Lezen en kijken

Onlang las ik twee boeken van Willy Vlautin, ‘Laat me niet vallen’ en ‘De ruwe weg’ en genoot daar enorm van. Een paar maanden geleden had ik al ‘Noordwaarts’ gelezen, ook van hem. De boeken van Vlautin gaan over het moderne Amerika waar bepaalde lagen van de bevolking volledig buiten de boot vallen. Kinderen worden in de steek gelaten door ouders, worden zwanger en het huis uit geschopt, hebben geen perspectief op een beter leven maar proberen er toch iets van te maken. Omdat ze een droom hebben, of koppig zijn. Eigenlijk is dat wat de boeken die ik tot nu toe van hem las, bindt. Prachtige romans, enorm intens en rauw en zeker ‘Laat me niet vallen’ liet me volkomen onthutst achter.

Na die verpletterende leeservaring was het tijd voor iets luchtiger literatuur. Ik ben nu bezig in ‘Een man die Ove heet’ van Fredrik Backman. Een soort tragikomedie die heerlijk vlot leest. Ove is eind vijftig, een mopperkont met het hart op de juiste plek en een sterk gevoel voor hoe het hoort. Dus loopt hij elke ochtend in zijn woonwijk een inspectieronde om te controleren of er geen onrechtmatigheden zijn, poetst één keer per jaar zijn aanrechtblad op met olie en elke twee jaar legt hij de tuintegels opnieuw. Of dat nu nodig is of niet.

Na een persoonlijke tragedie besluit Ove dat het welletjes is. Het hoeft allemaal niet meer van hem. Maar al zijn pogingen te ontsnappen aan het aardse bestaan lopen stuk op de buren die een bord voor hun kop hebben en hem lastig vallen omdat ze ladders willen lenen, hem eten komen brengen en hem het leven weer in sleuren. Dan is er ook nog een vervelende zwerfkat die niet weg wil gaan en voordat Ove het weet heeft hij, die elke minuut van zijn leven heeft gepland, niets meer in de hand. Heerlijk boek! ‘Een man die Ove heet’ is het eerste boek van Fredrik Backman maar verscheen al in 2013 en ik zag dat hij inmiddels heel wat daarna heeft geschreven. Dat ga ik natuurlijk allemaal lezen, fijn vooruitzicht!

Dan keek ik ook nog twee series op Netflix die allebei zeer goed bevielen. Bij de tragikomedie ‘After Life’ van Ricky Gervais heb ik letterlijk zitten janken van het lachen maar ook soms wat traantjes weg gepinkd. Zo goed. Zes afleveringen van hooguit 25 minuten en elke scene was de moeite waard. Het gaat over Tony die recent zijn vrouw verloor en het leven niet meer ziet zitten. Maar omdat niets meer lukt, lukt zelfmoord ook niet. Hij besluit verder te leven maar alleen nog op zijn voorwaarden: hij zegt alles wat in hem opkomt tegen iedereen die het wil horen of niet horen. Met tenenkrommende scene’s die zó gênant zijn dat je soms vergeet adem te halen, en daarom juist zo goed.

Na After Life keek ik het tweede seizoen van de Australische serie ‘Secret City’ over Harriet Dunkley die net als in het eerste seizoen ineens weer betrokken wordt bij allerlei politieke complotten. In dit seizoen is ze geen journalist meer maar media-adviseur van een politica maar verder speelt ze nog dezelfde rol: die van onvoorstelbaar nieuwsgierig aagje met een neus voor wat niet klopt. Leuke serie voor wie van politieke thrillers met een vleugje cyberspionage houdt.