Voor degenen die ooit mijn blog lazen vanwege de kattenverhalen:

Ons bijzondere viertal werd vandaag een drietal. Niet onverwacht, wel heel pijnlijk.

Smoes, ons kleine opdondertje met zijn staart altijd omhoog is op een maand na 15 jaar geworden.

Een grote pechvogel met een traumatische start die zorgde dat hij altijd naar vreemde mensen toe op zijn hoede bleef. Maar op ons, zijn mensen, was hij hartstikke dol.

Hoe terughoudend hij ook was naar mensen, andere katten waren geweldig. Hij vond iedereen lief en speelde met elke kat uit de buurt. Hij leerde onze ex-zwervers hoe ze kat moesten zijn.

Wat een feest was het met hem. Altijd blij, altijd spelen en altijd aan komen rennen als hij de auto van oma hoorde. De laatste maanden van zijn leven had hij een grote crush op de vriendin van Sem.

Twee maanden geleden werd er bij hem ernstig hartfalen geconstateerd en sindsdien hebben we het per dag aangekeken.

Sinds woensdag ging hij ineens razendsnel achteruit en vandaag hebben we hem laten gaan.

Dag Smoeske, dag lieverdje ❤️💔.

Na vier weken schildkliermedicatie toedienen gingen we afgelopen zaterdag met Smoes naar de dierenarts om opnieuw zijn bloed te laten testen. Ik was vol goede moed want aan alles merkte ik vooruitgang. Hij eet rustiger en minder, als ik hem optil voel ik zijn hart niet meer zo tekeer gaan, zijn spieren zijn weer wat meer ontwikkeld en hij is overduidelijk wat aangekomen.

Dat positieve beeld werd bevestigd door de dierenarts. Zijn schildklierwaarden zijn van 121 gedaald naar 13! Voor een kat is een waarde tussen de 10 en 30 optimaal heb ik begrepen. Zijn gewicht was 4,4 en is nu 4,77. Dat is een mooie stijging in zo’n korte tijd. We moeten zelfs uit gaan kijken dat hij niet verder aan gaat komen. Extra bijvoeren is zeker niet meer nodig, tot groot verdriet van Smoes.

Tijdens het wachten op de uitslag zijn we even naar mijn moeder gegaan, die boven de dierenartsenpraktijk woont. Smoes vond het maar raar.

Hij heeft zeker een half uur gewacht voor hij de mand uit durfde te komen. Uiteindelijk deed hij een voorzichtig rondje huiskamer, gaf overal wat kopjes tegen en kroop weer terug in de mand.

Terug bij de dierenarts bespraken we de waarden en dat was het. Over een maand of twee, drie laten we nog eens testen, misschien is het dan mogelijk om over te stappen op uiteindelijk een pil per dag, in plaats van twee. Allemaal zeer positief dus!

Vorige week kregen wij via mijn schoonouders veel kattenvoer. Hun kat is overleden en ineens stond er een enorme zak met kattenbrokjes in ons huis en veel nat voer. De brokjes bleken voor katten met blaasgruis problemen te zijn en zijn gedoneerd aan het asiel. De blikjes nat voer waren Hills a/d, voer met veel eiwitten en calorieën, bedoeld voor katten die moeten aansterken. Daar is bij Smoes geen sprake meer van ook al probeert hij me van het tegendeel te overtuigen. Dus besloot ik het te doneren aan het kleine weeshuis, een kattenopvang waar ik al eens eerder over schreef.

Zij waren hartstikke blij met de 20 blikjes. Dat voer is bijzonder prijzig (bijna 3 euro voor een een blik van 185 gram) en niet aan te slepen, want zeer geschikt voor zogende verzwakte moederpoezen. Dus fijn dat dit ook een goede bestemming kreeg!

Gisteren heb ik de hele dag plat gelegen en gelezen. In de namiddag verplaatste de actie zich even naar de tuin maar dat werd al snel teveel. Ik kan niet goed tegen hitte deze zomer. Na een paar minuten zon begint mijn lijf behoorlijk te reageren. Dus dan maar verder lezen op de bank binnen. Helemaal niet verkeerd trouwens.

Vandaag wordt een herhaling van gisteren. Met dat verschil dat M. vandaag thuis werkt en er wat gezamenlijke koffie- en theemomenten in de tuin zullen zijn. Ook komt de huishoudhulp, en dat betekent dat ik van bed naar bank en weer terug hobbel, afhankelijk van de ruimte die ze sopt.

In afwachting van een hele stapel gereserveerde bibliotheek boeken, lees ik vandaag mijn huidige boek uit. Ik probeer me in te houden om de boeken niet zelf te gaan halen, ook al kriebelt het. Mijn lijf zegt nog ‘ho & koest’ en daar luister ik braaf naar. Dus kijk ik de puber lief aan vandaag, die springt vast wel even voor zijn moekie op de fiets.

Overmorgen gaan we met kat Smoes naar de dierenarts. Ik verwacht dat zijn schildklierwaarden wel al wat verbeterd zijn na 4 weken medicatie. Ik hoef hem niet meer extra vaak te voeren. Wel krijgt hij per keer nog zowat het dubbele van wat de anderen eten. Hij is inmiddels 3 ons aangekomen, heel positief. Dus er begint weer wat vorm te komen in hem. Hij was echt te mager geworden.

Tijd voor ontbijt, lezen en de dag voor me uit laten rollen. Fijne dag allemaal!

Vorig jaar juli ging onze kat Smoes onder het mes om aan zijn schildklier te worden geopereerd. Hij had last van hyperthyreoïdie, een te snel werkende schildklier. Dit is een aandoening die veel voorkomt bij oudere katten. Omdat ik eerder een schildklierkat heb gehad, herkende ik de symptomen: vraatzucht, afvallen, onrust, diarree, snelle hartslag, weinig spiermassa, overgeven. Het drong toen niet meteen tot mij door want Smoes is altijd al gefixeerd op eten geweest omdat hij als kitten overduidelijk te weinig heeft gekregen en een slechte start heeft gehad. Maar toen ik op een dag zag dat het hem niet lukte op ons bed te springen ging er een alarm bij mij af.

Afijn, de te snel werkende schildklier is verwijderd. Voorafgaand aan de operatie heeft hij ca. 8 weken medicatie geslikt. Op zich werkte dat prima. Dat wij toch voor een operatie kozen was omdat we het een fijner idee vonden dat hij na een operatie niet meer levenslang twee keer per dag pillen toegediend moest krijgen.

Na de operatie knapte hij goed op. Zijn ademhaling en hartslag waren beduidend rustiger en na een tijdje zagen en voelden we dat zijn spieren ook weer sterker werden. Op bed springen was geen probleem meer. Sterker nog, hij klom weer over de schutting in de tuin alsof hij een kitten was. Het is altijd een hyperactieve druistige kat geweest. Gefixeerd op eten was hij nog steeds, maar ja, eten is zijn hobby.

Deze week drong het tot me door dat er toch weer iets aan de hand is met Smoes. Hij is weer wat afgevallen en in eerste instantie vond ik dat niet vreemd. Al onze katten zijn dit voorjaar wat afgevallen. Ze zijn immers nachten de hort op. Maar hij voelt zo fragiel en toen ik hem van de week optilde om hem te wegen, schrok ik ervan hoe zijn hart tekeer ging.

Op naar tante dierenarts dan maar weer. En jawel, de overgebleven schildklier werkt ook te snel. Echt pech! Ook nu werden de opties weer besproken. Dat zijn er vier:

• radioactieve therapie: een injectie met radioactief jodium. Dit heeft een slagingspercentage van 80 % maar ook veel nadelen. Het is een dure behandeling (ca €2000), kan niet bij onze eigen dierenarts worden gedaan maar moet in Amsterdam, de kat moet na de injectie een aantal dagen opgenomen worden, na thuiskomst moet de kat een flinke tijd binnen blijven. Gebruikte kattenbakkorrels moeten drie maanden worden bewaard voordat ze mee kunnen worden gegeven met de vuilophaaldienst.
• Jodiumvrije voeding geven
• schildklier verwijderen, en daarna levenslang pillen slikken
• schildklier laten zitten en levenslang behandelen met medicatie die de schildklier afremt. Dat kan met pillen of met oorzalf.

We hebben vorig jaar natuurlijk al deze opties uitgebreid besproken. Nu weer opereren heeft geen zin, aangezien we daarna evengoed toch levenslang pillen moeten geven. Jodiumvrije voeding is zinloos in een huis met vier katten. Smoes loopt bovendien ook regelmatig bij de buren naar binnen om daar kattenbrokjes te jatten. Dat gaat dus niet lukken. Een radioactieve injectie gaat ook niet lukken. Ik vind het de stress van een opname niet waard en het is onhoudbaar om in een huis met vier katten drie maanden kattenbakkorrels te moeten bewaren. Alle katten kunnen hier gebruik maken van de kattenbak. Hij zou dan bovendien ook een flinke tijd niet naar buiten kunnen. Daar doen we hem geen plezier mee.

We kiezen er dus voor om medicatie geven die de hormoonproductie afremt. Ook dat kent nadelen. De pillen kunnen voor bijwerkingen zorgen en kunnen op lange termijn zorgen voor andere gezondheidsproblemen. De oorzalf zorgt vaak voor ontstekingen. We hebben gekozen voor de pillen. Het is de optie die hem de minste stress oplevert, hij laat het toedienen vrij makkelijk toe. Ik heb ook dit keer wel geprobeerd om de pil in kaas of leverworst te stoppen maar dan kan ik het in mijn haar smeren, hij rent keihard weg. Vreemd, want met de driemaandelijkse wormenpil lukt dit wel altijd. Ook jammer, want dat was voor de vakantieoppas een stuk makkelijker geweest.

Onze vaste kattenoppas is niet iemand aan wie ik kan vragen pillen toe te dienen. Ik help haar juist meestal als er iets met haar katten is. Gelukkig is vriendin D. bereid het te doen als wij op vakantie zijn. Zij woont hier om de hoek en kent onze katten goed. Ik kan haar leren wat het trucje is met Smoes. Hij laat zich namelijk niet zomaar optillen en rent keihard weg als hij denkt dat je dat gaat doen. Als een echte kat heeft hij een inwendig pillenalarm. Zodra hij vermoedt dat het zover is, rent hij weg. Maar nat voer kan hij niet weerstaan! Je zet een bak met eten voor zijn neus en nét voordat hij zijn kop erin stopt, til je hem op, zet hem op het aanrecht, hop die pil erin en meteen weer met zijn neus voor die bak met eten zetten. Hij heeft het dan vrijwel niet door wat er gebeurt.

Dus, zo gaan we het maar doen.

Het is mooi weer en we zitten in de tuin, vier katten en ik. Op wat omgevingsgeluiden na is het heel rustig, heerlijk. Af en toe vliegen er wat eenden over wat dan meteen gevolgd wordt door kabaal. Als ik ze voor de derde keer zie overvliegen, besteed ik er wat meer aandacht aan. Het zijn drie hitsige woerden die achter een vrouwtje aanvliegen.

Ze scheren telkens vrij laag over de tuin heen, maken dan een bocht en belanden met zijn allen in de sloot. Wie ooit eenden met elkaar heeft zien paren, weet dat dit niet zachtzinnig gaat. Het gebeurt met veel agressie en de vrouwtjeseend wordt tijdens de daad half verzopen. Zo ziet het er wel uit tenminste. Niet zo vreemd dat die vrouwtjes daar weinig trek in hebben. In het voorjaar zien we dan ook vaak vrouwtjes die ervandoor gaan, met een schare geile woerden er achteraan.

Als ze voor de zoveelste keer over de tuin vliegen, besluit de dame in kwestie tot een verrassende afleidingsmanoeuvre. Ze laat zich ineens pal uit de lucht vallen en landt in de tuin. De kerels hebben niets door en vliegen in volle vaart verder. Ze zit midden in de tuin.

Kat Smoes was net met een poetsbeurt begonnen, zijn achterpoot steekt in de lucht alsof hij een yogales volgt. Hij kijkt verbaasd naar de eend voor hem. Zo verbaasd, dat zijn achterpoot gewoon in de lucht blijft hangen. Dan kijkt hij naar mij. Het gesprek dat wij hadden ging als volgt:

“Zie je dat? Is dat wat ik denk dat het is? Een eend! Ik zie een eend!”
Hij kijkt verbijsterd om zich heen, die poot wil maar niet zakken.
“En nu? Ik wil er wel achteraan rennen als ze vliegen of zwemmen, maar deze zit op een halve meter afstand! En ze is best wel groot.”
Kijkt naar mij. “Wat verwacht je nu van mij?”

Het #MeToo slachtoffer is zich van geen kwaad bewust. Ze ligt na te hijgen, uitgeput. De eend ziet Smoes niet, die twijfelt of hij nu wel of niet iets moet doen. Een lekker koolmeesje is tot daar aan toe, een spreeuw wellicht ook, maar een eend? Instinct en ontzag vormen in het brein van Smoes een strijd, hij is immers geen grote kat. Ze ziet Smoes niet, maar ook de andere katten niet die verspreid over de tuin dutjes liggen te doen. Zij zien haar trouwens ook niet, dus van die kant van het front is geen gevaar te vrezen.

Ik kom in beweging voordat Smoes dat besluit te doen en jaag haar zo vriendelijk en meelevend mogelijk weg. Daar gaat ze weer en onmiddellijk duiken de woerden ook weer op. De natuur gaat zijn gang. Behalve Smoes, die poot blijft in de lucht en de blik blijft peinzend. Tot hij ineens moe wordt en een dutje moet doen.

Hoi, Smoes hier. Ik moet even vertellen over het onrecht dat mij wordt aangedaan.

Er was een tijd dat ik 8 keer per dag te eten kreeg. Eten in grote porties. Nu niet meer. Ik begrijp er niets van. Het verhaal dat het komt doordat mijn schildklier weer goed werkt, is onzin, een afleidingsmanouvre. Ze wil me gewoon uithongeren.

Blijkbaar is mijn gewicht bepalend voor wat ik te eten krijg. Erg hè?

Mijn wanhopige blik, mijn rammelende buik, mijn goed doordachte gestaar, het wordt allemaal genegeerd.

Eten van de andere katten wordt zorgvuldig afgedekt zodat ik het niet kan jatten. En dat terwijl iedereen weet dat ik het meer nodig heb dan die goed doorvoede sukkels. Vind ik dan toch.

Als ik dan eindelijk eten krijg, stop ik mijn kop meteen in de bak. Dan moppert het mens dat ze de bak niet normaal kan vullen. Dat het is omdat ik bang ben dat ik helemaal niets krijg, snapt ze niet. Het is een mens hè, die zijn wat beperkt in mogelijkheden. Kan ze ook niets aan doen, maar kwalijk is het wel.

Tegenwoordig tilt ze de bak helemaal op om te vullen met brokken maar dan zet ik snel mijn poot erin. Voor je het weet komt die bak niet meer terug. Gaat ze wéér staan mopperen op me!

En trouwens, die weegschaal, daar wil ik het ook even over hebben, die manipuleert ze. Ze zegt dat ik ben aangekomen. Kan niet! Onmogelijk! Met dat hongerdieet dat ik nu volg?

Dus, wil iemand een schrijfactie voor mij opzetten, zoals ze dat doen bij Amnesty of zo. Dat jullie naar de dierenbescherming allemaal kaarten sturen om aandacht te vragen voor mijn verschrikkelijke situatie. En dat die dan haar op het matje roept en dat ze tot inkeer komt en ik gewoon weer 8 keer per dag krijg waar ik recht op heb. Iemand? Please?

‘Gaat het wel goed met Smoes’, vroeg een lezer over de mail, ‘want ik lees niets meer over hem?’ Kan ik kort over zijn: Smoes gaat goed!

Voor wie net is aangehaakt op het blog: ik heb vier katten die allemaal wel iets mankeren, vooral door de gevolgen van het leven op straat en de trauma’s die daardoor zijn ontstaan. Maar soms ook gewoon door ouderdom.

Smoes is nu 12 jaar oud en in kattentermen is dat bejaard. Nu merkten we daar altijd weinig van want hij was altijd heel druistig, hyper en speels.

Smoes is als kitten gevonden in een doos in een sloot en nét op tijd gered en naar een opvangadres gebracht. Daar zagen wij hem voor het eerst, een heel klein bang cypers katje, samen met zijn zusje tussen een heleboel andere katten, totaal verloren.

Hij stal ons hart en kwam een paar weken later bij ons wonen. Na een aarzelende start, alles was eng en hij had continu diarree, werd het leven allengs beter en dat is het eigenlijk altijd gebleven. Op die ene darmoperatie na, 6 jaar geleden. Zijn eerste drol na de operatie werd met gejuich ontvangen en het leven ging weer verder met spelen en rennen en eten en op de pergola klimmen en het te druk hebben om langer dan een minuut te blijven liggen. Opzij, opzij, opzij!

Dit voorjaar viel het mij op dat hij niet meer over de pergola heen en weer rende. Springen op bed ging ook moeizaam, hij zakte zo door zijn voorpoten en hing dan aan de zijkanten van de dekbedhoes. Kan natuurlijk, hij is inmiddels een bejaarde kat.

Maar hij werd ineens ook wel heel erg mager. En dat terwijl hij als een dokwerker at. Toen hij drie ons zalm die lag te ontdooien had gejat en opgevreten en na een uur al weer om eten kwam bedelen, ging het alarm af en maakten we een afspraak bij de dierenarts. 

Omdat poes Dorrit ook een te snel werkende schildklier had, herkende ik de symptomen. De dierenarts vermoedde het ook en zei stoer dat ze haar schoen zou opeten als het dat niet zou zijn. Gelukkig voor haar hoefde dat niet, al had ik dat wel graag willen zien.

Meneer kreeg pillen en werd flink bijgevoerd en dat hielp iets maar niet voldoende. Dus besloten we in juli hem te laten opereren. Het deel van de schildklier dat verdikt was, is weggehaald. Bij katten kan dat, bij mensen niet. Na de operatie moet het overgebleven deel dan de hormoonproductie overnemen.

Sindsdien gaat het goed met Smoes, wat zeg ik, uitstekend! Al moest hij er wel aan wennen dat hij niet meer acht keer per dag eten kreeg. Dát was hem uitermate goed bevallen.

Wat wel vreemd is om te zien is dat hij sinds hij pillen kreeg en geopereerd is, veel rustiger is. Door de verhoogde schildklierproductie was zijn hartslag altijd heel hoog en dat zal ongetwijfeld hebben bijgedragen aan het hyper gedrag wat hij vaak vertoonde. Nu is hij in één klap veel rustiger geworden. Hij haalt veel rustiger adem en is toch ineens echt wel een bejaarde kater geworden die veel ligt te pitten. Met veel speelse momenten, dat gelukkig nog wel.