leven met ME

Verlangen

Martine

Mijn haar is moddervet.
Ik voel me vies
en ik heb het koud.
Ik lig onder de dekens
maar toch moet
de ventilator aan
want mijn brein
is vandaag oververhit.

Buiten is het zomer,
ik hoor mensen op straat
met elkaar praten en lachen.
Ik leef in een andere wereld,
waar zomer niet bestaat.
Waar elke dag hetzelfde is.
Een cyclus van pijn en malaise,
zonder kans op ontsnapping.

Ik leef in een wereld
waarin ik probeer
niet meer te denken
aan de zon op mijn huid,
de geur van de zee,
gekrijs van meeuwen,
genieten van ’t avondlicht
en een lichte zomerbries.

Maar wat je wegdrukt
komt toch altijd terug.
Dus lig ik in bed,
vies en met vet haar
en een hart vol verlangen
naar het vroegere leven
wat eens zo normaal was
maar zo bijzonder bleek te zijn.

Afbeelding Pixabay

Gepubliceerd door Martine

ME-patiënt sinds 2008. Woont samen met vriend Mischa en twee katten. Onze zoon van 22 is het huis uit.

15 gedachten over “Verlangen”

  1. Och meid wat hevig toch dat je niks van de “gewone” zomerse dingen kunt ervaren. En wat hevig dat wij als “gewone” mensen al die zomerse dingen vaak als normaal ervaren. Mijn hart gaat naar je uit en ik stuur je een zonnestraal 😘

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  2. Verlangen is pijnlijk pijnlijk. Je kent de tekenfilmfiguurtjes zeker wel, waarin het hart zo hard klopt dat het buiten het lichaam wordt getrokken. Zo is het gewoonweg.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

  4. Ach Martine, wat erg weer om dit te lezen. Wat voor ons zo gewoon is, is een groot verlangen voor jou. Kon ik maar toveren, het enige wat ik kan doen is jou een zonnestraal sturen uit mijn hart.
    Liefs Carola

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  5. Al die zonnestralen moeten je dag toch ietsje lichter maken. Dat hoop ik. Maar gun je lekker je haar kunnen wassen, wanneer en hoe vaak je wil, voeten in het gras, hoofd in de zon.

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

  14. Voor de verre Prinses

    Wij komen nooit meer saam:

    De wereld drong zich tusschenbeide.

    Soms staan wij beiden ’s nachts aan ’t raam,

    Maar andre sterren zien we in andre tijden.

     

    Uw land is zoo ver van mijn land verwijderd:

    Van licht tot verste duisternis – dat ik

    Op vleuglen van verlangen rustloos reizend,

    U zou begroeten met mijn stervenssnik.

     

    Maar als het waar is dat door groote droomen

    Het zwaarst verlangen over wordt gebracht

    Tot op de verste ster: dan zal ik komen,

    Dan zal ik komen, iedren nacht.

    Slauerhoff.

    Geliked door 2 people

    Beantwoorden

Zeg het maar!