Balans en beter worden

Wie hier langer leest weet dat ik iemand van pieken en dalen ben. Met een gezondheid die niet optimaal is en een inschattingsvermogen dat regelmatig naar enorme zelfoverschatting neigt, donder ik af en toe omlaag in een dal, om er altijd weer uit te kruipen vol grootse plannen.

De kunst is om een balans te vinden tussen accepteren wie ik ben (een vrouw met ME) en zoeken naar verbetering. Bij de pakken neerzitten wil en kan ik niet. Dat ligt niet in mijn aard. Dus deed ik de afgelopen jaren enorm veel om mijn gezondheidssituatie te verbeteren, waaronder weliswaar ook veel onzinnige dingen maar er zat ook veel zinnigs tussen en ik heb veel winst behaald. Alleen altijd maar zoeken naar verbetering geeft ook onrust. Altijd maar denken dat verbetering optreedt als ik nu dit of dat doe/dit plannetje uitvoer/deze supplementen slik/citroensap in de ochtend ga drinken/vul maar in /is ook enorm vermoeiend, vaak frustrerend en bovendien geldverslindend.

Gelukkig krijg ik wel steeds meer gevoel voor wat haalbaar is en voel ik ook beter aan wat zou kunnen werken en wat ik moet laten. Dus weet ik dat ik inmiddels uit mijn hoofd moet laten om volgens een vast revalidatieschema te gaan werken, want dat lukt niet. Maar kocht ik wel een stappenteller om uit te zoeken tussen welke beweeggrenzen ik me nog goed voel en wanneer ik over de rand donder. Binnen de grenzen bewegen, zorgt ervoor dat ik ook heel langzaam die grenzen kan opschuiven. Toen ik net ME had, adviseerde mijn toenmalige fysiotherapeut me ook al om een stappenteller te dragen, maar dat had toen een averechts effect. Ik kon me op goede dagen niet inhouden en lag daardoor op slechte dagen volledig plat. Nu kan ik daar veel beter mee omgaan.

En zo deed ik de laatste tijd meer:

• Ik begon met een 8-weekse proef om NADH in combinatie met Q10 te slikken omdat in Spanje 73 ME-patiënten daar enorm van opknapten
• Ik kocht een wake up daglicht lamp om het wakker worden meer aan te passen aan mijn systeem. In plaats van ruw gewekt te worden door een wekker, worden we nu wakker door een toename aan prettig licht in de slaapkamer, gecombineerd met fijne vogelgeluiden. Echt helemaal super en het is compleet anders wakker worden
• Na een mail van een lezeres begon ik met het dagelijks innemen van een theelepel sole in een glas water in de ochtend en in de avond. Sole is een mineralendrank van Keltisch zeezout en water. Er worden allerlei gezondheidseffecten aan toegeschreven. De vrouw die me mailde heeft er zelf hele positieve ervaringen mee opgedaan en wat ik er over las op internet, maakte me nieuwsgierig. Dus hop, aan de slag!
• Gefascineerd door de Cool challenge begon ik mijn eigen cool challenge. Aan koud afdouchen schijnen veel voordelen te kleven: het zou goed zijn voor je immuunsysteem, je een energieboost geven, het stimuleert je schildklier. Toen ik ook las dat het helpt melkzuur af te drijven was ik om. Veel klachten bij ME worden immers veroorzaakt door een te veel aan melkzuur. Dus schudde ik de gedachte van me af dat koud afdouchen gelijk staat aan martelpraktijken en stapte ik sinds 1 januari (met luchtweginfectie en al) elke dag onder de douche en eindigde vloekend en tierend – dat dan weer wel – met een koude straal. En tot mijn stomme verbazing vind ik het heerlijk! Niet het koud douchen maar wel wat daarna gebeurt: mijn innerlijke thermostaat gaat aan, mijn lichaam gaat enorm gloeien en ik voel me wakker en actief. Klaar voor een wandeling met mijn stappenteller.

Zo blijf ik zoeken en uitproberen. En elk jaar schuif ik op, steeds meer de goede kant op en ondanks dat ik toch nog uitglijders maak, zak ik tot nu toe nooit meer zo ver terug als in de begindagen van de ME. Dat bevestigde de stappenteller. 7 jaar geleden zat ik op een gemiddelde van 2000 stappen en op slechte dagen kwam ik soms niet eens tot de 500. Nu haal ik met gemak op een normale dag iets meer dan 3500 stappen. Het is leuk om zo mijn vooruitgang te kunnen zien. Mijn doel – want we werken natuurlijk wel ergens naar toe hè – is om uiteindelijk de vereiste 10.000 dagelijkse stappen te kunnen zetten, zodat ik voldoe aan de minimale eisen van dagelijkse beweging. Daar ben ik nog lang niet. Om mezelf te motiveren hak ik het einddoel in stukjes op. Ik geloof heilig in ‘de kleinste stap die je kunt zetten op weg naar je doel’. Dus mijn eerste tussendoel is 4500 stappen, elke dag. Na de 4500 wordt het volgende doel 5000 en zo breid ik langzaam uit. De kunst is uitbreiden zonder over de rand te flikkeren, dus uitbreiden doe ik als het tussendoel niet meer als een enorme inspanning voelt. Dat kan dagen, weken of maanden duren heb ik geleerd.

Dus totaal tegenstrijdig aan alles wat wordt geadviseerd bij het stellen van doelen: ik koppel geen datum vast aan mijn doel. Voor mij geen data meer. Dat leidt met een grillige aandoening als ME alleen maar tot teleurstellingen. Ik werk ergens naar toe maar in mijn eigen tempo en op mijn eigen manier. Zo kom ik nog eens ergens! Ook een slak komt op zijn eindbestemming!