nieuw boek van Markus Zusak was verschenen, kreeg ik zowat hartkloppingen. Dat moest en zou ik hebben! Gelukkig lag het niet lang na die ontdekking onder de kerstboom. Een paar jaar geleden las ik van Zusak De Boekendief. Ik kan niet in normale bewoordingen vertellen wat dat boek met mij deed, dus doe ik het ook niet. Ik zeg alleen maar: lees dat boek!

De verwachtingen voor De Bruggenbouwer waren dus ietwat hoog gespannen en dat is zacht uitgedrukt. Vaak is dat misschien niet zo’n goed voorteken, want ga dát maar eens waarmaken als auteur. Dat deed Zusak wat mij betreft dus ook niet. Ik had in ieder geval al op de eerste pagina een hmmm-ik-weet-niet-of-ik-dit-leuk-ga-vinden-gevoel en dat zette een ondertoon die me het hele boek vergezelde, die twee weken lang dat ik me er doorheen worstelde. 

Nou is dat niet geheel terecht want ik vond het bij vlagen ook prachtig en ontroerend. Het is het verhaal van de vijf Dunbar-jongens die alleen achterblijven als hun moeder overlijdt en hun vader na de begrafenis verdwijnt. De oudste zoon, Matthew – tevens verteller van dit verhaal – probeert zo goed en kwaad als het gaat zijn jongere broers voor al te veel rampspoed te behoeden. Dat lukt niet of nauwelijks want er gebeurt veel ellendigs. Maar goed, ze hebben een dak boven hun hoofd, geen honger, een uitdijende collectie huisdieren – van goudvis tot muilezel – en de familie verkeert in een staat van voortdurende chaos, soms vrolijk, soms beladen. Als op een dag ineens pa Dunbar het huis inloopt en een vreemd verzoek heeft, gaat alleen Clay, de op één na jongeste broer,  daarop in.

Het verhaal is absoluut aangrijpend en bij vlagen vloog het me naar de strot. In die zin raakte het boek me wel. Maar ik had moeite met de wat ingewikkelde maar zeker unieke schrijfstijl. Ook verspringt het verhaal continu tussen vroeger en nu. Van de jeugd van hun moeder in het communisische Polen en hoe zij daar weg wist te komen, het eerste huwelijk van hun vader en hoe pa en ma elkaar uiteindelijk hebben ontmoet tot vooruitblikken op naderend onheil.

De continu alwetende stem van Matthew die voortdurend verwijst naar al het verschrikkelijks dat nog gaat komen, ging uiteindelijk echt irriteren. Ik sleepte me door het boek heen en vond het achteraf wel een mooi boek maar ook razend irritant om te lezen, al moet ik eerlijk zeggen dat ik om de laatste pagina’s moest huilen.

Nou hoeft kunst natuurlijk niet mooi te zijn om een doel te bereiken en zo is het ook met boeken. Al hoop ik wel dat een volgend boek van Zusak me wat meer positief grijpt. Het wekte in ieder geval wel veel in mij op, dus in die zin vind ik het toch een aanrader. Ik kan me ook voorstellen dat je het een prachtig boek vindt als je niet net als ik van die achterlijk hoog gespannen verwachtingen hebt van De Bruggenbouwer.

Markus Zusak
De Bruggenbouwer
576 pagina’s

PS: nav het stuk van gisteren over een stage kreeg ik over de mail weer veel tips. Dank! Inmiddels hebben wij gisteravond te horen gekregen dat S. een stageplek heeft.