Adrenaline

Afgelopen zaterdag stopte ik een door de orthomoleculair therapeut voorgeschreven pil in mijn mond en na een half uur voelde ik voor het eerst in zes weken de adrenaline verdwijnen. Ik viel om en dreef op een wolkje weg, volledig uitgeput.

Adrenaline is niet altijd slecht natuurlijk. Vaak is het zelfs uitermate nuttig. Het hormoon zorgt ervoor dat je lichaam en brein worden klaargestoomd voor een grote spannende actie, of dat nu wegrennen voor een beer is of een presentatie voor collega’s. Ook komt er adrenaline vrij als je boos bent, veel stress hebt of ergens heel erg van schrikt. Nadat het gevaar geweken is, giert het nog wat na in je lijf. Maar daarna komt alles weer tot rust.

Mijn lijf en brein gedragen zich vaak alsof ik in een achtbaan zit, in plaats van in een rolstoel.

Adrenaline is zo bezien een slim overlevingsmechanisme van je lijf. Sommige mensen zoeken bewust gevaar op en gaan bijvoorbeeld bungeejumpen omdat ze de adrenaline die dan vrijkomt als een kick ervaren.

Bij ME reageren lijf en brein niet conform wat er gebeurt. Zo is de PEM die ik regelmatig heb, een reactie op dagelijkse handelingen die vrij normaal zijn, zoals een stukje lopen of ergens lunchen. Het lichaam reageert telkens buiten proporties en het vermogen om binnen een normale tijd te herstellen is ook ‘kapot’. Ik maak bovendien absurd snel adrenaline aan, ook in situaties die niet bedreigend of spannend zijn. Mijn lijf en brein gedragen zich vaak alsof ik in een achtbaan zit, in plaats van in een rolstoel.

Na mijn midweekje Schoorl met Moeder en Zus donderde ik in een PEM zoals ik die nog niet eerder had en bleef de adrenaline in mijn lijf gieren. Want een midweekje Schoorl betekende een paar keer erop uit met de rolstoel en ergens lunchen. Voor mij toch al snel het equivalent van bungeejumpen.

Bij ME verergert adrenaline alle klachten en houdt het klachten in stand, een gekmakende vicieuze cirkel.

Als je langdurig te opgefokt bent door adrenaline, krijg je allerlei klachten. Mensen kunnen overspannen raken of een burnout krijgen. Bij ME verergert adrenaline alle klachten en houdt het klachten in stand, een gekmakende vicieuze cirkel. In een adrenalinerush heb ik dagelijks hoofdpijn/migraine en last van erge overprikkeling (vooral voor licht, kou/warmte en geluid). Mijn tinnitus wordt erger, ik word erg duizelig, mijn thermostaat is compleet van slag (ene minuut heb ik het ijskoud, andere minuut slaan de vlammen eruit). Mijn spieren staan continu in een krampstand, mijn hartslag is continu verhoogd en gaat pieken als ik even naar de wc loop. De hele dag heb ik een opgejaagd gevoel dat er ‘iets heel ergs gaat gebeuren’.

Dat ik hier niet vrolijk van word, zal duidelijk zijn. Ik voel me inmiddels behoorlijk depressief. Normaal zit ik in deze tijd van het jaar dagelijks een uur achter een daglichtlamp, om de winterdepressie te beteugelen. Door de permanente overprikkeling lukt dat dit jaar niet, ik krijg er (nog meer) migraine van.

Vanzelfsprekend doe ik van alles om het zenuwstelsel wat te kalmeren. Elke paar uur doe ik ademhalingsoefeningen of een meditatie. Vermijd zaken die me uitputten of opwinden. Soms slik ik oxazepam, maar zonder veel effect. De adrenalinerush is te groot en ik krijg (nog meer) hoofdpijn van oxazepam.

Na 6 weken adrenalinehel was de wanhoop dus groot. Want ondanks al het rustig aan doen, continu plat liggen, niemand zien en socialmediatijd beperken werd de adrenalinerush steeds sterker. Zaterdag ging de deurbel en een minuut later ging de man boven stofzuigen. Hoppa, mijn hoofd en lijf sloegen meteen weer op tilt. Een wasmachine die piept dat hij klaar is? Mijn hart maakt meteen overuren.

Van andere ME-patiënten weet ik dat ze hier ook tegen aan lopen. Blijven hangen in een adrenalinerush terwijl je niets doet. Maar als je zo overprikkeld bent is het moeilijk je over te geven aan rust. Je kunt 24 uur per dag plat liggen en toch niet rusten heb ik gemerkt.

Gelukkig is de rush nu gestopt en kan ik hopelijk eindelijk rusten, stabiliseren en weer wat reserves bouwen. Ik zal bij nul moeten gaan beginnen want als ik iets heb geleerd van al de crashes van het afgelopen jaar, dan is het dat mijn grenzen echt heel ergens anders liggen dan waar ik dacht dat ze liggen.

De waarheid is soms moeilijk onder ogen te zien, zeker als het een waarheid is die ik niet wil zien.