Wie katten heeft, heeft ook vlooien, Zo simpel is het. Ik geloof dat maar 5% van de vlooien op de kat leeft. De rest (vlooien, eitjes, larven) leeft in huis, op kleden of in de rest van de leefomgeving. Met vier katten is het heel belangrijk strak elke vier weken een vlooienbehandeling te geven. Als je wacht tot je een vlo ziet, dan ben je eigenlijk al te laat. Een vlooienplaag wil je altijd voorkomen. Ik heb er ooit eens eentje gehad. Ik woonde nog in Amsterdam en kwam terug van vakantie. De katten waren tijdens mijn vakantie ondergebracht bij mijn ouders. Ik deed de deur van mijn huis open en stapte mijn nog katloze huis in. En met die stap kwamen alle eitjes in één klap uit. Ik had honderden vlooien op mijn lijf en krijg nog de rillingen als ik daaraan terugdenk!
Elke maand een vlooienbehandeling dus. In eerste instantie gaf ik Gerrie Comfortis, dat is een anti-vlooienpil. Het voordeel is dat die pil heel goed werkt. Het nadeel is dat de pil belachelijk groot is. Zo laten opeten lukt niet ondanks de belofte in de bijsluiter ‘dat elke kat het een smakelijk hapje vindt’. In kaas verstoppen lukte ook niet omdat het dan echt zo groot als een bonk wordt en hij het niet weg krijgt. Ik deelde de pil in vieren en stopte dat dan maar in zijn bek. Dat werd elke maand een grotere worstelpartij en uiteindelijk zei Gerrie zijn vertrouwen in mij op en sindsdien mag ik hem niet meer optillen. Ik geef hem geen ongelijk.
Dan maar vlooienpipetjes. De truc is om een pipetje toe te dienen als hij slaapt. Dat is ook heel naar en gemeen, ik weet het. Hij komt in bed vaak tegen mij aanliggen en ik zorg dan dat ik een pipetje binnen armlengte afstand heb. Ligt hij precies in de juiste positie ten opzichte van mijn armbereik dan is het een kwestie van heel voorzichtig het pipetje openbreken (als hij het hoort springt hij weg want hij is niet achterlijk natuurlijk) en de inhoud tussen zijn schouderbladen te lozen.
Timing is cruciaal. Voor het beste effect moet je altijd alle katten op dezelfde dag behandelen. Maar het is belangrijk dat ik Gerrie als eerste behandel. Doe ik eerst één van de anderen, dan ruikt hij de geur van het pipetje en gaat meteen wieberen. Dan kan ik ernaar fluiten.
In juli merkte ik dat het pipetje niet leek te werken. Hij kreeg wat korstjes op zijn lijf. Je kunt dan niet meteen weer een ander pipetje geven want zo fijn is dat spul niet, er moet echt minimaal 3 weken tussen zitten. Na drie weken zorgde ik dat ik een ander merk vlooienpipetjes in huis had en diende het toe. Dat werkte beter en de korstjes werden minder. In september diende ik opnieuw toe en het werkte niet meer. Hij zat ineens weer onder de korsten. Twee dagen na het toedienen controleerde ik hem met de vlooienkam omdat hij weer zo zat te bijten en haalde twee vlooien van zijn lijf.
Niet elke kat krijg korstjes van vlooienbeten. Alleen als ze een vlooienallergie hebben. Wat ik ervan begrijp is dat het speeksel van de vlo voor irritatie en jeuk kan zorgen, waardoor een kat gaat likken, bijten en krabben. Eén beet kan voor weken aan irritatie zorgen. Al die korstjes kunnen bovendien gaan ontsteken. Dat was nog niet het geval bij Gerrie maar ik rook wel aan hem dat het niet goed zat. Normaal ruikt hij licht zoet en nu rook zijn vacht zuur, een nare geur.
Op naar tante dierenarts dan maar. Voor advies welk middel dan wél te gebruiken en voor een injectie tegen de jeuk. Op het moment dat we gingen was er trouwens geen vlo meer te zien. Ik had hem en de andere katten elke dag gekamd met een vlooienkam. Maar het was natuurlijk wachten op de volgende vlooienbeet en die jeuk gaat niet zomaar weg.
Wie hier langer meeleest weet dat Gerrie niet zomaar in de reismand kan worden gestopt. Ik heb geprobeerd hem te trainen met lekkers en veel geduld maar het is niet gelukt. Daarom dien ik hem tegenwoordig alprazolam toe voordat we naar de dierenarts gaan. Dat is een kalmeringsmiddel dat goed werkt en geen herinnering aan de enerverende gebeurtenis zelf achterlaat. Het is een klein pilletje dat zich makkelijk in kaas laat verstoppen en hij trapt daar makkelijk in. Dus dat werd smakelijk naar binnen gelebberd. Deze pil is trouwens ook een echte aanrader om te gebruiken op oudejaarsavond. Vraag je dierenarts er naar.
Pil naar binnen gewerkt dus. En toen gebeurde er niets. Waar hij normaal toch wel binnen een uur overduidelijk reageert, bleef hij nu alert. Hij ging wel bij mij op bed liggen maar telkens als ik iets zei of even kuchte ging die kop omhoog. Nou moet ik ook zeggen dat ik vooraf altijd erg nerveus ben om hem in de mand te stoppen omdat het een enorm gedoe is. Dat vangt hij ongetwijfeld op.
Afijn, normaal is het zo dat als Gerrie dan lekker ontspannen is, ik hem optil en met mijn rug naar de deur ga staan. De man komt dan binnen, ik draai me om en stop Gerrie in één beweging in de mand. We zijn als twee op elkaar ingespeelde trapezewerkers die weten dat timing alles is. De man en ik dan hè, Gerrie niet.
Vijf minuten voordat het tijd werd om hem in de reismand te stoppen, stond Gerrie op, zei ‘bekijk het maar’ en liep naar beneden waarna mijn hartslag meteen opliep naar 130. Omdat ik niet voor één gat te vangen ben, deed ik wat nat voer in een bakje en zette dat op de bar. Dat is een plek waar ik hem meestal wel uitgebreid mag aaien en ook wel onder zijn buik mag kriebelen. De beste kans om hem op te tillen is daar.
Hij kon geen weerstand bieden aan het vooruitzicht van zomaar extra nat voer en sprong op de bar. Maar at niet. Alles aan hem straalde uit dat hij mij – terecht – niet vertrouwde. Uiteindelijk ging hij plat op de bar liggen met zijn oren in zijn nek, een totale overgave aan het onontkoombare die me zo raakte dat ik bijna ging huilen. Hij liet zich optillen, de man kwam eraan met de reismand en hop daar gingen we.
Bij de dierenarts gedroeg hij zich prima, hij kreeg een prik tegen de jeuk en ik kreeg vlooienpillen mee die beduidend kleiner dan de comfortis zijn. Ook kreeg ik de tip een volgende keer het kalmeringsmiddel voor het eten toe te dienen in plaat van een uur na het ontbijt, zoals ik had gedaan. Eenmaal thuis was het leed snel geleden en nog dezelfde avond merkten we dat de injectie werkte. Geen gekrab en gelik meer en ook de korstjes beginnen weg te trekken.
Applaus voor jezelf als je dit hele stuk over vlooien hebt uitgelezen, ik kan me een leuker onderwerp voorstellen. Maar hé, ik had zin om te schrijven 😉 .
Min of Meer 
Geen probleem om dit stuk te lezen! Het ontroert mij namelijk, als bepaald geen kattenliefhebber, hoe liefdevol, geduldig en met zoveel begrip voor je katten jij altijd je ervaringen beschrijft. Dat je zin had om te schrijven straalt er gewoon vanaf!
Een fijne dag zonder jeuk gewenst!
LikeGeliked door 2 people
Ik vind het zó leuk om te lezen, wat kun je mooi schrijven ‘arme’ Gerrie wel altijd zielig als diertjes iets moeten wat ze niet willen, maar het leed is weer geleden. Nu weer lekker knuffelen!
LikeGeliked door 2 people
Je beschrijft wel heel veel liefde voor Gerrie.
Stille groet,
LikeGeliked door 2 people
Geweldig dat je je zo helemaal inzet voor jouw Gerrie, jouw lieve zwervertje. Je weet het heel goed te verwoorden en ik kan als kattenliefhebber ook bijna huilen, als ik lees dat hij zich maar overgeeft. Dat raakt mij ook, want ik weet dat je altijd het beste doet voor de beestjes. Maar zij weten dat niet en door hun angst voelen zij dit zeker niet aan, het is hun overlevingsinstinct die met hen aan de haal gaat. Het blijven dieren. Goed dat je dit allemaal zo kan beschrijven, hebben wij ook wat aan met de katten. Dus of pillen geven of een pipet, maar eerlijk gezegd ben ik ook voor pillen. Want inderdaad ruiken zij de pipet van een afstand en willen zij dat niet. Kan ik mij voorstellen want het ruikt vies.
Sterkte met de lieverd,
Carola
LikeGeliked door 2 people
Ik geef die pillen ook,maar ik druk ze fijn,tussen 2 lepels..en verstop het in een beetje sardientjes..totdat ze het op hebben.
En dan krijgen ze later meer(zonder de pil verder) Alleen dan krijgen ze sardientjes.
Bij Tonijn wat ik vaker geef,zouden ze het wellicht merken.
LikeGeliked door 1 persoon
Hier ook een kat die ik moeilijk een pipetje kan geven, laat staan een pilletje. Hij krabde zich ook veel de laatste maanden, dus ik moest toch iets. Dan voel ik ook altijd veel spanning. Bij het eerste pipetje ging het niet goed, slechts een gedeelte van inhoud belandde op hem de rest op het aanrechtblad. Het tweede pipetje ging een stuk beter, maar het moest zo snel dat ik twijfelde of alles wel op de goede plek was beland. Aangezien ik voor de volgende poging toch weer vier weken moest wachten met een nieuwe poging heb ik steeds als hij op schoot zat zijn haartjes op die plek in een scheiding gedaan. Om hem zo te laten wennen aan het gevoel zonder er direct iets achter te zoeken. Afgelopen maandag moest ik het weer geven. Wederom super gespannen, want het moest nu toch echt lukken. Ik breek het pipetje vooraf al open en zet het in een schaaltje naast me, zodat ik het direct kan pakken als zich een goed moment voordoet. Het dopje kan er altijd weer op mocht het toch niet gebruikt worden. Toen hij ’s avonds lekker op schoot lag heb ik de haartjes opzij gelegd en het pipetje gepakt. Ik dacht dat ik heel snel moest zijn, dus heb het snel leeg gedrukt. Tot mijn verbazing had hij niets in de gaten en was verbaasd waarom ik zo snel op wilde staan. Ik wilde even mijn handen wassen. Ik gebruik nu Stronghold. Ik merk dat het krabben wel minder wordt, maar helemaal over lijkt het hier ook nog niet te gaan. Aanvankelijk krabde hij echt zijn huid kapot, dat is nu niet meer het geval. Ik blijf het voorlopig ook maar gewoon iedere vier weken herhalen. Bij mijn vorige kat waren twee pipetjes in de zomer voldoende om er weer een jaar tegen te kunnen.
LikeGeliked door 2 people
Ach, wat een gedoe zeg, maar op vlooien ziet niemand te wachten, hier bij hond doe ik ook pipetjes, hij gaat er helemaal voor zitten, kop omlaag en ik kan het toedienen, ook zo wonderlijk, dat die al ziet wat er moet gebeuren en die kop gewoon omlaag doet, en ik vond het weer een mooi verhaal hoor, gewoon uitgelezen;)
LikeGeliked door 1 persoon
Beetje gegniffeld om Gerrie. Hier kwam onze kat na vier maanden!!!!!! weer thuis. Stond gewoon op de stoep. Helaas is het niet de eerste keer en zal ook wel niet de laatste zijn. Alle instanties zijn uiteraard altijd op de hoogte als hij op safari is. We denken dat hij dan overzomert in het purmerbos. Maar goed, vlooien dus. Meteen strongholdpipet gegeven. Gelukkig vindt hij het nooit een probleem als ik het erop doe. Hij is dan helemaal euforisch dat hij weer thuis is, gedraagt zich als een baby, wil gedragen de hele dag en uiteraard gekoesterd en hele lekkere hapjes. Wat wij hem ook toestaan. Stronghold is gelukkig ook goed tegen wormen. Succes met het vlooientheater
LikeGeliked door 1 persoon
Ik vond het een leuk verhaal. Interessant ook omdat mijn dochters en ik ook een vlooienplaag hadden in huis toen we terug kwamen van vakantie, niet best. En had van te voren nog vier dure spuitbussen gekocht en met mijn oudste dochter het hele huis ingespoten.
LikeLike
Het was een leuk stuk om te lezen, ik ben blij dat je zin had om te schrijven…;-) Arme Gerrie…
Martine
LikeGeliked door 2 people
Krijg bijna de kriebels van je vlooienverhalen. 🙂 🙂
LikeGeliked door 2 people
Je verhalen zijn altijd heerlijk om te lezen.
We waren eens 3 maanden niet in het huis in Frankrijk geweest en half uur na aankomst had ik zwarte ipv witte sokken
LikeGeliked door 2 people
Wat kan je mooi schrijven ❤️knuffel aan Gerrie
LikeGeliked door 1 persoon
Zo herkenbaar, afspreken dat je beide heel normaal gaat doen, wat de kat dan weer te normaal vindt dus die voelt al aan wat er te gebeuren staat. Onze ene kat is een makkie, vindt alles goed, maar de andere heeft een gehoor voor het openen van pipetjes dus alles moet heel slinks en stiekem gebeuren. Poes eerst aaien, dan oppakken, knuffelen, overgeven aan mijn man waarop in de pipet uit de zak tover en toedien binnen een fractie van een seconde. Vervolgens beledigd naar de zolder vertrekken om binnen een paar seconden mauwend terug te komen: honger. Dit is ook het exemplaar dat niet in een kattenmand wil. Maar sinds kort heb ik zo’n rugzak met kijkglas, beetje een “out of space” tas, maar dat vinden ze beide prettiger. Op mijn rug op de fiets mee naar de dierenarts. Ze mïauwen wat af onderweg maar dan miauw ik vrolijk terug en kan eventueel mijn hand voor het gaas houden zodat ze mij kunnen blijven ruiken. Lang niet zoveel stress, ze kunnen leuk om zich heel kijken en grappig genoeg doen ze dat ook. En ik vind het ook veel gezelliger, zo’n kat in de rugzak.
LikeGeliked door 1 persoon