De vlinder en de olifant

Bijna iedereen heeft last van zelfkritiek. Wat vaak begint als zelfreflectie, wordt steeds venijniger. Tot het ontaardt in genadeloze zelfkritiek en een innerlijke criticus regelmatig een riedel in je hoofd draait van wat er allemaal niet goed is aan jou.

De afgelopen maanden merkte ik dat naarmate mijn zelfredzaamheid verdween, mijn gevoel voor eigenwaarde ook verdween.Venijnige gedachten staken steeds vaker de kop op.

“Je kunt niet eens douchen”.
“Wat ben jij nou voor een slappeling dat een kop thee zetten niet eens lukt.
“Je kon niet eens naar de diplomauitreiking van je kind, wat doe je hem aan, wat voor moeder ben jij”.
“Geen wonder dat je nu een PEM hebt, had je maar niet dit of dat moeten doen”.

Maar ook op andere vlakken: “ik schrijf te vaak over ME, mensen zullen me een zeur vinden”.

Om tien minuten later mezelf af te kraken omdat ik vind dat ik niet genoeg doe voor de ME-patiënten. ME-awareness schijnt dan geheel mijn verantwoordelijkheid te zijn.

Je kunt het nooit winnen van die innerlijke afzeiker in je kop. Zeg jij A, brult hij B. Zeg jij B, brult hij A.

Een lieve vriend zei onlangs tegen mij dat ik mezelf niet moet straffen omdat ik wil leven. En gelijk heeft hij. Al die zelfkritiek zuigt me naar beneden. Kost energie die er toch al niet is.

Ik ben de laatste die beweert dat ik kan worden wat ik wil. Dat gaat niet in mijn situatie. Maar ik kan wel zijn wie ik ben. Door te kiezen voor zelfreflectie in plaats van zelfkritiek. Want mezelf de grond in stampen deed ik al vaak genoeg.

🦋

“Ik wil vliegen” zei de vlinder
en ze hoorde de criticus
in haar kleine koppie
haar heel hard uitlachen.

“Jij vliegen, dat kán niet.
Je bent een olifant.
Probeer te vliegen dan,
laat maar eens zien”.

En de vlinder probeerde het,
deed haar uiterste best.
Maar het lukte niet.
Het gewicht wat aan haar hing
was zwaar, zó zwaar.
Gedachten als betonblokken
hielden haar tegen
om te zijn wat ze was,
een vlinder

En dag in dag uit
belemmerden die gedachten haar.
Hielden haar aan de grond.
Tot ze ook echt geloofde
dat ze een olifant was.

🐘

Op een dag zag ze een olifant.
“Wat ben jij!” vroeg de vlinder
die dacht dat ze een olifant was.
“Ik ben een vlinder” zei de olifant
en het ongemak droop ervan af.
“Een mislukte vlinder, te plomp.
Ik kan niet eens vliegen.”

De vlinder kroop naar de olifant
om een kusje te geven
die daar zó blij van werd
dat hij in het rond ging stampen
bovenop al die zware gedachten.

In zijn enthousiasme
maakte hij de draden kapot
van al die gedachten
die hem en de vlinder
beperkten om te zijn
wie ze eigenlijk waren

En daar ging ze!
Ik ben tóch een vlinder!
riep ze naar beneden.
De olifant trompetterde terug
dat hij nu wist dat het normaal was
om dik, groot en lomp te zijn.
Hij was immers een olifant!

Samen gingen ze op weg
om iedereen te vertellen
Dat je kunt zijn wie je bent
in plaats van je gedachten te geloven.

Iedereen was in shock.
Was dat echt waar?
De krokodil dacht dat hij een vlieg was.
De leeuw dacht dat hij een muis was.
De vogel dacht dat ze een panter was.
Was dat dan niet zo?

Iedereen knipte de draden door.
Iedereen leerde dat gedachten
alleen maar gedachten zijn.
Niet waar, tot je ze gelooft.

Van de innerlijke criticus
werd nooit meer iets vernomen.
Al praten ze nog steeds over hem.
Op koude winteravonden
komen de dieren bij elkaar
en vertellen het verhaal
dat alles voor iedereen veranderde.

“Er was eens een vlinder
Die dacht dat ze een olifant was …..”