(Afbeelding: “Het oog van Horus”/ Martine)

2020 tergde me echt tot het uiterste. Ik zal vast niet de enige zijn. Toch waren er lichtpuntjes, hopelijk ook voor jullie. Ik begon in het najaar met het samenstellen van een boek over de impact van ME, een lang gekoesterde wens. Het jaar werd verder gekenmerkt door een intensivering van emoties, liefde en contacten, buiten de pijn en achteruitgang.

Aan wensen of voornemens voor het nieuwe jaar waag ik me niet meer. Dat zal vast herkenbaar zijn voor andere ME-patiënten. Voorheen was oudejaarsavond voor mij een avond vol voorpret en verwachtingen van wat ik allemaal wel eens even zou gaan doen in het nieuwe jaar.

Later werd het de avond dat ik dacht “volgend jaar wordt alles beter”. Dat veranderde allengs naar “Ik hoop maar dat ik niet nóg slechter word”.

Als ik nu nog iets durf te hopen dan is het dit: dat we met elkaar in contact mogen blijven. Dat mijn brein het blijft doen zodat ik mijn weg kan blijven vinden, naar jullie en mezelf.

Er is door alles wat er met mij gebeurt meer behoefte aan verstilling, om in mezelf te kijken en te zien wat daar leeft. Ik ontdekte afgelopen jaar dat ik niet altijd hoef te zoeken, omdat alles er al is, in mij en om mij heen. Ik neem afscheid van wat was en verwelkom een nieuwe fase.

Voor jullie allen een mooie rustige avond en een goed 2021 vol liefde en licht gewenst.

Deze post verschijnt tegelijkertijd op ME Centraal.

(Ga ik nu weer de stilte in.)