Opkrabbelen

Heel langzaam knap ik weer op. Ik had een fikse luchtweginfectie die aan het begin van de kerstvakantie begon. En het duurde maar en duurde maar. Nu ben ik wel af van het gehoest en gerochel en kan ik weer bouwen. Helaas stak ik M. aan. Die werd vlak na kerst beroerd. Alleen hij liep er mee door, met als gevolg dat hij het erger te pakken heeft. Deze week bleef hij maandag en dinsdag thuis, woensdag sleepte hij zich naar het werk in verband met niet te missen en heel belangrijke zaken en gisteren werkte hij thuis en stortte toch weer in . Nu ligt hij – terwijl ik dit schrijf – weer plat. Hij voelt zich echt strontberoerd.  Op mijn vriendelijke verzoek – je gaat nu de dokter bellen! – belde hij toch maar de huisarts en daar kan hij straks al terecht. Als hij een kuurtje krijgt kan hij daar dan nog voor het weekend mee beginnen en voelt hij misschien volgende week weer wat beter.

Zijn koppige doorwerken met ziek zijn doet me realiseren dat ik veranderd ben. Vroeger liep ik ook altijd door. Moet moet moet en jammer dat ik me niet zo lekker voel maar moet moet moet. Daar heb ik geen last meer van. Ik heb met mijn WIA-uitkering natuurlijk geen dwingende verplichtingen meer, dat scheelt enorm en daar kan ik dan nu ook echt dankbaar voor zijn. Maar ook toen ik net met ME thuis zat, kon ik me niet aan het ziek zijn overgeven. Ik maakte me echt enorm druk over alles en kon nauwelijks platliggen. En als ik plat lag dan werkte mijn brein nog op volle toeren zodat rusten en reserves bouwen nog steeds een utopie waren. Dat is nu echt anders besef ik. En dat is winst. En ik ben daardoor toch ook sneller op een punt dat ik me weer wat beter voel. Dus nu ga ik weer verder waar ik gebleven was.

De kerstvakantie viel hierdoor wel een beetje in het water en dat was vooral sneu voor S. We hadden gehoopt toch wel iets meer tijd samen door te brengen, beetje wandelen, spelletjes doen, maar dat ging niet. Maandag vertrok hij weer naar school en de regelmaat begon half half met een zieke man thuis en een kind dat een paar keer het eerste uur kon uitslapen wegens uitval.

Oudejaarsavond verliep heel rustig hier. Er werd niet heel erg veel geknald. Het viel me echt reuze mee. Normaal is het een enorme takke herrie vanaf het moment dat knallen mag maar nu bleef het bij een knal hier en daar en tussen 12 en 1 even heel veel.

De katten waren dit jaar wekenlang getraind met een vuurwerkcd en dat scheelde aanzienlijk. De periode voor 12 uur was voorheen al voldoende om ze met een halve zenuwinzinking door het huis te zien rennen en dan rond 12 uur was de paniek compleet. Nu reageerden ze eigenlijk nauwelijks op het knallen voor 12 uur en lieten ze lieten zich goed afleiden met spelletjes.

Dibbes vertoonde vorig jaar echt volledig hysterisch gedrag. Hij bleef maar rennen door het huis, echt helemaal over de rooie. Nu ging hij op het hoogtepunt van het geknal even onder een tafeltje zitten, samen met Gerrie, maar meer ook niet. Het scheelde ook vast dat ik Dibbes een paar weken lang pillen tegen angst gaf. Ik deed wat ‘voorwerk’ met feliway en Bach Bloesem Rescue en vanaf 3 weken voor oudjaar kreeg hij via de dierenarts zylkène. Dit vermindert angstgevoelens en hij reageerde er heel goed op. Hij was beduidend meer ontspannen dan normaal. Het is zelfs een punt van overweging om hem dit te blijven geven, want nu de voorraad op is, is hij weer zijn schrikkerige zelf.

Die tactiek, een combi van pillen en een vuurwerktraining, houden we er voortaan in. Ik ga volgend jaar gewoon weer zo rond half november beginnen met trainen. Ik kan het iedereen met angstige huisdieren echt aanbevelen.

Tot zover, fijne dag en doe voorzichtig in het verkeer, de storm is echt enorm!