Dag Moos
Categorie: katten
Afscheid van een periode
Er komt bijna een eind aan een periode die 17,5 jaar heeft geduurd.
Moos kwam als kleine frutsel aanlopen twee dagen na het overlijden van mijn vader in augustus 2006.
Hij had een navelbreuk en moest met spoed geopereerd. Een baasje werd niet gevonden. Die had hem hoogstwaarschijnlijk uit een auto gegooid gezien zijn levenslange angst voor en afkeer van auto’s.
En zo brachten we Moos voor de crematie van mijn vader naar de dierenarts voor zijn operatie en haalden we hem erna in onze begrafeniskloffie weer op.
Natuurlijk bleef hij. We waren immers al lang hartstikke verliefd op hem geworden. Een zachtaardige kat die in zijn beginjaren wat moodswings had maar naarmate hij ouder werd zijn ware aard liet zien: dat van een zacht ei.
Sinds Moos blind is geworden, nu vijf weken geleden, ligt hij op me. Ik ben zijn veiligheid.
Leek hij aanvankelijk nog te kunnen wennen aan zijn nieuwe wereld, de afgelopen dagen is hij hard achteruit gegaan. Hij is op en we laten hem gaan.
Monotonie en verveling
Veel heb ik het er niet over want ik vind het een rot onderwerp, maar de dagen zijn monotoon en ik verveel me vaak te pletter. Ondanks dat ik 1001 dingen wil doen, wordt wat ik kàn doen natuurlijk enorm beperkt qua uitvoering en duur.
Ik lees, teken, schrijf, redigeer, brei en kijk tv naast alledaagse handelingen als naar toilet gaan en me wassen. Ik word verzorgd door mijn vriend omdat ik te ziek ben om zelfstandig te leven dus mijn energie gaat niet naar koken of huishouden.
Ik doe wat ik kan heel kort en zeker niet teveel of tegelijk op een dag. Ook zijn er weken dat bijvoorbeeld lezen en tv kijken niet lukken en breien wel. Meestal doet mijn hoofd het maar gedeeltelijk. Andere weken lukt breien juist niet omdat mijn handen teveel pijn doen.
Ook zijn er dagen dat ik niets doe want niets kan. Dat zijn de moeilijkste dagen. Verder dan zinloos scrollen kom ik dan niet. Wat een rotgevoel oplevert. Maar helemaal niets doen levert ook een rotgevoel op. SM biedt in ieder geval nog wat contact met anderen.
Ondanks alle hobbies die afhankelijk van hoe het gaat wel of niet uitgevoerd kunnen worden, zijn er veel meer uren op een dag dan uren dat ik actief kan zijn.
De praktijk komt erop neer dat ik een groot deel van de dag naar het plafond lig te staren, of naar een kat. Het maakt me soms letterlijk gek van verveling en lamlendig.
Vaak leidt dat ertoe dat ik dan uit protest iets spontaans doe, zoals douchen. Om na een uur te constateren dat dat een heel d/stom idee was.
De monotonie wordt momenteel onderbroken door een blinde kat en alle zorgen die dat met zich mee brengt. De bijna valpartijen van het bed en van de trap bezorgen me regelmatig hartverzakkingen. Zijn ’s nachts dwalen over de bovenverdieping en luid miauwen verstoren onze slaap. En we voeren veel gesprekken over zijn kwaliteit van leven en of daar van dag tot dag veranderingen in zijn.
De situatie heeft grote impact. Omdat de nachtrust ’s nachts wordt verstoord, kan er overdag nog minder. Ik lig uren en uren met Moos op me. En maak maar weer eens een foto van ons tweetjes, voor het niet meer kan.
I got your back
Ik ben de ogen van Moos en zijn veiligheid nu hij blind is. Hij ligt 24 uur per dag bij me. Op en af bed gaat vaak moeizaam, omdat hij zo stram is, moeilijk beweegt en het niet ziet, is het gewoon best ingewikkeld voor hem.
Hij heeft inmiddels wel een routekaart in zijn brein met loopjes naar de waterbak en de kattenbak. Een paar keer per dag loopt hij de trap af naar beneden. Daar eet hij.
Hij hoort bijna niets en dat maakt het voor hem ook lastig. Mij hoort hij niet. Mischa, met zijn lage zware stem, wel.
Soms gebeurt er iets en raakt hij van slag. Ineens weet hij dan niet meer waar hij is. En gaat gillen. Ik kan het niet anders omschrijven. Ik sta dan ook de hele tijd “aan”.
Mischa is nu even van huis weg, inclusief afgelopen nacht (Sem zorgt voor me nu) en dat merk ik aan Moos. Hij is enorm van slag en verward zo lijkt het. Heeft ook weer voor t eerst in een week weer buiten de bak gepoept.
Toch is hij over t algemeen wel tevreden, zo lijkt het. Hij verzorgt zichzelf ook nog echt goed en eet goed. Dat zijn de signalen waar we op letten.
Stilte
Even een kleine update want ik krijg vragen.
Het gaat niet zo lekker en ik probeer weer terug op mijn baseline te komen.
Er gebeuren echter veel dingen die impact hebben.
Afgelopen week had ik mijn derde en gelukkig voor nu laatste wortelkanaalbehandeling. Dat was zwaar.
En na de ziekte van Dibbes, die nu gelukkig hersteld is, werd kat Moos ineens ziek. Nou ja, waarschijnlijk was hij dat al langer maar katten geven helaas geen kik. En zo ontdek je soms te laat dat er iets aan de hand is.
Toen hij afgelopen week ineens apathisch werd en slecht leek te zien, ging er een alarm af en werd hij naar de dierenarts gebracht. Hij bleek een torenhoge bloeddruk te hebben. Nieren en schildklier zijn goed dus mogelijk is er iets met zijn hart.
Als gevolg van de hoge bloeddruk is zijn netvlies losgeraakt en inmiddels is hij volledig blind.
Dat heeft impact op hem en op ons. Het is hartverscheurend om te zien.
Inmiddels lijkt de bloeddruk onder controle, hij reageert in ieder geval goed op de medicatie en hij is druk bezig met wennen aan zijn nieuwe werkelijkheid.
Van een aantal mensen kreeg ik mails. Hartstikke lief. Ik lees alles. Ik heb alleen geen puf ze te beantwoorden en doe dat dus ook niet. Ik moet keuzes maken.
Weer thuis
Vrijdagmiddag laat hebben we Dibbes weer opgehaald bij de dierenarts. Hij was inmiddels beter “aanspreekbaar” dan donderdag.
De pijnstilling met morfine is verhoogd en daardoor lukt eten weer goed. Bij de dierenarts hebben ze hem wel moeten dwangvoeren. Maar inmiddels is zijn spijsvertering weer zo goed op gang gekomen dat dat niet meer hoeft.
Prognose valt nog niet te geven want elke kat reageert anders op de pijnstilling en deze ontsteking. Dus het blijft afwachten hoe lang we nog morfine moeten geven. Maandag hebben we weer overleg met de dierenarts.
Update Dibbes
Omdat Dibbes vanmorgen nog steeds eten weigerde op twee theelepels na, hebben we hem na overleg met de dierenarts daarnaartoe gebracht.
Daar blijft hij tot morgenmiddag. Daarna gaat hij of weer mee naar huis of naar een dierenziekenhuis.
Bij de dierenarts heeft hij gegeten maar niet voldoende naar hun zin om zijn systeem weer op gang te brengen. Hij wordt dus nu gedwangvoerd. Een volgende stap is een neussonde of intraveneus.
Een kat kan maar heel kort zonder eten itt honden of mensen. Door t niet eten, wordt hij misselijk en wil niet eten. Een vicieuze cirkel dus.
De echo die er vanmiddag is gedaan bevestigde de diagnose alvleesklierontsteking. Opluchting dat er geen tumor oid is gevonden.
Maar spannend blijft het.
Ziek
Ik ben Dibbes en ik ben heel erg ziek. Ik heb een alvleesklierontsteking en de situatie is zorgelijk.
Ik zit de hele dag verstopt onder het bed want dat is de enige plek die veilig voelt nu, nadat ik twee dagen achter elkaar in de mand werd gestopt en naar de dierenarts moest. Waar ik prikken kreeg.
Ik krijg morfine en antimisselijkheidsinjecties en pillen en ik doe mijn best maar ik voel me heel erg beroerd.
Branden jullie een kaarsje voor mij? En ook voor mijn mens, want die houdt haar hart vast en vindt het verschrikkelijk dat ik niet op schoot wil liggen nu. Ik wil dat wel maar kan het niet.
Happy Dibbesday!
Vandaag is het de 10e adoptie verjaardag van onze Dibbesbeer.
Deze afgelopen tien jaar zagen we de transitie van een zieke straatkat die woonde onder de struiken in onze tuin, naar een welvarende, verwende, geliefde en gelukkige huistijger.
Hij had een zeer ernstige vorm van entropion, waardoor zijn wimpers naar binnen groeiden. Dat veroorzaakte pijn en ontstekingen aan zijn ogen. Hij zag vrijwel niets meer op het moment dat wij hem van de straat hebben geplukt.
Hij werd daarom meteen geopereerd. In die eerste periode erna merkten we aan alles dat Dibbes moest leren kijken met zijn ogen, in plaats van ruiken, snuffelen en alles op de tast doen. Hij kon geen afstanden inschatten, ergens opspringen vormde een probleem. Ook spelen kon hij niet.
Hoe anders is het nu. Een gelukkige, speelse – en inmiddels senior – Dibbesbeer die zijn ongelukkige jeugd ver achter zich heeft gelaten.
Het feestvarken wacht momenteel vol ongeduld, en lichtelijk verontwaardigd, op zijn ontbijt. Naar verluidt zijn er gedurende de dag extra hapjes die er uitgedeeld gaan worden.
De verjaardag wordt verder in huiselijke kring gevierd maar felicitaties kunnen hier worden achterlaten waarna ze worden voorgelezen aan de jarige Job.
ME en emoties
Leven met ME biedt uitdagingen op veel verschillende niveaus. Een van de uitdagingen waar ik tegenaan loop, figuurlijk dan, is het omgaan met emoties.
Voorheen toen ik nog normaal fysiek functioneerde, was mijn manier van omgaan met emoties simpel. Even goed huilen en dan de zinnen verzetten. Bij voorkeur door iets te koken of te bakken. Hoe slechter ik me mentaal voelde, hoe voller het aanrecht stond als Mischa thuis kwam.
Ooit de scène gezien uit Grey’s Anatomy waar Izzie Stevens haar rouw uit door dwangmatig muffins te bakken? Dat ben ik ten voeten uit.
Nu is een van de eerste dingen die mensen geadviseerd krijgen in geval van ernstig verdriet, om de emoties niet te onderdrukken. En vervolgens gaan we massaal uren onder de douche staan, tv kijken, dwangmatig muffins bakken, snoepen, drinken, sporten of ruzie zoeken. Alles om maar niet te voelen of de emotie op zijn minst om te zetten in iets anders.
Niet goed, ik weet het. Maar het andere uiterste waar ik mij nu bevind, is hels. Ik lig en buiten af en toe wat online kunnen zijn, is er geen ontsnappen aan emoties.
Mijn vader had longemfyseem en op mijn vraag of hij nooit eens wilde gillen, antwoordde hij nuchter dat hij daar geen lucht voor had. In die situatie bevind ik mij ook. Ik heb weliswaar lucht zat maar niet voldoende energie om mijn emoties echt te uiten op een manier die bij mij past.
Onlangs verloor ik een van mijn katten. Het verdriet is overdonderend. En ik kan er niet aan ontsnappen, liggend in het donker. Ik draai me om in bed, tast naar de lege plek en schiet vol. Ik probeer naast het voelen, af en toe afleiding te zoeken maar dat is moeilijk aangezien er weinig kan.
Met een accu die voor 5% gevuld is, betekent het bovendien kiezen tussen me wassen of huilen. Elke huilbui doet mij in PEM belanden. Maar onderdrukken maakt het nog erger. Het knalt er soms toch uit.
In mijn wereld die voor het merendeel van de dag bestond uit een bed met vier katten erop, is het overlijden van Smoes alsof ik uit bed ben verdreven en de weg terug niet meer vind. Niets voelt goed en ik kan helaas geen muffins meer bakken om uiting te geven aan die rouw. Jammer, want ik weet zeker dat ze verdomd goed zouden hebben gesmaakt.
Min of Meer 