Slapen lukte natuurlijk voor geen meter vannacht. Ik was weliswaar hartstikke uitgeput, maar ook helemaal vol van alle indrukken.*

In mijn brein zit een soort aankomsthal met een Chef-Sorteerder. Die moet alle prikkels en indrukken verwerken, en ze in de juiste kamers en laden stoppen.

Maar de sorteerder is in de war. Loopt achter met uitzoeken en opruimen. Alles wat binnenkomt blijft liggen in de hal en stapelt zich op. De berg wordt groter en groter.

En dat vertaalt zich in voortdurende flitsen in mijn hoofd. Herinneringen, beelden en geluiden die blijven oppoppen. Gezichten van mensen die ik dit weekend op straat zag en bij de receptie, geluiden die nog steeds in mijn oren nagalmen….

Slapen lukt dan natuurlijk niet. Maar gelukkig wist ik dat van tevoren al.

Vroeger kon ik me daar vreselijk druk om maken. Tegenwoordig weet ik dat dit erbij hoort. Me erover opwinden heeft geen enkele zin.

Wat ik wél doe is proberen lekker te liggen en ademhalingsoefeningen te doen,  met een coldpack op mijn borstkas liggen en zo mijn zenuwstelsel wat tot rust brengen.

De PEM is nog niet losgebarsten. Maar de eerste signalen zijn er wel. Mijn lijf voelt stijver en ongemakkelijker. Mijn ogen zijn dik en ik voel een lichte druk op mijn hoofd.

Vandaag ben ik alleen thuis. Soms lukt het dan om zelf mijn lunch te maken. Vandaag neem ik dat risico niet. Dat zou me net over de rand kunnen duwen.

Het plan van vandaag: nagenieten, uitstuiteren en voor-pemmelen.

Martine 🍀

* Ik had een uitje afgelopen weekend en dat was ver buiten mijn normale baseline