leven met ME

Licht

Martine

Na maanden in het donker te hebben gelegen, verdraag ik nu weer iets meer prikkels. Dus hoor ik vandaag de meeuwen te keer gaan en zie wolken voorbij drijven. Sraks doen we alles weer dicht en ga ik weer ontprikkelen. Maar dit heb ik alvast kunnen ervaren 💕.

Een beetje progressie dus. Maar er is nog een lange weg te gaan. Ik kan vrijwel niets meer, mijn zelfredzaamheid is volledig verdwenen. Opbouwen wordt een hels karwei aangezien ik van de kleinste dingen een terugslag krijg. Zo dacht ik dat ik wel even naar de badkamer kon lopen. Fout gedacht.

Veel geduld dus en het rustig/rustiger/rustigst aanpakken. Dat zit niet in mijn natuur maar ik zal vanwege de inspanningsintolerantie en de toestand van mijn lijf wel moeten.

De afgelopen tijd was hel, nog steeds wel ondanks kleine lichtpuntjes. De enorme achteruitgang in combinatie met de meest afschuwelijke symptomen, het totaal afhankelijk zijn van anderen en de wetenschap dat er geen behandeling is voor ME maakt het mentaal zeer heftig allemaal. Ik zou graag schrijven dat ik mezelf heb gevonden of spiritueel ben verrijkt. Nee. Het was pure doodsangst en paniek. ME is zwaar klote.

Gepubliceerd door Martine

ME-patiënt sinds 2008. Woont samen met vriend Mischa en twee katten. Onze zoon van 22 is het huis uit.

22 gedachten over “Licht”

  15. Fijn dat je even wat van je laat horen. We kennen elkaar niet, maar ik heb het gevoel je wel te kennen. Ik denk regelmatig aan je… misty

    Like

    Beantwoorden

  21. Oh lieverd, wat verschrikkelijk, ik kan me er alles bij voorstellen hoe traumatisch dit moet voelen. Even een positieve ervaring, hopelijk niet te ergerlijk maar toen ik zo diep zat heb ik me ook opgetrokken aan positieve ervaringen die zo schaars lijken te zijn (ja, ook van jou toen je Gupta deed). Het gaat met mij nu lichtjaren beter, dat kán, echt. In mijn beleving is het ook een wetmatigheid: Je zit in een perfect storm als je zo in doodsangst zit, en de adrenaline die daaruit voortvloeit je herstellend vermogen flink beperkt. Maar hoe kan je niet doodsbang zijn als de situatie waar je in vast zit zo angstaanjagend is? Bij mij ging het: op den duur kan je ietsje meer, daardoor kan je je aandacht meer verleggen (naar hetgeen je kan), waardoor de angst iets afneemt, waardoor je adrenaline iets afneemt en je herstellend vermogen iets toeneemt, waardoor je ietsje meer kan, etcetera. Ik zeg niet dat het tussen je oren zit! Bij mij ook niet, ik zit immers nu heel relaxt en top in mijn vel en nog niet beter. Maar het herstellend vermogen is een som van delen. En ik kan nog veel meer disclaimers toevoegen, maar ik vond het zelf heel noodzakelijk voor mijn herstel om positieve ervaringen te lezen tegenover de doembeelden van de arme zielen die jaren zo moeten doorbrengen (en mijn hartslag stijgt meteen als ik er aan denk). Dat je nu ietsje meer kan is zulk goed nieuws! Knuffel veel, of laat je knuffelen, voor zover dat kan, en van mij veel virtuele knuffels!!

    Like

    Beantwoorden

Zeg het maar!