Scootmobiel

De laatste keer dat ik mijn scootmobiel gebruikte staat in mijn geheugen gegrift. Het was oktober 2019, een woensdagochtend. Ik ging naar de bioscoop om de eerste Downton Abbey film te zien. Een uitje dat ver buiten mijn bereik lag maar dat besef drong nog niet door.

Op de terugweg voelde ik me instorten. Alsof ik uit elkaar viel. Stukje voor stukje tot er alleen een plasje overbleef.  Het begon ook nog keihard te regenen als on te benadrukken dat het einde der tijden naderde. Ik schrijf het expres dramatisch op. Want dat was het. Mijn leven stortte volledig in, met mij erbij.

Ik had op dat moment al jaren ME maar het was hanteerbaar. De uitputting, het isolement, de pijn…het was erg maar te doen. Tot dan.

Ik kwam thuis,  parkeerde de scootmobiel en daar bleef hij staan tot nu. Ongebruikt.

Ik doorstond een extreem ernstige PEM en was een paar jaar bedlegerig. Ik dacht een paar keer dat ik dood zou gaan.

Maar ik kroop eruit. Heel langzaam. Medicijnen sloegen aan. Pacing had effect. En waarschijnlijk heb ik ook gewoon heel veel mazzel gehad. Want waarom knapte ik wel iets op en anderen niet? Geen idee. Ik heb niet het idee dat ik iets deed of niet deed wat anderen ook deden of na lieten.

Natuurlijk weet ik niet of mijn voorzichtige vooruitgang zal beklijven of dat ik weer zal verslechteren. De ernst van ME komt in golfbewegingen.

Maar voor nu zit ik in een periode met een stijgende lijn. Er is meer mogelijk. Meer frisse lucht, meer ervaringen opdoen.

De scootmobiel is gisteren opgehaald. Hij wordt helemaal doorgelicht en van een nieuwe accu voorzien. En wie weet kan ik er dan heel misschien weer eens een ritje mee maken. Nu nog wachten op een nieuwe Downton Abbey film….

Afbeelding: Unsplash