Van 1 tot en met 8 oktober is het de week tegen eenzaamheid. Er wordt in de media veel aandacht aan besteed en ook zijn er in diverse gemeenten activiteiten rond dit thema, zodat mensen nieuwe contacten kunnen leggen.
Eenzaamheid komt in alle soorten en maten voor. Alle goede bedoelingen ten spijt, soms (vaak?) is eenzaamheid niet het gevolg van ouderdom, het niet sociaal vaardig genoeg zijn om contacten te leggen of psychische problemen. Het ontbreken van de fysieke mogelijkheid om een normaal actief sociaal leven te hebben speelt ook een rol. Ik wil daar graag aandacht aan besteden door middel van een repost van een artikel uit 2018:
Niet elk eenzaam mens is een oude bejaarde. Soms is het een 51-jarige vrouw met ME die de wereld ging veroveren maar er onderweg achterkwam dat ze in het verkeerde lichaam zat en haar dagen voor het merendeel gedwongen op de bank doorbrengt.
Er rust best een taboe op eenzaamheid. Toegeven dat je eenzaam bent, dat doe je niet zo snel. Want eenzame mensen, dan denk je al snel aan een zielige oudere vrouw die nooit bezoek krijgt omdat haar kinderen in het buitenland wonen of zo. Of omdat ze een kreng is. Maar dat sluit natuurlijk niet uit dat ook een kreng eenzaam kan zijn.
Maar ook jonge mensen kunnen eenzaam zijn omdat er op dit vlak niet wordt gediscrimineerd, eenzaamheid komt in alle soorten en maten. Ook ik voel me, ondanks dat ik onderdeel ben van een heerlijk gezin, regelmatig eenzaam, want afgesloten van de samenleving.
Hoewel ik heel goed alleen kan zijn en daar soms ook van geniet en mijn ‘alleen-tijd’ mijn oplaadtijd is, is het niet mijn keuze. Mijn eenzaamheid is voor mij verbonden met het niet kunnen kiezen voor het alternatief, namelijk onderdeel zijn van een sociaal netwerk, meedoen met de samenleving, tijd kunnen doorbrengen met vrienden, me actief kunnen verbinden met anderen, samen dingen meemaken.
Natuurlijk ben ik op de hoogte van de kracht van positief denken. Dat kan ik als geen ander. Maar ook hier sluit het één (positief denken) het ander (eenzaamheid) niet uit. Ik kan er het beste van maken, dat halfvolle glas optimaal benutten, alles benoemen wat fijn is in mijn leven en tóch voel ik me vaak eenzaam.
Als de deur dichtklapt op maandagochtend en man en puber zijn vertrokken dan geniet ik weliswaar van de rust en stilte zo na het weekend, toch grijpt die me ook vaak naar de strot. Weer een week dat ik overdag alleen ben.
Als ik op goede dagen genoeg energie heb om wat te rommelen in huis, beetje koken, douchen lukt, dan glijdt de dag best snel voorbij.
Andere dagen ervaar ik het anders. Als ik met pijn plat lig, me vies voel omdat douchen al vier dagen niet is gelukt, lezen niet lukt en zelfs Netflix een brug te ver is, dan voel ik me eenzaam, niet gezien, vaak onbegrepen. De wereld draait door zonder mij.
Hoe zou ik iemand ooit kunnen vertellen hoe het is, jaar in jaar uit leven met ME, opgesloten in mijn energieloze bubbel. Ik vroeg mijn vader die longemfyseem had vaak of hij niet heel vaak boos werd, vanwege zijn situatie. ‘Daar heb ik geen lucht voor’ was zijn altijd nuchtere antwoord.
En zo is het. Ik wil wel verbinding maar heb er meestal geen energie voor. Dus zag ik mijn vriendin I. voor het laatst afgelopen maart. Vaak wil ik bellen maar dat slurpt energie die er niet is. Dus bel ik niet. Zij is geen mailer en dus staat de vriendschap al jaren op een laag pitje. Aan het wederzijdse gevoel ligt het niet.
Eenzaamheid komt niet alleen voor bij mensen die soms dagen, weken niemand zien of spreken. Je kunt midden in de samenleving staan en eenzaamheid ervaren. Of fysiek afgesneden zijn van de rest van de wereld. Een onbegrepen aandoening als ME/cvs kan zorgen voor een kloof tussen de patiënt en ‘de rest van de wereld’. Omdat niet iedereen ziet of erkent, dat het hebben van ME geen kattenpis is. Vaak wordt het lijden gewoon niet gezien of begrepen, soms zelfs belachelijk gemaakt.
Ik ben vaak alleen. Soms is dat oké maar heel vaak ook niet. En dan voel ik mij eenzaam. Dat mag ook wel eens worden gezegd. Niet elk eenzaam mens is een oude bejaarde. Soms is het een 51-jarige vrouw met ME die de wereld ging veroveren maar er onderweg achterkwam dat ze in het verkeerde lichaam zat en haar dagen voor het merendeel gedwongen op de bank doorbrengt.
Min of Meer 
I hear you, kheb da blues gevoel altijd half december …. 🙄😕😔
LikeGeliked door 1 persoon
Eerlijk stuk. Zo werkt het vaak. Ik heb ook veel afhakers meegemaakt en ben somsdagen achtereen alleen. Gelukkig kan ik goed alleen zijn, maar dit is idd niet uit eigen keuze.
Dat wordt vaak niet gezien, ze zien ons vaak niet, dus verdwijn je uit de aandacht. Tja…..
LikeGeliked door 3 people
Heeft da een specifieke reden bij jou als ik beetje indiscreet overkom 😊
LikeGeliked door 1 persoon
Sorry dan, rare zin, rare vogel 😂
LikeLike
Ik heb ME/CVS en leef daardoor nogal geïsoleerd
LikeLike
Och sorry, stomme vraag, ik ben 3 jaar samen geweest met CVS, maar des uiteindelijk Lyme gelabeld…. Is da hedendaags nog steeds zo moeilijk om da aan te tonen en de onderzoeken vrij duur ?
LikeGeliked door 1 persoon
Het is nog steeds een diagnose van uitsluiting. En een oorzaak weten ze nog steeds niet. Er gebeurt nu wel veel, vooral op het gebied van internationaal wetenschappelijk onderzoek, dus wie weet.
LikeLike
Een van de vele gezichten van eenzaamheid. Voor dit soort eenzaamheid is er ook niet een twee drie een oplossing. 😩
LikeGeliked door 1 persoon
Fact!
LikeLike
Wel ja da was de merde, ze had met moeite een leefloon waar ze dan nog maandelijks moest achter zitten …
LikeLike
Pijnlijke realiteit. Wel willen maar niet kunnen door gebrek aan energie en simpelweg geen keuze hebben. 95% vd plannen gaan bij mij de prullenbak in door gebruik aan energie en ik weet daarom heel goed wat eenzaamheid is. Alle goeds.
LikeGeliked door 2 people
Ik weet perfect wa ge bedoelt spijtig genoeg. Ik ben eigenlijk het tegenovergestelde, maar da eist ook zijn tol voor in onze sociale en economische realiteit mee te draaien , ik ben vermoeiend, zij was continue moe, was een behoorlijk raar tafereel onze relatie … 😂
LikeLike
Dank je voor je openheid. Het doet me een vriend een beetje begrijpen.
LikeGeliked door 1 persoon
Behoefte aan contact met anderen is een basisbehoefte die iedereen heeft. Wel de behoefte aan sociaal contact maar niet de energie er voor hebben. Ik vind het heel vervelend voor je en weet niet goed hoe te reageren. Misschien kan je via facetime/skype nog een vorm van contact met je vriendin hebben, of ouderwets kaartje sturen. Maar daar heb je zelf vast ook allang aan gedacht.
Is het zoals het is? of zie je toch nog mogelijkheden?
LikeGeliked door 1 persoon
Ik weet even niet wat te zeggen. Ik ben ook de hele dag alleen, om dezelfde reden. Ooit werkte ik in de gezondheidszorg en had de hele dag mensen om me heen. Maar dat is lang geleden. Gelukkig lukt het meestal nog wel om even een boodschap te doen of een korte visite te ontvangen, dat breekt de dag.
LikeGeliked door 3 people
Herkenbaar. Ik had het er nog met mijn zus over afgelopen week. Zij is blind maar fysiek gezond en is vaak ook afgesloten of kan niet mee. Ik kan niet vanwege vermoeidheid en pijn of daardoor teveel mentale belasting. En daar zit je dan alleen, huilen en je wilt je kinderen niet lastig vallen, en je man niet want die moet werken, en je zus niet want die is blind en heeft haar eigen perikelen. En je schoonmoeder was al niet lief maar wordt nu dement en is heel lelijk tegen je terwijl je probeert te helpen. Dat zijn van die dagen dat ik denk, nou, ik weet niet of ik wel oud wil worden hoor. Maar ja, dan huil ik het er uit, ik schrijf in mijn dagboek, ik mediteer en knuffel mijn kat. En dan gaan we er maar weer voor. Heerlijk, om dat even op te schrijven. Martine, ik ben er beter aan toe als jij, maar ik voel je eenzaamheid. It sucks!
LikeGeliked door 3 people
Daar had ik vandaag toevallig over met een vriendin tijdens een lunch. Volgens haar kies je er zelf voor. Tuuuuurlijk.
Ach mensen met een leuke jeugd, gezond en nu nog goed leven weten vaak niet wat zeggen.
Zelf heb ik al heel jong geleerd om me af te sluiten van mensen en is zo een tweede natuur dat ik niet meer weet hoe het anders kan. Op dit moment gaat t goed en voel ik weer verbinding met anderen maar als het maar even mis gaat, sluit ik de boel weer en weet ik niet hoe ik eruit moet komen.
Dat is supereenzaam.
Meestal hou ik wel verbinding met de man, de enige die ik kan vertrouwen, maar soms gaat dat ook niet meer.
Mij openstellen kan ik zeker wel want met dieren lukt het altijd.
Jij herkent het vast wel met jouw katten. Pure liefde, warmte en vertrouwen.
Ik vind het dus niet bij de mens op mijn man na dan maar die is dan ook wel heel bijzonder 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Dat herken ik idd met mijn katten ja. Terwijl ik dit typ liggen er twee bovenop me 😍
LikeLike
Ik ben gescheiden en heb twee dochters, maar voel me ondanks hoe veel ik van ze hou zo eenzaam
LikeGeliked door 2 people
Heel bijzonder dat je juist nu een stuk over eenzaamheid schrijft. Het gebeurt vaak dat ik ergens mee zit/over nadenk en jij er dan even later over blogt. Ik ben vaak eenzaam, maar vind het moeilijk om erover te praten. Vorige week heb ik in een uitgebreide app mijn hart bij mijn vriendin gelucht. Maar dat bleek niet erg zinvol en kostte mij veel energie. Haar antwoord ging volledig over haar zoals bij alles. En nu lees ik jouw verhaal en krijg ik voor mijn gevoel antwoord op mijn app en voel me begrepen. Dank!
LikeGeliked door 1 persoon
Dat raakt me, dank je wel.
LikeLike
Jouw omschrijving raakt me. Het geeft goed je niet zelf verkozen isolement aan. Wat moet dat vaak zwaar voor je zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
Knuffel vanuit hier. Sterkte hoor meis. Er wordt ‘online’ aan je gedacht, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde.
LikeGeliked door 1 persoon
héél véél liefs en een enorm dikke knuffel xxx floortje 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Het gevoel van eenzaamheid als je langdurig flink beperkt bent als gevolg van chronische ziekte , is een optelsom van een aantal factoren.
– Naarmate je langer ziek bent , niet werkt en geen cursussen of hobbies buitenshuis kunt volgen,
wordt je sociale kring kleiner . De ‘lossere’ vriendschappen vallen dan al snel weg ( terwijl die juist ook best wel leuk kunnen zijn) en alleen de hechte vriendschappen blijven over .
– Maar ook die vriendschappen zijn niet altijd even makkelijk om te onderhouden, omdat het gebrek aan energie maakt dat je héél vaak afspraken moet afzeggen of vooruit schuiven. En altijd maar weer die afwegingen moeten maken of je een sociale afspraak wel of niet kunt/wilt laten doorgaan, wetend wat de consequenties zullen zijn in de dagen erna….. Om uit je vel te springen!
– En dan is er ook nog het gevoel van eenzaamheid doordat je merkt dat anderen je situatie niet , of niet zo goed, begrijpen. Ik heb daar alle begrip voor, maar het voelt soms wel alleen.
LikeGeliked door 3 people
Ik moest even slikken bij jouw reactie. Want dit zijn precies de knelpunten die een zorgintensief kind op (het onderhouden van) sociale contacten leggen.
LikeGeliked door 2 people
Dat dus ! … Martine en Annemarie …. is dus hetgene dat ik het allermoeilijkst vind aan het hele ME gebeuren . Alsof het een zelfverkozen eenzaamheid zou zijn ….
LikeGeliked door 2 people
Goed geschreven. Kan muziek soms ook wat verzachting geven? Ik heb erg veel aan (klassieke) muziek. Groet Elisabeth
LikeGeliked door 1 persoon
Eenzaamheid komt bij alle leeftijden voor. Hier een zoon van 28 met PDD-NOS. Hij woont zelfstandig, heeft een eigen bedrijf en werkt vanuit huis. Elke dag doet hij boodschappen want “dan zie ik nog even wat mensen”. Gelukkig heeft hij vrienden maar inmiddels wonen die samen, zijn getrouwd en sommigen hebben kinderen.
Straks met het kerstdiner komen alle kinderen hier eten, maar hij is de enige die alleen naar huis gaat. Van mij mag hij altijd iemand meenemen en vorig jaar had hij een vriend mee die ook alleen was, maar aan het eind van de dag blijft hij toch alleen achter…
LikeGeliked door 2 people
Ik vond het een hartverscheurend stukje. Ik ben lang bang geweest vooreenzaamheid en sloeg daardoor wat door in het aangaan van contacten. Nu ik in een shit situatie zit komen de echte vrienden toch weer bovendrijven
LikeGeliked door 1 persoon
Dankzij internet heb ik toch nog een soort sociaal leven
LikeLike
Zo raar .Ook al weet ik maar al te goed hoe het werkt .Dat ik dan toch denk : Maar ze is zo goed in communicatie daar hoeft het niet aan te liggen. Als af het daar aan zou liggen. De meeste vormen van communicatie kosten nu eenmaal bakken met energie .Zeker de oprekkers. “Zullen we dan toch ook nog even dit of dat. “
LikeGeliked door 1 persoon
Ik wilde hier op reageren en ben wel vijf keer opnieuw begonnen. Waar het op neerkomt is dit: ik hoor je, begrijp je en geef je een dikke knuffel
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel Marianne.
LikeLike
Dikke knuffel.. Begrijp het ontzettend goed!
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je wel voor je openheid. Je stuk raakt me en zet weer aan het denken. Ik vind het lastig om nu woorden te vinden…ik leef met je mee of ik voel wat je bedoelt klinkt oppervlakkiger dan ik bedoel. Dan maar: knuffel voor jou! Martine
LikeGeliked door 1 persoon
Heel mooi en duidelijk verwoord Martine. Het raakt me zeer. Ook ik ken eenzaamheid goed, ondanks gezin. En ook al kan (en wil) ik ook graag alleen zijn. Twee goede vriendinnen van mij zijn overleden en ik ben niet iemand die heel makkelijk nieuwe vrienden maakt. Familie voor zover nog aanwezig wonen ver. Dat maakt het sociale wereldje ineens toch heel klein. Hele dikke virtuele knuffel voor jou!
LikeGeliked door 1 persoon
Alles is al gezegd ❤️❤️
LikeLike
Goed en raak verwoord. Zo raak dat ik een keukenpapiertje moest pakken.
De emotionele eenzaamheid vind ik het ergst.
Lieve groet
LikeGeliked door 1 persoon
Wat zou voor jou een oplossing kunnen zijn? (Behalve beter worden, natuurlijk)
LikeGeliked door 1 persoon
Nog bewustere keuzes maken wat ik met mijn energie doe.
Maar verder weet ik het niet. Vaak ontbreekt gewoon de energie voor sociale interactie of zorgt het voor een te grote terugslag.
Digitaal contact hebben scheelt enorm. Daar geniet ik echt van.
LikeLike
Dan ga ik jou of en toe eens mailen! Vind ik ook leuk.
LikeGeliked door 1 persoon