Lezen

Omdat ik wat concentratieproblemen heb, lukt het me niet goed om te lezen, laat staan dat ik er een samenhangend stuk over kan schrijven maar ik ga nu wel weer een poging doen. Ik lees namelijk wel wat, zo af en toe. Veel leg ik opzij, te moeilijk /vaag / oninteressant /te veel beeldende woordenbrij. Maar sommige boeken dringen wel tot mijn brein door en zijn echt de moeite waard. Wat moeten jullie absoluut lezen?

De regen van Ionah – Santiago Pajares
Eén van de meest wonderlijke boeken die ik ooit las. Ik begon met lezen en legde het pas weg toen ik het uit had (het is een klein boekje hoor, dus ik was er zo doorheen). Ionah woont in de woestijn met zijn moeder. Er zijn geen anderen. Zijn wereld bestaat uit hitte, de keet waarin hij met zijn moeder woont, het onderhoud aan de waterput, jagen op schorpioenen voor voedsel en luisteren naar de verhalen van zijn moeder over hoe het vroeger was. Waarom zij daar zijn in de woestijn weten we niet.

Als zijn moeder overlijdt, blijft Ionah achter en leeft in stilte, jaar in, jaar uit. Hij leeft volgens de regels van zijn moeder, doet alles wat zij hem leerde. Op een dag besluit hij te vertrekken, waarheen weet hij niet. Op zijn tocht vindt hij Shui, meer dood dan levend en noodgedwongen keert hij terug naar zijn keet, waar hij voor Shui zorgt. Voor het eerst leert hij een ander mens dan zijn moeder kennen en maakt kennis met andere dingen. Hij weet immers alleen dat wat zijn moeder hem vertelde maar Shui weet andere dingen en verruimt zijn geest. Het contact met Shui doet zijn wereld veranderen.

Prachtig, wonderlijk en ontroerend.

Brug der zuchten – Richard Russo
Ik heb dit boek een paar keer weggelegd omdat het me te traag ging. Dikke pil, veel woorden en een verhaal dat zich heel langzaam ontvouwt en eigenlijk gebeurt er ook niet zoveel. Maar dat is tegelijkertijd de charme van deze roman.

In Brug der Zuchten lezen we over Lou C. Lynch, of Lucy zoals zijn bijnaam is, die zijn leven leidt naar het voorbeeld van zijn vader. Lou houdt van voorspelbaarheid. Hij heeft de kruidenierswinkel van zijn vader overgenomen, woont zijn hele leven in het stadje Thomaston en het toppunt van genot voor hem is om door de straten van zijn stad te lopen om te kijken of alles is zoals het altijd was.

Lou is getrouwd met Sarah en ze besluiten ter ere van hun 40-jarig huwelijk hun jeugdvriend Noonan te bezoeken, die in Italië woont en inmiddels een beroemde kunstschilder is. Noonan verliet Thomaston zodra dat kon en heeft over de hele wereld gezworven. Hij is in alles de tegenpool van Lou. In een poging grip te krijgen op zijn leven en zijn vriendschap met Noonan, schrijft Lou ter voorbereiding op zijn reis naar Italië zijn memoires.

Middels flasbacks lezen we over de wat vreemde vriendschap tussen Lou en Noonan en hoe die zich heeft kunnen ontwikkelen en lezen we afwisselend de geschiedenis van Lou en Noonan en de invloed van Sarah op hun beider levens.

Welkom in het rijk der zieken – Hanna Bervoets
Bervoets heeft met deze roman iets heel knaps gedaan: een heel mooi indringend boek schrijven over iemand met een chronische aandoening. Dat is knap. Want als er al over ziek zijn wordt geschreven in boeken, dan is het vaak over mensen die ziek worden, een strijd aangaan en dan overlijden óf overleven. Chronisch ziek zijn is anders. Het is namelijk chronisch. Mensen worden niet beter maar gaan ook niet dood. Het duurt maar en duurt maar. Daar een lezenswaardige roman over schrijven vind ik een prestatie. Chronisch ziek zijn is niet leuk en zeker geen makkelijk onderwerp. Meestal wordt aan ziek zijn een soort zingeving opgehangen, we lijden wel maar dat moet zin hebben blijkbaar, en aan chronisch ziek zijn valt gewoon niet veel eer te behalen, kan ik uit ervaring zeggen.

Als Clay met zijn vriendin en oppasbaby naar een kinderboerderij gaat, raakt hij besmet met een virus en wordt ziek. Doodziek. Na een zoektocht van maanden blijkt dat hij Q-koorts heeft. Hoewel de diagnose in eerste instantie opluchting brengt, eindelijk weet hij wat hij mankeert, dringt het langzaam tot hem door dat deze diagnose betekent dat zijn wereld steeds kleiner wordt en dat er weinig aan te doen is. Hij volgt braaf de aanbevolen therapieën maar kan hij in het begin nog dagelijks de deur uit en zelfs joggen, hij eindigt met ongewassen kleding op de bank in een soort delirium waar niets meer tot hem doordringt.

Prachtige roman over wat er met je gebeurt als je van het rijk der gezonden ineens in het rijk der zieken terecht komt. Het verhaal van Clay wordt verteld alsof we vanaf een afstand naar Clay kijken en beschrijven wat hem overkomt. Dat werkt wat bevreemdend en wekt wat afstand maar is juist daardoor heel krachtig vind ik. Want hierdoor wordt het geen tranentrekkerig verhaal. Dit vertelperspectief wordt afgewisseld met Clay die het Rijk der Zieken bezoekt. De verschillende plekken die hij in dit rijk bezoekt staan voor de (herkenbare) momenten in het leven van een chronisch zieke en de verschillende stadia van ontkenning, acceptatie en rouw die doorlopen wordt. Als chronisch zieke krijg je een diagnose, zoekt naar verbetering, vindt het niet, zoekt het in de alternatieve hoek, vindt daar ook geen verbetering en tenslotte leg je je neer bij het onvermijdelijke (of niet).

Pijnlijk boek om te lezen voor mij als ME-patiënt maar zeer de moeite waard, vanwege de onnavolgbare stijl van Bervoets. Ik denk ook dat zij hiermee een stem geeft aan heel veel mensen met een chronische onbegrepen onzichtbare aandoening.