Wat als je met een gebroken been naar een mind body-therapeut gaat, of een gedragstherapeut?

Stel je breekt je been. Je hebt er hartstikke veel last van. Je kunt er nauwelijks op staan, traplopen lukt niet meer en zelfs zitten doet pijn. Je hele dagelijks leven wordt erdoor beïnvloed.

Maar in plaats van naar het ziekenhuis te gaan, ga je naar een mind body-therapeut. Want dat word je aangeraden.

Je praat over oude pijn en trauma’s, je onderzoekt je overtuigingen en je doet braaf ontspanningsoefeningen. Mentaal voel je je wat beter. Want het is fijn om dingen op te ruimen. Maar je been geneest helaas niet.

Je blijft erop lopen zo goed en kwaad als dat gaat. Er wordt geen foto gemaakt, er is geen rust voorgeschreven, er komt geen gips. En de kans dat het daardoor juist erger wordt, is groot.

Bizar he?

Stel je hebt astma. Je longen trekken samen en je hebt het benauwd. In plaats van een puffer krijg je een werkboek. Je leert dat je je emoties vaker moet uiten en dat je jezelf meer ruimte mag geven. Misschien lucht dat op. Maar je longen snakken nog steeds naar lucht. Je astma verdwijnt niet.

Of stel dat je kanker hebt. In plaats van een behandeling krijg je de vraag of je soms al jaren woede onderdrukt. Je gaat aan de slag met zelfinzicht en oude thema’s. Geeft het kind in jezelf aandacht. Misschien voel je je mentaal sterker. Maar de tumor groeit helaas gewoon door.

Waarom vinden we dit bij een gebroken been, astma of kanker onzin, maar bij ME niet?

Waarom wordt er bij ME zo vaak gedacht dat het probleem niet in je lijf zit, maar in je hoofd? Waarom doen zoveel behandelaars alsof je lichaam liegt en jij jezelf hebt aangeleerd signalen van je lijf verkeerd op te vatten?

ME is een lichamelijke ziekte en geen gedragsstoornis. Het zit niet tussen je oren. Je cellen werken niet goed, je zenuwstelsel is uit balans, je herstelt niet na inspanning, hoe klein die ook is.

Natuurlijk lijd je geestelijk omdát je ziek bent. En natuurlijk kan het helpen om te praten over hoe je met alles omgaat. Maar daar word je niet beter van.

Het is niet raar om oude troep op te willen ruimen. Dat kan zelfs prettig zijn. Maar verwacht niet dat je cellen daardoor ineens energie gaan aanmaken. Of dat je brainfog verdwijnt of dat je autonome zenuwstelsel kalmeert.

Het is verschrikkelijk als je denkt dat je faalt omdat je nog steeds ziek bent na al dat werk aan je trauma’s.  Want jij deed niks verkeerd. Je been is gewoon gebroken, je longen doen het niet goed, je lichaam vraagt om medische zorg en niet om zelfhulpboeken.

Jij hebt als patiënt met ME recht op biomedische zorg, net als ieder ander.