De afgelopen weken heb ik op Netflix de serie Call the Midwife gekeken. En het maakte indruk op me. Ik moest er wel even inkomen, de zusters en vroedvrouwen van Nonnatus House zijn wel erg welsprekend en inlevend en bedekken alles wel heel erg met de mantel der liefde en ladingen warme melk,, maar na de derde aflevering was ik verslaafd.

Voor wie het niet kent, het is een TVserie over een groep verloskundigen in het Engeland van de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw. Het speelt zich af in Poplar, een armoedige wijk in Londen. De serie is gebaseerd op het boek ‘Call the Midwife’ van Jennifer Worth, die daadwerkelijk als vroedvrouw heeft gewerkt. Het zijn haar memoires.

Natuurlijk is er één en ander geromantiseerd en bijgesleept voor de vaart van het verhaal. Neem ik aan – ik heb de boeken nog niet gelezen – maar evengoed is het heel boeiend en ook wel leerzaam, het geeft een prachtig en volgens mij heel authentiek tijdsbeeld. De verloskundigen wonen in het Nonnatus Huis, een Anglicaans klooster, waar kerk en gezondheidszorg samen gaan door met elkaar werkende en levende zusters én vroedvrouwen die zich langzaam losweken van de traditionele kraamzorg.

Miranda Hart als Chummy

Ik zit soms echt met kromme tenen, want wat is er veel veranderd! Mannen die niet bij de bevalling aanwezig mogen zijn, vrouwen die weinig te vertellen hebben in het naoorlogse Engeland, vrouwen die na de bevalling ineens niet meer werken en zich in sommige gevallen te pletter vervelen. Ik kreeg bijna hartkloppingen van het ongemak van verloskundige Chummy (mooi gespeeld door comédienne Miranda Hart) die na haar bevalling stopt met werken,  kussentjes naait en radijsjes in mooi gesneden vormen in de lunchtrommel van haar man stopt. En al het roken! Alle dokters roken en de dikbuikige dames in de wachtkamer paffen er ook op los.

Een mooi tijdsbeeld, deze serie, vooral van de veranderingen die er toch zo langzaam komen eind jaren 50. Gaandeweg wordt er zo hier en daar wel een man toegelaten bij een bevalling. Wordt er minder betuttelend gedaan tegen de kraamvrouwen maar gekeken naar individuele omstandigheden. Komen er subtiel ook thema’s als de discriminatie van homoseksuelen aan bod, mensen met oorlogstrauma’s, kinderen die ziek of dood geboren worden. Kiezen de vroedvrouwen soms meer voor hun carrière dan dat ze hun aanstaande man willen volgen.

De serie is wat mij betreft ook een aanrader vanwege het taalgebruik al moest ik daar wel even aan wennen. Vooral Chummy kan er wat van: ‘I have to make sure everything is top notch and tickety boo‘ zegt ze tegen sister Monica Joan als ze het over het verstrooien van de as van een dierbare heeft. Ook de uitspraken van de snoeplustige en cake stelende Monica Joan zijn memorabel. Licht dementerend wordt ze wat afzijdig van het dagelijkse leven gehouden maar ondertussen strooit ze met poëtische wijsheden  en slaat vaker wel dan niet de spijker op zijn kop.

Ik denk niet dat de serie een aanrader is als je zwanger bent. Mijn bevalling ligt al jaren achter me dus ik kon er gelukkig met de nodige afstand naar kijken. Wel bracht het veel herinneringen terug. Zo had ik vooraf een beeld van mijn thuisbevalling als een intiem maar pijnlijk gebeuren met de man en vroedvrouw. En bleek de praktijk neer te komen op een barstensvolle slaapkamer met twee vroedvrouwen, een kraamhulp, twee ambulancebroeders, de man en Poes Dorrit die niet van mijn zij wilde wijken. Gelukkig wel met een gezond kind als resultaat:

Nu wachten op seizoen 5, dat volgens mij binnenkort op Netlfix te zien zou moeten zijn. Ik vind het een aanrader, vooral als je net als ik van historische series houdt.

Heb jij de serie al gekeken?