Een persoonlijk blog over ziek zijn, onzichtbaarheid en doorzetten
Welkom op mijn blog: een plek over ziek-zijn, onzichtbaarheid en de kunst van doorgaan.
Ik ben 57 jaar, deel mijn leven met mijn vriend en onze twee katten. Onze zoon is inmiddels uitgevlogen, maar blijft natuurlijk altijd dichtbij.
In 2008 werd ik ziek. Een virus, dacht ik toen – iets tijdelijks. Maar het herstel bleef uit. Klachten kwamen erbij, werden erger, en langzaam maar zeker nam Myalgische Encefalomyelitis (ME) mijn leven over. Een ernstige, invaliderende ziekte die nog steeds veel te weinig erkenning krijgt.
Sinds 2010 blog ik. In het begin over van alles wat me bezighield. Maar naarmate mijn gezondheid verslechterde, werd mijn blog een plek waar ik de impact van ME op mijn dagelijks leven beschrijf – rauw, eerlijk, soms met humor, vaak met verbazing over hoe weinig er echt bekend is over deze ziekte.
In 2019 ging het mis. Mijn toestand verslechterde ineens sterk. Sinds 2020 ben ik grotendeels bedlegerig. Ik lig zo’n 22 uur per dag in bed. Een paar stappen naar het toilet of, met hulp, af en toe douchen – dat is het. De meeste gewone handelingen kan ik niet meer zelfstandig uitvoeren. Buiten komen lukt alleen nog heel zelden, en alleen als alles klopt: de planning, de hulp, mijn energie.Ik had nooit gedacht dat mijn leven er zó uit zou zien. En ik ben niet de enige.
Tienduizenden mensen in Nederland leven met ernstige ME – grotendeels onzichtbaar, vaak onbegrepen.Met dit blog wil ik laten zien wat ME werkelijk betekent. Niet alleen voor mij, maar ook voor zoveel anderen.
Je reactie is welkom – en meer dan dat: het maakt mijn wereld groter.
.
.
Min of Meer 