Tijdelijk niet meer nr. 1

Onze Gerrie is een zonaanbidder. Zodra de zon in de tuin komt, zie je hem zitten op de tuintafel, de eerste stralen opvangend. Als de temperaturen oplopen, zoeken alle andere katten verkoeling onder een struik. Maar Gerrie blijft vaak gewoon intens tevreden in de knallende zon zitten.

Voor mij heeft het mooie weer consequenties. Ik krijg beduidend minder aandacht van de katten. Al brengen ze wel een paar keer per dag een beleefdheidsbezoekje aan mijn slaapkamer. Maar dat kan ook met de ventilator te maken hebben. Vooral Dibbes en Smoes liggen graag pal in de luchtstroom.

Gerrie heeft daar minder behoefte aan. Als mooi-weer-kat zie ik hem nu nauwelijks. Gisteren maakte hij het wel heel erg bont. Ik zag hem gewoon de hele dag niet, vroeg een paar keer aan Mischa of alles wel goed was met Gerrie. Gerrie was overduidelijk mijn bestaan vergeten. Ik ben tijdelijk nummer 2. Niet meer het stralende middelpunt in zijn universum. Verstoten door een ander licht.

Toen Mischa gisteravond de tuin ging sproeien, greep ik mijn kans. Een PEM riskerend liep ik naar de trap, boog gevaarlijk voorover en daar zag ik Gerrie beteuterd zitten in de huiskamer. Verdreven uit het tuinparadijs door het sproeien.

Zodra ik hem riep, gebeurden er twee dingen. Gerrie zag me en werkelijk waar, er ging een schok door hem heen. Er verscheen een tekstwolkje boven zijn hoofd: “Verhip, ik was je bestaan vergeten!” en hij rende luid gillend de trap op recht mijn armen in.

Het tweede dat er gebeurde was dat Dibbes toen ik Gerrie riep, óók gillend op mij af kwam stormen. “Hier ben ik. Hier. Zie je me niet. Ik ben hier hoor!” Natuurlijk zag ik Dibbes, daar is immers geen ontkomen aan. Hij had bovendien de hele dag bij mij gelegen. Hij wel. Maar nu ging het om Gerrie. Er moesten herstelwerkzaamheden gedaan worden.

Een intensief gesprek en een nog uitgebreidere knuffelsessie volgde, waarbij de kwijlspetters van mens en kat rondvlogen. Ook dit zette twee gebeurtenissen in gang. Gerrie beloofde beterschap en om alle dagen, ook met mooi weer, tóch even de dag te beginnen met knuffels. Om mij ten minste de illusie te geven dat ik ook in de zomer zijn nummer 1 ben. En inderdaad, vanmorgen stond hij gillend op bed en kreeg ik kopjes en zoentjes.

De tweede gebeurtenis was dat Dibbes overmand door jaloezie en verdriet op bed neerzeeg en een grote geestelijke knauw heeft opgelopen door het feit dat ik voor Gerrie (Gerrie nota bene!) mijn bed verliet om hem (en niet Dibbes!) te roepen. Dus ook vandaag moet ik weer herstelwerkzaamheden verrichten. Zo is er altijd wat.