De week

Vorige week zat ik in de staart van de PEM. Dat betekent over het algemeen dat ik wel heel voorzichtig weer iets kan doen, zoals proberen af en toe een uur buiten bed doorbrengen of me weer eens aankleden.

Een PEM echt goed uitliggen is een kunst aangezien ik vaak last van zelfoverschatting heb. En er komen toch ook vaak dingen tussendoor die urgenter voelen, vaak tegen het gezonde verstand in. Ik schreef bijvoorbeeld over mijn dilemma of ik naar de bewegingsbanken zou gaan op donderdag óf naar de verjaardag van mijn schoonmoeder zaterdag. Er is ‘gewoon geen goede keuze te maken, welke van de drie het ook wordt -alles doen, alleen bewegingsbanken of alleen de verjaardag – , het valt altijd tegen en ik doe uiteindelijk altijd iets of iemand of mezelf tekort.‘ Waar het op neerkomt is dat ik toch vaak vóór ik weer echt zover ben, me laat meeslepen door de waan van de dag.

Grappig genoeg -nou ja grappig- werd het uiteindelijk een vierde optie: ik ging nergens naar toe. Donderdag voelde ik me te slecht voor de bewegingsbanken én het lukte zaterdag ook niet om naar de verjaardag te gaan. Ik was snotterig, had last van mijn luchtwegen en bleef in bed liggen.

Natuurlijk had ik me daar heel rustig moeten houden maar vanuit bed was ik aan het actievoeren voor Hugo. Ik schreef er hier over, stuurde mails naar NRC, De Volkskrant en het Haarlems Dagblad en was zaterdagavond laat nog aan het chatten met een kamerlid over de situatie van Hugo. Kortom, ik was volledig doorgedraaid en kwam in een enorme adrenalinerush terecht waarna ik nog uren lag na te stuiteren. Het was dus helemaal niet slim van mij. Maar uiteindelijk komt het erop neer dat ik hoop dat als ik te ziek word om nog voor mezelf op te komen, iemand anders zich zo ook zo voor mij opwindt.

Gisteren hield ik me, buiten een blog met daarop de reactie van de verzorgster van Hugo over de beweringen van de woningbouwvereniging, bewust wat afzijdig en rustig. Ik moet nu ook echt weer meer bijtrekken. Ik wil de wereld graag redden en ME-patiënten in het bijzonder, maar nu even niet.

Ik was vorige week overigens niet de enige gammele persoon in huis. Puber lag vanaf maandag een paar dagen plat met een lichte hersenschudding en de man had vrijdag een migraineaanval. Beiden zijn gelukkig weer opgeknapt.

Komende week staan er voor mij drie energievretende zaken op stapel: de huishoudhulp, de fysio en de tandarts. Als de huishoudhulp er is, blijf ik gewoon in bed liggen. Zij komt binnen en gaat gewoon haar gang. Als ze beneden klaar is, gaat ze boven verder en verhuis ik naar beneden. Ze houdt erg rekening met mij. Toch zijn het altijd veel prikkels. Er is geluid en we praten soms toch wat en vaak is dat gewoon te veel. Veel te vaak overtreed ik tegen beter weten in mijn eigen regels en begin te praten. Gewoon omdat ik ook blij ben iemand ‘van buiten’ te zien.

Nou ja, er is veel te overpeinzen over waarom ik me toch altijd zo opwind over alles wat op mijn pad komt en waarom ik toch zo vaak grenzen negeer in contact met anderen. Ik moet daar echt mee aan de slag. Maar vandaag even niet 😚.

Fijne week allemaal!