De impact van een chronische ziekte als ME op een vriendschap is groot. Veel activiteiten die kenmerkend zijn voor een bepaalde vriendschap, kunnen natuurlijk niet meer worden gedaan.
Ik had specifieke vriendinnen met wie ik altijd naar musea ging, of uit eten, met wie ik wandelingen maakte of lange gesprekken voerde. Ik kookte ook graag voor vrienden hier thuis.
Sommige vriendschappen werden gekenmerkt door spontaniteit en onverwacht bij elkaar binnenvallen. Andere hadden meer organisatie nodig, zeker na de komst van kinderen.
Er waren de vriendinnen met wie ik altijd lol had of met wie ik altijd alles analyseerde of met wie ik zoveel gemeen had of veel mee had meegemaakt.
Dat is allemaal veranderd sinds ik ziek werd.
Als de mogelijkheid om activiteiten te ondernemen wegvalt, moet de vriendschap anders worden ingevuld. En daar gaat het vaak mis.
Althans, dat is bij mij gebeurd. Ik kan eigenlijk alleen nog online een vriendschap onderhouden. En veel van mijn “oude” vrienden hebben het druk, met leven, werken, sporten, op stap gaan.
Contact houden via whatsapp of mail gaat niet iedereen goed af. Dat begrijp ik wel. Maar bezoek of een telefoongesprek voeren is voor mij meestal te belastend. En daar houden dan de mogelijkheden verder dus op.
Soms denk ik wel eens dat mensen wachten op het moment dat ik weer meer bezoek kan ontvangen. Dat zeggen ze soms ook. “Geef het maar aan als ik langs kan komen”.
Maar ja, bezoek kost mij vaak te veel energie en heeft te grote gevolgen. In de tussentijd hoor ik vaak niets. Alsof de vriendschap in de “wachtstand” staat tot het moment dat er bezoek mogelijk is.
Voor mij persoonlijk is het juist prettiger als mensen tussendoor contact houden. Af en toe een kattebelletje appen. Per app vertellen wat ze meemaken. Zodat er een lijntje levend blijft.
Dat is voor mij beter te doen dan iemand zien die tussendoor nooit contact houdt en waarbij je als het ware vanaf “nul” moet gaan bijpraten. Dat is veel te overprikkelend en cognitief belastend.
Het is wel iets waar ik mee worstel. Ik vind het moeilijk om te zien dat mensen niet goed beseffen dat de enige mogelijkheid van contact onderhouden voor mij online is.
Wat ook kan is dat er voor mij wordt ingevuld dat online contact te vermoeiend is. Dat mensen denken, “ik val haar maar niet lastig met waar ik mee bezig ben”. Maar dat vind ik juist leuk en fijn. Ik kan immers altijd mijn grens aangeven tijdens een app-gesprek.
Hoe mijn “oude” vriendschappen zijn gewijzigd en in het meerendeel van de gevallen zijn stilgevallen, heeft voor veel verdriet gezorgd en ik worstel hier nog steeds mee.
Het gaf ook veel verdriet om mee te maken dat sommigen echt niet weten hoe ze met ziekte om moeten gaan en er dus maar voor kozen om gewoon niets meer te laten horen. Om dan via facebook te zeggen: “maar ik denk wel aan je hoor…” Tja.
Misschien ligt het anders en deed ik niet voldoende moeite? Was ik gewoon niet de moeite waard? Sloeg ik de vriendschap hoger aan dan die ander? Ben ik tekortgeschoten op de een of andere manier? Niet leuk genoeg?
Het is moeilijk om het niet persoonlijk op te vatten als er een leegloop onder je vriendenkring heeft plaatsgevonden nadat je ziek bent geworden.
Ik heb met een aantal mensen hierover een gesprek gehad. Over waarom de vriendschap verwaterde. Het leverde (voor mij) weinig bevredigende antwoorden op.
Gelukkig heb ik online veel nieuwe contacten opgedaan en enkele zeer hechte vriendschappen opgebouwd met lotgenoten. Met wie ik kan lachen, huilen, slap ouwehoeren en serieuze gesprekken kan voeren over de app. Daar ben ik enorm dankbaar voor.
Hoe is dat bij jullie? Zijn jullie vriendschappen erg aangetast door het ziekzijn?
En waar ik nieuwsgierig naar ben, hoe is dat bij de gezonde lezers van dit blog? Hoe vullen jullie een vriendschap in met een zieke vriend of vriendin?
Herkennen jullie wat ik schrijf maar dan vanuit het andere gezichtspunt?
Min of Meer 
Ik herken dit verhaal bij mijn zoon die een langdurige persisterende depressie doormaakt. Veel vrienden begrijpen niet dat ‘je kunt altijd bellen’ hem niet helpt. En dat het niet vanzelf overgaat door te gaan sporten, leuke dingen te doen, op vakantie te gaan etc.
LikeGeliked door 1 persoon
Dat is heel pijnlijk voor hem, maar ook voor jou om te zien dat het zo gaat
LikeLike
Herkenbaar, ook bij ongeneeslijke kanker. Bij bosjes zijn ze weggevallen. Ze denken inderdaad allemaal aan mij……… Vorig jaar mijn partner verloren en nu zelf aan de beurt. Mensen weten niet hoe ze er mee om moeten gaan. Toch ga ik vrolijk verder. Heb inmiddels nieuwe bezigheden en kennissen ontmoet, want ik kan nu nog best veel gelukkig. En verder is het leven bij de dag en het liefst ook met een lach.
LikeGeliked door 1 persoon
Ja, we zoeken andere vormen van contact he.
Sterkte voor jou 🙏
LikeGeliked door 1 persoon
Dankjewel. Jij ook sterkte met de strijd. Of eigenlijk met het vermijden van de strijd……
LikeGeliked door 1 persoon
Ik heb eigenlijk geen vriendschappen in de ME gemeenschap opgebouwd omdat ik niet op facebook zit ( te vermoeiend ). Verder heb ik de vriendinnen en wij ( man en ik) onze vriendschappen gelukkig kunnen houden en weten ze dat een ‘ kattebelletje app’ of zelfs alleen een emoticon van mijn kant het is. Man onderhoudt onze gezamenlijke vrienden. Mn beste vriendin heeft het er het moeilijkst mee, maar ze is zoooooo druk dat ik al in de paniek schiet als ik aan een bezoekje denk😔
LikeGeliked door 1 persoon
Het blijft heel lastig, veranderde omstandigheden en vriendschappen.
Toevallig is er morgenavond een documentaire over vriendschap op NPO2 23.15.“Anne (32) zoekt vrienden”. Het gaat over een vrouw met nog maar weinig vrienden. Ze gaat op zoek hoe dat zo is gekomen. Ook zij gaat hierover in gesprek met een aantal oude vrienden. Ze is “gewoon” gezond maar ik ben toch nieuwsgierig.
Ik weet niet of jij goed tv kunt kijken. Anders is het een tip voor de andere lezers.
LikeGeliked door 1 persoon
Mijn lijfje is mijn lijfje niet meer en chronisch pijn is mijn metgezel.
ik beweeg mij nog wel door huis en hof met mijn rollator.
jouw ervaringen met oude vriendschappen onderschrijf ik helemaal.
wat mij verdriet doet dat ik niet meer voor ,,vol,,word aangezien.
Ik ben nog dezelfde(voor mijn gevoel)en medelijden houd ik niet van.
jij bent veel meer aan bed gebonden en ik heb respect voor de manier waarop je toch in het leven staat(je zal ook niet alles vertellen).
Blijf je berichtjes maar sturen,zij zijn bij mij welkom.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken het inderdaad van de andere kant.
We appen regelmatig, bellen soms en sturen een cadeautje met verjaardag/bijzondere gelegenheden.
In een ”goed” jaar kunnen we elkaar drie keer zien. In een ”slecht” jaar maximaal 1x.
LikeGeliked door 1 persoon
Als een vriendin van mij ziek is vanwege kanker/burn out etc. (ik ben 60+ en heb dit allemaal meegemaakt), dan vraag ik diegene waar er behoefte aan is mbt contact. Wat ik ervaar is dat ‘vrienden’ soms zelf willen bepalen hoe het contact ‘hoort’ te zijn, zonder daarbij rekening te houden met wat erbij ziekzijn allemaal komt kijken. Jammer, maar zo gaat het helaas.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben chronisch ziek ( FNS en congenitale myopathie) en heb veel vrienden verloren. Dat is niet leuk en er zijn dagen dat ik denk dat ik helemaal eenzaam en alleen zal overblijven maar dan denk ik aan degene die er wel nog zijn , degene waarbij een appje voldoende is …. tot meer ben ik vaak niet in staat.Energie is zo kostbaar. Ik kies daarom meer voor mezelf en mijn gezin. En zelfs dat is soms nog niet meer te doen. Het is wat het is. Proberen te richten op wat wel mogelijk is is mijn beste coping .
LikeGeliked door 1 persoon
deels herkenbaar , ik ben nog niet zo lang geleden volledig arbeidsongeschikt vanwege een neurologisch ziektebeeld. het is zoeken en afwegen waar ik mijn tijd en energie aan wil / kan besteden .
dat is soms lastig ; zelf over grenzen gaan ; anderen die al voor mij invullen/beslissen of ik iets wel of niet aankan. dat wil ik niet . het hele proces wat jij beschrijft martine is herkenbaar , ook al ben ik in een veel betere conditie dan jij.
ook de reacties van andere lezers herken ik . zoeken naar wat kan .
een fijne dag .
LikeGeliked door 1 persoon
Ik ben sinds februari ziek. Ik merk dat in het begin mensen nog wel eens een berichtje sturen maar dat het steeds minder wordt. Soms voel ik me ronduit eenzaam.
Mijn man zegt, ja ze denken wel aan je hoor. Als hij ergens is geweest dan zegt hij daarna: Die en die deden de groetjes, zij vroeg nog naar je etc. Maar ze doen dat niet naar mij, maar naar hem. Hij wordt er gek van (want weet inmiddels niet meer wat hij moet zeggen) en ik heb steeds het gevoel dat ik niet gemist wordt. Blijkbaar kun je gewoon uit een mensenleven verdwijnen…
Heel raar voelt het. Zelf probeer en probeerde ik altijd een zieke vriendin toch regelmatig een berichtje te sturen. Of een kaartje.
LikeLike