Verveling

Om overprikkeling te voorkomen moet ik regelmatig offline zijn. Maar offline betekent helaas niet automatisch rust. Het betekent ook dat ik dan meestal geen boek kan lezen, geen podcast kan luisteren en geen muziek kan verdragen. Alles vraagt inspanning of is te belastend.

Andere rustige activiteiten zoals tekenen, breien of haken lukken fysiek niet. Van breien krijg ik spierpijn. Haken lukt wel maar ik sla snel door. Dan koop ik meteen wol voor jaren aan projecten en dat overprikkelt me dan weer. Bovendien ben ik zelden tevreden over het resultaat. Daardoor voelt het vaak wat zinloos.

Mijn dag is opgebouwd rond vaste momenten van medicatie en eten. Op de betere dagen verzorg ik mezelf tussendoor, stukje bij beetje. Dan lukt het om te wassen, tanden te poetsen of mijn haren te borstelen.

Maar verder ben ik, als ik niet online kan zijn,  alleen met mijn gedachten. En met de verveling.

Sommige mensen zeggen dat verveling creatief je maakt. Dat je geest juíst in de leegte tot bloei komt. Maar dat gaat uit van een situatie waarin er íéts mogelijk is. Waarin je gedachten kunt ordenen, een idee kunt uitwerken en ergens een begin mee kunt maken.

Bij ME is die ruimte er meestal niet. De hersenen zijn te traag, te vol en te wazig. En zelfs als er een flard van inspiratie opkomt, ontbreekt vaak de kracht om er iets mee te doen of overprikkelt het juist weer te veel.

Op die manier is verveling geen voedingsbodem voor creativiteit, maar eerder een herinnering aan alles wat je niet kunt.

Die verveling is echt een monster. Elke dag kijk ik hem recht in het gezicht. Hij brengt onrust met zich mee, en onrust leidt tot overprikkeling.

Soms denk ik daarom dat het middel net zo zwaar weegt als de kwaal. Offline zijn moet me beschermen tegen overprikkeling, maar brengt via een andere route dezelfde onrust weer terug.

Natuurlijk probeer ik dingen. Mediteren, ademhaling en ontspanningsoefeningen. Soms helpt het, maar vaak zijn ook die vormen van interventie te veel.

Bij ME is het lichaam zelf vaak de bron van onrust. Meditatie richt zich op aandacht voor ademhaling, lichaams-sensaties en bewustzijn. Maar als die signalen verstoord zijn, zoals bij ME, kan die focus juist veel extra onrust geven. In plaats van dan wat rust te vinden, word ik me nóg bewuster van de onrust en mijn ongemak. De stilte slaat dan hard terug.

En ja, ik weet dat het de bedoeling is om daar doorheen te ademen, om te oefenen in blijven bij wat er is. Maar dat vraagt iets wat ik niet altijd heb. Je aandacht kunnen richten, instructies kunnen volgen of een bepaalde mentale stabiliteit. Zelfs een eenvoudige geleide meditatie is dan al te veel.

Mediteren in stilte verergert bij mij soms juist de mentale ruis. In plaats van te kalmeren, schiet mijn systeem dan aan. Wat bedoeld is als herstel, draait uit op extra stress. Soms zelfs op een nieuwe PEM.

Wat beter werkt, is liggen met een coldpack op mijn borstkas. Dan lukt het me vaker om echt te zakken, fysiek én mentaal. Een warme kruik kan ook dat effect hebben.

Ook probeer ik me te richten op kleine zintuiglijke dingen. De katten die miauwende binnenkomen, hun geur als ze buiten zijn geweest. De geur van koffie, het geluid van vogels dat door het open raam komt. Die momenten helpen me soms om even ergens anders te zijn dan in mijn hoofd.

Maar er blijven nog altijd uren over. Uren waarin de verveling aan me knaagt en waarin de zinloosheid zich aandient. Is dit het? Moet ik de rest van mijn leven zo blijven liggen? Wil ik dit wel?

En op sombere dagen komt er ook een andere stem in mijn hoofd, die zegt dat ik beter mijn best moet doen. Dan wil ik controle voelen en ga ik lijstjes en schema’s maken, in een poging greep te krijgen op iets dat zich niet laat beheersen.

Herkenbaar?

Martine

Afbeelding: Pixabay