Veel mensen met ME hebben niet alleen ME, vaak hebben ze ook andere, soms zelfs meerdere, ziektes ernaast. Dat maakt het allemaal nog net wat ingewikkelder om te behandelen en te managen.
Doorgaan met het lezen van “Comorbiditeit bij ME: POTS”
Al maanden heb ik na de lunch erg last van een verhoogde en bonkende hartslag en overprikkeling. Het voelt alsof mijn lijf in een soort alarmstand schiet: mijn hart dreunt, geluid en licht komen harder binnen, en mijn systeem komt pas uren later weer tot rust.
Na de lunch is al jaren mijn vaste rustmoment. En die rust wordt hier behoorlijk door verstoord.
Ik denk dat het te maken heeft met de POTS en orthostatische intolerantie (OI). Bij mensen met ME komt vaak voor dat het lichaam moeite heeft met veranderingen in bloedverdeling. Na het eten gaat er veel bloed naar de buik door het verteren van het voedsel, en dat lijkt deze klachten te versterken.
Maar vreemd genoeg heb ik het niet na het avondeten. Misschien omdat er dan minder van bepaalde hormonen worden aangemaakt?
Ik heb al van alles geprobeerd:
Mijn benen omhoog na de lunch, Ik eet geen zoet beleg meer en kleinere porties, ik drink meer bouillon en ORS en verdeel mijn medicijnen nu anders op de dag.
Dat helpt een beetje, maar niet genoeg.
Laatst las ik dat kou op je nek de nervus vagus kan stimuleren. Die nervus vagus beïnvloedt onder andere de hartslag en stressreacties. Door deze zenuw te activeren, kun je je stress systeem blijkbaar helpen om tot rust te komen.
Dat wil ik gaan proberen. Ik heb inmiddels een pittenzak besteld die in de vriezer kan worden gelegd. Zodra die er is, ga ik kijken wat een paar minuten kou op mijn nek doet. Ik hoop dat het helpt want dat gebonk ben ik goed zat.
Herkenbaar? Heb jij dit al eens geprobeerd? Of heb je andere tips?
Foto: Unsplash
Dát blijft een uitdaging.
Vandaag is geen goede dag. De hoge luchtvochtigheid doet nare dingen met mijn lijf. Als ik even overeind ben om naar de WC te gaan, piekt mijn hartslag alle kanten op.
Mijn lijf voelt pijnlijk, zwaar, oncomfortabel. En alsof er een tientonner op me ligt.
Ik word zieker van warmte. Al mijn klachten verergeren.
Tijdens de gesproken meditatie die ik deed, zei de stem: “Kun je het laten zijn zoals het is?”
“Nou nee, donder op”, is dan mijn eerste gedachte. Maar mijn tweede gedachte is milder. Want ik ben te uitgeput voor strijd met mezelf, vechten tegen deze ervaring.
Het laten zijn zoals het is, maakt dat ik wat mee dobber met deze ervaring, waarbij het buiten warm aanvoelt, mijn lijf van de rel is door de hoge luchtvochtigheid en ik evengoed met een dik vest aan in bed lig.
Dromend van de herfst, dat dan weer wel.
Min of Meer 