Bijna al mijn vriendschappen spelen zich online af. Vanuit donkere kamers, van het ene bed naar het andere, lopen er dunne draadjes. Het zijn levenslijntjes.
Kamers die soms even verlicht worden door het licht van een telefoonscherm. Een boodschap die binnenkomt, een kort bericht dat het verschil maakt tussen eenzaamheid en verbondenheid.
We checken dagelijks bij elkaar in. Gaat het vandaag? Ça va? Of helemaal niet.
Soms lukt een gesprekje met kleine grapjes.
Soms sturen we alleen een emoticon heen en weer.
Soms fantaseren we over “wat als”, over uitjes, ontmoetingen, het idee van even ergens samen zijn.
Op andere momenten analyseren we onszelf, het leven, gebeurtenissen, anderen.
Soms praten we over het verleden, over wat voorbij en weg is. Of over herinneringen.
Soms spreken we in codetaal: “vandaag is het dubbel prut op de schaal van K.”
Soms praten we onverbloemd over de zwaarte en de pijn. Of over de voordelen van chocolade en hoe je kunt uitkijken naar een koekje.
Het besef dat de ander precies weet hoe je erbij ligt, hoe je ongewassen lijf ruikt, hoe de eenzame uren zich voortslepen, maakt een wereld van verschil. Het schept een intimiteit die verder gaat dan woorden.
Zoveel nabijheid met mensen die ik hoogstwaarschijnlijk nooit in het echt zal zien. Maar die wél weten hoe het is om dit leven te dragen. En die, kilometers verderop achter hun scherm, misschien net als ik, glimlachen om een klein blauw hartje.
Martine
Min of Meer 
XXX
LikeLike
🩵💙
LikeLike