Uit de oude doos (februari 2012):
Toen ik ziek werd
Nu vier jaar geleden
Vonden mensen dat vervelend
En soms zielig voor mij
Toen ik maar niet beter werd
Kreeg ik steeds vaker de vraag
Maar wat héb je dan?
Dat ik dat nog niet wist
Was geen goed antwoord
Merkte ik aan reacties
Toen ik maar niet beter werd
En eindelijk wist wat ik had
Was ik al zo lang ziek
Dat mensen het zat waren
Heb je haar weer…
Ik hoorde het ze denken
Toen ik maar niet beter werd
En eindelijk wist wat ik had
Wou bijna niemand dat nog horen
Een enkeling liep met een boog om mij heen
Liet haar kinderen niet meer hier spelen
Draaide zich snel om op het schoolplein
Alles om maar een gesprek te vermijden
Nu ben ik al zó lang ziek
Dat mensen het minder eng vinden
Ze raken er aan gewend
Spreken mij nu af en toe aan
Hoe gaat het nu met jou?
En zijn opgelucht als ik die vraag
Ook gewoon aan hen stel
De doorbraak kwam laatst
Bij een vrouw die mij al vier jaar ontweek
Bang is voor het leed van een ander
En er niet naar durft te vragen
Zij zag mij op het schoolplein
De dag ervoor ging ik naar de kapper
Flink de schaar erin
Zij zag mij en even was er die aarzeling
Toen kwam ze toch naar mij toe
Hé, hallo, lang niet gesproken
Wat zit je haar goed!
Ik zag ongemak bij haar
En later opluchting
Omdat ik gewoon antwoord gaf
Praatte over alledaagse dingen
Ik hoorde het ijs breken
Met een grote krak
Had ik dit maar eerder geweten
Ik ben helemaal niet ziek
Ik had gewoon een bad-hair-day
Vier jaar lang
©MinofMeer 🍀
Min of Meer's ME-Plein 
Heel mooi verwoord. Is dat het. 😷 Dan heb ik te weinig sinaasappels gegeten. Geen t.v. Geen magnetron. Te lang haar, saaie bril. Geen vlees gegeten of juist wel. Te weinig sex gehad of te veel. Geen kinderen gekregen. Geen rijbewijs en auto. En ik strijk ook mijn lakens. Ook al fout. Serieus. Je gedicht opent mijn ogen. Het moet iets allledaags zijn waar ze wat mee kunnen. Het kwaad adresseren. Aluhoedjes// looienpet niveau zoals al de complot theorieën die nu voor bij komen.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een goed gedicht! En zo herkenbaar. Mensen zijn zo blij als ze nog kunnen connecten met jouw alledaagse zelf, oftewel: dat wat vertrouwd terrein voor ze is. Zo’n ziekte: dat is toch eigenlijk een mijnenveld voor anderen als je erover nadenkt? Confrontatie met de pijn en daarmee gepaarde gaande angst over jouw en hun eigen kwetsbaarheid, lijden, sterven: niet alleen het lijden dat ze nog kunnen ondervinden maar ook wat ze al ondergaan hebben en graag onder die grote steen willen laten liggen. Ziekte is ook onbekend terrein dus wat moet je vragen en stel dat je iets stoms zegt en de ander op zijn ziel trapt? Of het dorp nog jaren fluistert dat ‘jij’ diegene was die …. zei? Wij mensen zijn bij gevaar veelal vluchtdieren, ineens zie ik dat nog een stukje beter door jouw gedicht.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat een mooi gedicht en wat een mooi verloop erin. Ik denk dat mensen gewoon niet weten wat ze moeten zeggen als de periode van ‘beterschap en sterkte’ voorbij is.
LikeGeliked door 1 persoon
Was het maar zo simpel. Ijzersterk stuk weer. ♥ ♥ ♥
LikeGeliked door 1 persoon
Ziekte en vooral iets wat maar duurt en duurt, is eng. Want dat kan jij ook zomaar krijgen en dan lig jij daar in dat bed. Jarenlang. En wat zeg je dan inderdaad nog na al die jaren? Onmacht, denk ik ook, omdat je niet weet hoe te gedragen, wat te zeggen. Die onmacht voelt onprettig dus dan is het makkelijker om contact te vermijden of te ontwijken. Schat ik in.
LikeGeliked door 1 persoon