katten

Zomaar een verhaaltje

Gedeelde eerste plek

Jaren was ik het licht in het leven van Dibbes. Hij hield onvoorwaardelijk van mij en vrat me op van liefde. Geheel wederzijds natuurlijk want niemand kan een Dibbesbeer weerstaan.

Aan deze idylle is een eind gekomen. Ik ben tussen 7 en 9 niet meer zijn favoriete persoon. Ik word in die uren hoogstens gebruikt om zijn favoriete persoon wakker te maken.

Sinds ruim een jaar geeft Mischa de katten eten. Hoewel er elke ochtend gewoon weer een volle bak wordt gegeven, dringt dat tot geen enkele kat door.

Dus zitten ze ’s ochtend uitgehongerd en gefocust te wachten. Ik ben meestal het eerste wakker dus ik word dan besprongen. Dibbes geeft me kopjes en kijkt na elk kopje op. Is HIJ al wakker?

Zodra Mischa wakker is, besta ik niet meer. Dibbes maakt het zelfs zo bont dat hij áls ik hem aai, buiten aaibereik gaat staan.

Mischa krijgt elke ochtend de volledige behandeling. Dibbes is een kat van rituelen en die moeten allemaal worden uitgevoerd. Omrollen, miauwen, kopjes, likken.

Nadat Dibbbes zijn buik gevuld heeft, rent hij naar boven. Gaat weer buiten aaibereik zitten, gespannen wachtend op de yoghurtman. Die deelt elke ochtend nadat hij heeft ontbeten, aan elke kat een minuscuul beetje yoghurt uit.

Daarna doet Dibbes zijn ochtendronde. En dáárna dringt het ineens weer tot hem door dat ik het licht van zijn leven ben en word ik de rest van de dag als onderlegger en kussen gebruikt.

Ontrouw kreng.

katten·PEM

Pillen toedienen (kattig verhaal)

Na jaren van samenleven met katten, ben ik gepokt en gemazeld als het gaat op het gebied van verzorging. Ik ken alle trucjes en toen ik nog rechtop kon staan, werd ik regelmatig door een wanhopige buurtgenoot ingeschakeld om pillen toe te dienen, teken te verwijderen of gedrag te beoordelen. Bij de kat, niet de buurtgenoot.

Mijn exzwervers drijven me echter regelmatig tot wanhoop. En toen ik er eindelijk handigheid in kreeg om ze kalmeringsmiddelen toe te dienen om ze bijvoorbeeld naar de dierenarts te brengen (zonder krijgen we ze echt de mand niet in), werd ik te ziek en moest ik de verzorging aan Mischa overlaten.

Veel aspecten van het niet zelfredzaam zijn vind ik lastig. Maar dit, het moeten loslaten van hun verzorging terwijl ik er jaren over deed hun vertrouwen te winnen, vind ik heel pijnlijk. Het is bijvoorbeeld sinds ik zo ziek ben niet meer gelukt ze te laten enten, iets wat me erg dwars zit.

De laatste maanden ging het maandelijkse toedienen van de vlooienpillen heel soepel. Verstopt in een stukje leverworst werd dat smakkend naar binnen gewerkt. Ik durfde dus stiekem te hopen dat Mischa ze binnenkort naar de dierenarts kon brengen voor enting en controle.

Afijn, zondag was het uur U en Mischa kwam met vlooienpillen en leverworst naar de slaapkamer waar de geur bij de heren enorme vreugde opwekte. Gerrie vrat meteen zijn portie op en Dibbes werkte de leverworst ook gretig naar binnen. En gooide het er walgend weer uit.

Nog een keer proberen dan maar. Dat mislukte. In een vlaag van verstandsverbijstering pakte ik hem op en probeerde net als vroeger de pil toe te dienen. Maar toen had ik nog geen ernstige ME, nu wel. Ik heb totaal geen spierkracht meer.

Omdat de schade en het leed toch al was geschied bij kat en mens, hield ik toch vol en Mischa sprong te hulp. Na 5 minuten proberen gaven we het op, waarna bij mij de PEM die na 1,5 week eindelijk wat wegtrok, weer in volle hevigheid losbarstte en Dibbes zich onder het bed verstopte.

Omdat die vlooienpillen geloof ik € 9 per stuk zijn, bedacht ik plan B, terwijl ik al schuddend in bed lag. Want de adrenaline tierde welig en de pijn had vrij spel.

Net toen dat plan volledig was uitgedacht, appte Mischa dat Dibbes de pil had opgegeten, gewoon terwijl de pil in zijn bakje met eten lag. Iets wat echt nog nooit is gelukt. Het kreng. En zeker weten als we dát de volgende keer weer proberen, hij keihard wegrent. Leer mij een kat kennen.

Het duurde trouwens een paar uur voordat Dibbes mij weer wilde benaderen, terwijl Mischa hem meteen weer mocht aaien. Net als in de mensenwereld hebben moeders het altijd gedaan 🙄.

katten

Tip van Dibbes

Tip van Dibbes

Mijn mens en ik
zijn altijd samen,
ik bij haar
en zij bij mij.
Wij horen bij elkaar.

Niet iedereen snapt dat.
Ik noem geen namen
maar t is hard werken,
om te behouden
wat mij toekomt.

Dus lig ik naast haar,
op haar en bij haar,
deel meppen uit
en miauw onvriendelijk
naar het klootjesvolk.

Om goed duidelijk te maken
hoe de situatie is,
markeer ik haar
met mijn heerlijke geur.
Ik lebber haar af,
lik haar wangen,
bij voorkeur ’s nachts.
Hoe meer ze protesteert
hoe langer ik doorga.

Ik vind een vlooienpil
ook bepaald niet fijn
om in mijn gevoelige bek
gepropt te krijgen,
ook al zit dat verstopt
in heerlijke biologische leverworst.

Dus dat aflebberen
heeft twee voordelen:
weet zij ook eens
hoe verschrikkelijk het is,
ongewenste intimiteiten.

En verder laat ik
mijn heerlijke geur
achter op haar,
zodat iedereen weet
dat zij van mij is.

Het is maar een tip,
belangeloos gegeven
door een voormalige zwerver
die hard moet werken
om te behouden
waar hij recht op heeft.

katten·Zwerfkatten

7 jaar Dibbes 🎶🎉

Vandaag vieren we de magische transformatie van Dibbes van zwerfkat naar huiskat.

Na maandenlange voorbereidingen en veel ups en downs wisten we Dibbes op 15 oktober 2013 eindelijk in een reismand te stoppen, brachten hem naar de dierenarts, waar hij werd gecastreerd, gechipt en geopereerd aan een zeer ernstige vorm van entropion, een aandoening waarbij de wimpers naar binnen groeien.

Het voorbereiden en de operatie was nog maar het begin. Want deze kat moest op nul beginnen. Maar al snel kwam zijn stralende koddige opdringerige overweldigende grappige en dramatische karakter naar boven drijven. Dit dames en heren is een meesterversierder.

Ons Dibbesbeertje is uniek, in alle opzichten.

❤️

Toen ik jou voor het eerst zag
wist ik vrijwel meteen
dat jij bij mij hoort te zijn.

Jij begreep dat nog niet,
was druk bezig met overleven
en dagelijks je buik vullen.

Toen ik jou dagelijks eten gaf,
zag ik je langzaam ontspannen.
Je zag er steeds wat beter uit.

Toen bleek dat ik er elke dag was
besloot je regelmatig langs te komen
en begluurde mij vanuit de struiken.

Omdat je bijna niets zag,
praatte ik met je, zoveel mogelijk
en jij luisterde heel aandachtig.

Toen het in het najaar kouder werd,
gaven wij je een buitenhok
en je sliep, dagen achter elkaar.

Ik instrueerde de postbode
om op zijn tenen de tuin in te lopen,
wat de brave man nog deed ook.

Elke dag legde ik een spoor neer
van niet te versmaden lekkere brokjes,
langzaam lokte ik jou zo naar binnen.

Elke dag schoten we centimeters op.
Je zat uren binnen bij de open deur,
klaar om weg te rennen bij onraad.

Je zat steeds langer binnen,
deed stiekem dutjes in ons huis
en overwon langzaam iets van je angsten.

Op een dag mocht ik je aaien
en de overgave was compleet.
Jij uitbundig rollend en ik huilend.

Ik haalde jou van de straat
maar ik zie helaas dat de straat
nooit helemaal uit jou verdwijnt.

Soms reageer je nog vanuit je trauma’s
en ren je in blinde paniek weg.
Je komt gelukkig altijd weer terug.

Toen ik jou voor het eerst zag,
wist ik dat jij bij mij hoorde
En jij, jij weet dat nu ook. ❤️

katten

Verhaaltjes voor t slapen gaan





‘Dibbes, zullen we elkaar een verhaaltje vertellen?’

‘Ja! Ik begin, ik! Er was eens een kat met een heel leeg buikje’.

‘Nee, niet wéér dat verhaal Dibbes, dat vertel je zo vaak’.

‘Maar ’t is echt gebeurd hoor!’

‘Wanneer had jij dan een lege buik?’

‘Nou, die ene keer!’

‘Ik geloof er niets van, vertel maar een ander verhaal’.

‘Oké, even denken.Er was eens een kat en die werd emotioneel verwaarloosd’.

‘Stop maar, ik begin wel. Welk verhaal wil jij horen?’

‘Van dat we elkaar leerden kennen!’

‘Oké. Op een dag zat er een kat in onze tuin. Een hele zielige kat’.

‘Ik! Dat was ik hè!’

‘Ja, dat was jij Dibbes. En je zat de hele dag te gluren naar mij. Maar je zag bijna niets, je was zo goed als blind. En heel erg bang’.

‘Toen had ik trouwens wel een lege buik!’

‘Nou, dat klopt niet helemaal want je bleek door zeker vijf mensen in de buurt gevoerd te worden’.

‘Maar jij werd verliefd op mij!’

‘Ja Dibbes, ik werd verliefd op jou’.

‘Dibbes is the best! Nu wil ik buikjekriebel. Dan voel je meteen dat die buik leeg is. Of pootjefriemelen, dat wil ik ook nu’

‘Geen verhaaltje meer?’

‘Nee, buikjekriebel, nu! En daarna geef ik je likjes over je neus en dan spelen we dat jij mij eten gaat geven’.

katten

Tijdelijk niet meer nr. 1

Onze Gerrie is een zonaanbidder. Zodra de zon in de tuin komt, zie je hem zitten op de tuintafel, de eerste stralen opvangend. Als de temperaturen oplopen, zoeken alle andere katten verkoeling onder een struik. Maar Gerrie blijft vaak gewoon intens tevreden in de knallende zon zitten.

Voor mij heeft het mooie weer consequenties. Ik krijg beduidend minder aandacht van de katten. Al brengen ze wel een paar keer per dag een beleefdheidsbezoekje aan mijn slaapkamer. Maar dat kan ook met de ventilator te maken hebben. Vooral Dibbes en Smoes liggen graag pal in de luchtstroom.

Gerrie heeft daar minder behoefte aan. Als mooi-weer-kat zie ik hem nu nauwelijks. Gisteren maakte hij het wel heel erg bont. Ik zag hem gewoon de hele dag niet, vroeg een paar keer aan Mischa of alles wel goed was met Gerrie. Gerrie was overduidelijk mijn bestaan vergeten. Ik ben tijdelijk nummer 2. Niet meer het stralende middelpunt in zijn universum. Verstoten door een ander licht.

Toen Mischa gisteravond de tuin ging sproeien, greep ik mijn kans. Een PEM riskerend liep ik naar de trap, boog gevaarlijk voorover en daar zag ik Gerrie beteuterd zitten in de huiskamer. Verdreven uit het tuinparadijs door het sproeien.

Zodra ik hem riep, gebeurden er twee dingen. Gerrie zag me en werkelijk waar, er ging een schok door hem heen. Er verscheen een tekstwolkje boven zijn hoofd: “Verhip, ik was je bestaan vergeten!” en hij rende luid gillend de trap op recht mijn armen in.

Het tweede dat er gebeurde was dat Dibbes toen ik Gerrie riep, óók gillend op mij af kwam stormen. “Hier ben ik. Hier. Zie je me niet. Ik ben hier hoor!” Natuurlijk zag ik Dibbes, daar is immers geen ontkomen aan. Hij had bovendien de hele dag bij mij gelegen. Hij wel. Maar nu ging het om Gerrie. Er moesten herstelwerkzaamheden gedaan worden.

Een intensief gesprek en een nog uitgebreidere knuffelsessie volgde, waarbij de kwijlspetters van mens en kat rondvlogen. Ook dit zette twee gebeurtenissen in gang. Gerrie beloofde beterschap en om alle dagen, ook met mooi weer, tóch even de dag te beginnen met knuffels. Om mij ten minste de illusie te geven dat ik ook in de zomer zijn nummer 1 ben. En inderdaad, vanmorgen stond hij gillend op bed en kreeg ik kopjes en zoentjes.

De tweede gebeurtenis was dat Dibbes overmand door jaloezie en verdriet op bed neerzeeg en een grote geestelijke knauw heeft opgelopen door het feit dat ik voor Gerrie (Gerrie nota bene!) mijn bed verliet om hem (en niet Dibbes!) te roepen. Dus ook vandaag moet ik weer herstelwerkzaamheden verrichten. Zo is er altijd wat.

Zwerfkatten

“once you’re in there is no way out.”

Precies 7 jaar geleden wandelde Dibbes onze tuin in. Hij wandelde ook zo mijn hart in. Daar woont hij sindsdien.

Geen kat werd ooit zo gekoesterd en verwend door mij.

Op de foto’s de eerste foto ooit die ik van hem nam en de tweede foto is gisteravond genomen. Het verschil zegt alles ❤️.

Veel mensen zeggen dat Dibbes maar boft. Dat we zoveel geld uitgaven en moeite deden om een zwerfkat te redden. Maar, het klopt echt wat ze zeggen: “once you’re in there is no way out.” Niets is zo overweldigend mooi als een verwaarloosd dier te zien ontspannen en merken dat hij zijn vertrouwen durft te geven. Geen grotere liefde dan van een dier dat nooit eerder liefde kreeg.

geluk·katten·liefde

Coach Dibbes


Deze lieverd springt elke keer van het bed af als ik naar het chemische toilet in de hoek van onze slaapkamer loop. Hij dribbelt achter mij aan. Zit ik eenmaal dan word ik bekopt en gooit hij er af en toe een bemoedigend miauwtje tegen aan.

Als ik klaar ben, dan dribbelt hij vastberaden voor me uit terug naar bed. Hij springt precies op die plek waar ik wil liggen. Ben ik eenmaal geïnstalleerd, dan stampt en prakt hij nog even een minuutje of wat terwijl hij op me staat. Dibbes vindt nazorg overduidelijk belangrijk.

Is het werk gedaan dan installeert hij zich weer. Op mijn voeten, tegen mijn buik of elders op bed. Deze wc-coaching doet hij onbezoldigd. Ik krijg nooit een factuur toegestuurd.

katten

Straf

Ik ben Dibbes
Jullie kennen mij wel
Ik ben gespecialiseerd in zielig kijken
Dat is bijzonder lucratief
Zielig kunnen kijken
Haalde me van de straat
En zorgt ook nu
voor een continu aanvoer
van aandacht en liefde

Al kan het altijd beter natuurlijk
Er blijven aandachtspunten
(Voor de vrouw, niet voor mij)
Zo zat ik gisteren
Op de bank
Wel vijf minuten zielig te kijken
Terwijl er drie katten
Bij haar op bed lagen

Ik zat daar
Zielig
Eenzaam
Buitengesloten
Bijna dood

En wat er toen gebeurde!
Ik kan er bijna niet over praten
Toen ze me zag
Schoot ze in de lach!

Voor straf lag ik vannacht niet naast haar
“Weet je zeker dat Dibbes binnen is?”
Vroeg ze een paar keer aan de man
Ze kon er niet goed van slapen
Want waar was ik toch?

Ik zat gewoon lekker onder het bed
Recht onder haar op een fijn kleedje
Maar ik heb graag dat je dát voor je houdt
Hoeft zij niet te weten
Kan zij vandaag ook zielig kijken
Weet ze ook eens hoe het voelt!