✨Oud & Nieuw✨

Voor mij geen terugkijken en ook geen vooruitblik. Geen spijt over wat was en geen goede voornemens over wat ik allemaal van plan bent om aan te passen of anders te doen.

Jaren lang dacht ik “dit jaar wordt het vast beter” maar die hoop heb ik niet meer.

Dat is geen doemdenken maar realisme in mijn geval. Het onderzoek naar ME mag dan volop bezig zijn, voor we daar de resultaten van gaan merken zijn we jaren verder. Ik weet oprecht niet of ik dat nog ga mee maken.

De praktijk is dat de meeste artsen nog niets van ME weten. Er stonden er drie in mijn slaapkamer op Tweede Kerstdag vanwege een noodgeval en ze wisten er niets van. Ze weten dus ook niet hoe het te behandelen of geven verkeerde adviezen.

Als gevolg van verkeerde adviezen en onwetendheid van artsen ben ik zo achteruit gegaan tot bedlegerigheid aan toe.

Jaar in jaar uit heb ik door middel van beweging (wat nog steeds geadviseerd werd en wordt) geprobeerd vooruitgang te boeken. Want “bewegen is goed voor iedereen“. Tot ik leerde dat dat crashen wat ik erna deed, niet iets was waar ik “even doorheen moest” (wat ik echt zó vaak heb gehoord). En tot ik leerde dat je best doen en positief denken bij ME geen garantie voor vooruitgang is. 

Dat gedrag vergroot juist de kans op een verslechtering doordat je de grenzen van je lijf negeert.

Veerkracht bouw je bij ME niet op door grenzen op te rekken maar wel, als je geluk hebt,  door er binnen te blijven. En dan nog is dat geen garantie. Want deze ziekte is vaak zo progressief dat er niet op te anticiperen valt.

Al dat mijn best doen leidde er alleen maar toe dat ik slechter werd, in plaats van beter. Meer zenuwpijn kreeg, last kreeg van meer uitputting, meer brainfog, meer intoleranties,…meer ellende. Ik kreeg een zwaarder leven dat voor 95% van de tijd in de slaapkamer wordt doorgebracht.

Tegenwoordig luister ik zoveel mogelijk naar mijn lijf. Als iets niet goed voelt doe ik het niet. Ik probeer “simpelweg” de dagen zo goed als mogelijk door te komen.

Doe ik dan nooit meer mijn best? Nee hoor, ik doe nog steeds mijn stinkende best. Maar tegenwoordig doe ik mijn best om naar mijn lijf te luisteren, om realistisch te zijn, om niet meer te willen dan kan, om te leven op een baseline die me niet schaadt, om goede keuzes te maken met de energie die er is, om te genieten van wat er lukt en kan, om dankbaar te zijn voor contacten, liefde en vriendschappen.

Maar ik doe vooral mijn best om mezelf te zijn en te blijven onder omstandigheden die ik niet zelf uitkoos. Om me niet aangetast te voelen maar te “staan” voor wie ik ben: een mens met beperkingen maar ook met talenten en nog heel veel te bieden. Ondanks alles.

Mooie zachte jaarwisseling gewenst. 💙