Na jaren van samenleven met katten, ben ik gepokt en gemazeld als het gaat op het gebied van verzorging. Ik ken alle trucjes en toen ik nog rechtop kon staan, werd ik regelmatig door een wanhopige buurtgenoot ingeschakeld om pillen toe te dienen, teken te verwijderen of gedrag te beoordelen. Bij de kat, niet de buurtgenoot.
Mijn exzwervers drijven me echter regelmatig tot wanhoop. En toen ik er eindelijk handigheid in kreeg om ze kalmeringsmiddelen toe te dienen om ze bijvoorbeeld naar de dierenarts te brengen (zonder krijgen we ze echt de mand niet in), werd ik te ziek en moest ik de verzorging aan Mischa overlaten.
Veel aspecten van het niet zelfredzaam zijn vind ik lastig. Maar dit, het moeten loslaten van hun verzorging terwijl ik er jaren over deed hun vertrouwen te winnen, vind ik heel pijnlijk. Het is bijvoorbeeld sinds ik zo ziek ben niet meer gelukt ze te laten enten, iets wat me erg dwars zit.
De laatste maanden ging het maandelijkse toedienen van de vlooienpillen heel soepel. Verstopt in een stukje leverworst werd dat smakkend naar binnen gewerkt. Ik durfde dus stiekem te hopen dat Mischa ze binnenkort naar de dierenarts kon brengen voor enting en controle.
Afijn, zondag was het uur U en Mischa kwam met vlooienpillen en leverworst naar de slaapkamer waar de geur bij de heren enorme vreugde opwekte. Gerrie vrat meteen zijn portie op en Dibbes werkte de leverworst ook gretig naar binnen. En gooide het er walgend weer uit.
Nog een keer proberen dan maar. Dat mislukte. In een vlaag van verstandsverbijstering pakte ik hem op en probeerde net als vroeger de pil toe te dienen. Maar toen had ik nog geen ernstige ME, nu wel. Ik heb totaal geen spierkracht meer.
Omdat de schade en het leed toch al was geschied bij kat en mens, hield ik toch vol en Mischa sprong te hulp. Na 5 minuten proberen gaven we het op, waarna bij mij de PEM die na 1,5 week eindelijk wat wegtrok, weer in volle hevigheid losbarstte en Dibbes zich onder het bed verstopte.
Omdat die vlooienpillen geloof ik € 9 per stuk zijn, bedacht ik plan B, terwijl ik al schuddend in bed lag. Want de adrenaline tierde welig en de pijn had vrij spel.
Net toen dat plan volledig was uitgedacht, appte Mischa dat Dibbes de pil had opgegeten, gewoon terwijl de pil in zijn bakje met eten lag. Iets wat echt nog nooit is gelukt. Het kreng. En zeker weten als we dát de volgende keer weer proberen, hij keihard wegrent. Leer mij een kat kennen.
Het duurde trouwens een paar uur voordat Dibbes mij weer wilde benaderen, terwijl Mischa hem meteen weer mocht aaien. Net als in de mensenwereld hebben moeders het altijd gedaan 🙄.
Min of Meer's ME-Plein 
Oh lieverd dat is erg als je het zo beschrijft dat je hem wilt oppakken, spontaan, omdat je dat vroeger altijd kon maar nu niet meer….En dat je dan gelijk weer teruggefloten wordt door je lichaam. Maar ik zal je zeggen, dat geloof je waarschijnlijk niet, dat Dibbes dit nooit gedaan heeft die pil zo in het eten, en nu wel ineens, dan komt dat (denk ik echt!) dat hij gevoeld heeft dat dit anders is en dat hij dit dus gedaan heeft om op zijn manier “te helpen”. En ik heb al 47 jaar kattenervaring en speciale momenten zijn er, zoals dit wat je beschrijft. Vooral als je erg ziek bent, die ervaring heb ik gehad op een andere manier met mijn katten. Maar geloof mij, er is meer tussen hemel en aarde en dieren voelen ontzettend veel aan.
En in dit geval wat jij beschrijft ben ik daar extra blij mee voor jou.
Liefs en heel veel sterkte weer, virtuele knuffel, ook aan Dibbes.
Carola 😘
LikeGeliked door 2 people
Dit verhaal is toch wel lachwekkend die rotkatten ook altijd wat anders doen en willen dan de baasjes. Daarom houden we ook zoveel van ze.
LikeGeliked door 1 persoon
Hoi Martine,
Wil je een uit het leven gegrepen tip? Heb al mijn leven lang katten. Ons lieve loedertje van twaalf, voelt feilloos aan als ik iets van haar wil wat zij niet wilt/ of wat ze niet vertrouwrt, want niet kent. Mijn vermoeden is dat ze dat energetisch waarneemt. Doen alsof heeft dus geen effect, daar prikt ze zo doorheen. Het is een streetwise katje, waardoor ze bij stress accuut in een overlevertje verandert. Dus stress is uit den boze.
Wat ik doe is mijn eigen houding veranderen. Bijvoorbeeld bij pillen pak ik haar gewoon in haar nekvel, (als ze er niet op bedacht is , om opbouwende spanning te voorkomen) in de houdgreep, bekje open pil erin, onder het nekje aaien, (voor de slikreflex) en klaar. Daarna overladen met duizend knuffels en weg is de stress. Bij allebei. Dit heb ik ook aan mijn man geleerd en hij doet dat nu ook zo.
Dit is hoe wij het doen, hopelijk kiest Dibbes eieren voor zijn geld en blijft hij de pillen voortaan gewoon uit zijn bakje eten:)
Groetjes Jacqueline
LikeGeliked door 1 persoon
Oh ik herken dit zo! Eigenwijze poezels zijn het! Telkens als je denkt de oplossing gevonden te hebben, bedenken zij weer anders.
Hopelijk gaat het inmiddels weer een beetje met je.
LikeGeliked door 1 persoon
Die beesten ook altijd! Hier ook ellende. We zijn al lang blij dat we na 5 jaar thuisprikken nu de entingen weer bij de dierenarts kunnen laten doen.
Momenteel zijn de hoveniers bezig onze achtertuin mooi te maken. Voor het eerst sinds we hier wonen(ruim 22 jaar) en ook voor het eerst in hun kattenleven. De jongste kat is het huis niet uit geweest en de oudste kat is weggevlucht en heeft zich sinds vanochtend niet meer laten zien. Ontheiliging van hun territorium!
We ontspannen straks pas weer wanneer de oude kat weer binnen is.
Het is meteen een goede reden om voorlopig niets meer aan onderhoud van huis en tuin te doen- J.
LikeGeliked door 1 persoon