Weet je waar ik moeite mee heb? Met mensen die altijd positief zijn. Ik ken wel wat hysterische altijd geforceerd positieve mensen, die zoveel energie kwijt zijn met het ontkennen dat niet alles in het leven GEWELDIG!! is, dat ze bij wijze van spreken anderen compleet leegzuigen. Die dwangmatig ontkennen dat niet elke minuut van het leven geweldig is. Daar is een term voor: toxische positiviteit. Mijn maatje Ilse maakte bovenstaand schilderij en noemt dwangmatig positivisme ‘geluksdruk’, wat er een geweldig woord voor is.
Toxic positivity is “the excessive and ineffective overgeneralization of a happy, optimistic state across all situations. The process of toxic positivity results in the denial, minimization, and invalidation of the authentic human emotional experience.” (The Psychology Group)
Kortom:
- Elke wanklank of negatieve emotie wordt gesmoord met een positief tegengeluid.
- Bepaalde gevoelens van jezelf niet onder ogen zien maar onderdrukken.
- Niet eerlijk zijn naar anderen toe hoe jij je echt voelt.
- Je emoties niet kunnen uiten omdat anderen je hun positiviteitsdwang opleggen.
- Andere mensen niet hun verdriet laten uiten door gemeenplaatsen te gaan strooien als ‘ah joh, het had erger gekund’, ‘kijk naar wat er wel goed gaat’. Of wat ik al vaker heb moeten aanhoren: “gelukkig heb je geen kanker, dát is pas erg!”
“Wat you resist, persists”
(Ashok Gupta)
Je kunt dus zelf dwangmatig positief zijn en je eigen gevoelens onderdrukken, die uiteindelijk toch als een boemerang recht in je smoel geslingerd worden. Maar soms leggen mensen dus ook hun dwangmatige positivisme op aan jou, door je verdriet of emotie te bagatelliseren. Of door bepaalde gespreksonderwerpen te negeren als je er over probeert te praten.
Als iemand aan mij vraagt hoe het gaat en ik een eerlijk antwoord geef, krijg ik van dit soort mensen meestal naar mijn hoofd gegooid dat ik moet proberen positief te blijven. Ik weet dat het goed bedoeld is, maar het komt op mij over alsof mijn emotie of verdriet er op dat moment niet mag zijn.
Blijkbaar zijn veel mensen bang voor emoties, die van zichzelf of van een ander. Maar die ‘geluksdruk’ voorkomt vaak een echt en wezenlijk contact. Ik denk dat ik er de afgelopen jaren wat vaker mee ben geconfronteerd, omdat ik als persoon met een chronische aandoening nou eenmaal tegen muren oploop en ik best wat ellende meemaak. Af en toe lijkt het alsof anderen daar meer moeite mee hebben dan ik. Mijn openheid brengt mensen soms overduidelijk in verlegenheid of ze vinden me te negatief.
Ik zeg niet dat optimisme slecht is. Ik ben zelf een rasoptimist. Maar ik ben ook bij vlagen zwaar depressief, wat mij een vrij normale reactie lijkt in mijn situatie. Ik ben van vliegen, vallen, opstaan en weer doorgaan. Maar ik erken en uit wel dat ik val. Omdat het er nu eenmaal bij hoort.
Geen licht zonder donker. Geen leven zonder dood. Geen hoop zonder wanhoop. Voelen, erkennen en uiten wat er is, brengt je verder in het leven. Vind ik dan toch.
Min of Meer's ME-Plein 
Mooi stuk. Ik denk dat veel mensen moeite hebben met kwetsbaarheid. Die van henzelf en die van anderen. Erkennen dat je soms machteloos staat is moeilijk. Ben onder de indruk van de manier waarop je hiermee omgaat. Ontroerend ook.
Knuffel van mij.
LikeGeliked door 2 people
Snap je. Als meestal blij ei, kan ik best zwaarmoedige buien hebben, ziek, moe of teleurgesteld zijn. Dat stop ik ook niet weg, maar omgeving reageert dan niet altijd begripvol. Nou ja het is ook nooit goed.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik leer het zelf ook steeds meer, mensen gewoon laten ‘zijn’ zonder oordeel, advies of oplossing.
Gewoon luisteren
LikeGeliked door 1 persoon
Goed verwoord. Wat moet je met die lui. Ik was al bang dat mijn opmerking over een gemaaid gras visualisatie ook al zo over zo komen. Je moet wel aan je zelf blijven werken hoor 😏 En zo. Dacht dat je wel zou snappen dat ik het zo niet bedoelde.
LikeGeliked door 1 persoon
Die maken mij vaak razend. Willen is kunnen. Als ik het kan, dan kan iedereen het. Gewoon doen.
Het ontkennen van wanhoop, van de zwaarte van jouw toestand en het vergelijken van ‘hoe erg buurvrouw Jansen het heeft in vergelijking met jou”, dat geeft aan dat jij niet echt gezien wordt.
Noch jouw toestand.
Sowieso is leven in de werkelijkheid een beetje moeilijk voor veel mensen. Die blijven tegen de stroom in ‘woordjes’ van hoop uiten. Terwijl gewoon zeggen dat het inderdaad knap k*t is ruimte geeft.
Goed verwoord!
LikeGeliked door 1 persoon
Als “gewoon” allang niet meer gewoon is, vergt het moed om je kwetsbaarheid te durven laten zien , dank je wel hiervoor Martine .Ook al reageer ik zelden , ik lees en leef met je mee!
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien reageer ik daarom vrijwel nooit. Ik ben een lezer die genoot van alle bespaaracties en aflossingen en is blijven lezen en zich verwondert en verbaast over je leerzame verhalen over ME. Ik respecteer je en bewonder je, en zou graag wat bemoedigends zeggen, maar vind dat toch erg moeilijk bij iemand die ik niet persoonlijk ken. Ik ben blij met je met blije berichtjes en ik ben verdrietig met je bij verdrietige berichtjes.
LikeGeliked door 2 people
ik herken me helemaal in de reactie van Hanna .
LikeGeliked door 1 persoon
Oh vreselijk inderdaad, dat krampachtig positieve. Soms zuigt het leven gewoon. En dat mag ook best gezegd worden.
LikeGeliked door 1 persoon
Is in het christelijke wereldje net zo…want negativisme is niet van God…dus moet je zo ook niet praten. Wat resulteert dat ik in een gesprek met mijn dochter veel onderwerpen vermijdt, omdat ze er niet over wil praten of het in de optimistische hoek manoevreert, zodat je enkel en alleen over lucht zit te kletsen en de relatie zich niet kan verdiepen.
LikeGeliked door 1 persoon
Toxische positiviteit…. ik vind het een pracht term!
Nooit even mogen mopperen, zonder positieve weerklank is echt ontzettend irritant. Als iets zwaar is zal ik de eeuwige positivo niet bellen – alleen bel ik die uiteindelijk dus ook niet meer als er wel leuke dingen gebeuren. Het één kan niet zijn zonder het ander.
LikeGeliked door 1 persoon