Als geluk een keuze is, dan is het soms een kwestie van kiezen tussen dingen die je eigenlijk niet wilt. Dat voelt niet prettig en het was toch juist om dat geluk te doen?
Je kiest er wél voor hoe je met iets omgaat en hoe je tegenslag opvangt. Toch? Dat klopt. Maar ook dat is geen garantie voor geluk. Het is moeilijk ontkomen aan frustratie als iets wat gisteren wel lukte, vandaag niet meer kan. Hoop doet weliswaar leven en de motor draaien maar draait ook vaak uit op teleurstelling. Misschien iets minder hopen en meer realiteitszin?
Wat wel werkt voor mij is inzoomen op wat kan en waar ik van geniet. Dat geeft een gevoel van ruimte. Want als ik er zo naar kijk, ontdek ik dat de dingen die mijn leven zo de moeite waard maken, niet zijn verdwenen door mijn ziekzijn. Een ideale dag bestaat voor mij uit met mijn gezin zijn, katten knuffelen, lezen en lekker eten. Ik kan ook nu in mijn situatie – waar ik zo verschrikkelijk niet voor heb gekozen – nog steeds genieten van dat wat voor mij heel belangrijk is. De man liep niet weg, er kwamen zelfs meer katten bij en lekker eten lukt ook als je plat ligt. De rest lijkt dan toch allemaal bijzaak.
Dat neemt niet weg dat ongeluk soms wel gevoeld wordt. Soms lijkt alles zinloos en pijnlijk. Dat gevoel besloop me om tien uur in de avond op 31 december jl.. We hadden ons met zijn 3tjes geïnstalleerd op de bank en we keken naar het derde deel van The Hobbit, dat onder de kerstboom had gelegen en nu geconsumeerd ging worden. En zo ineens tussen de ene en de andere scene met een rennende hobbit en veel vechtende dwergen in, besprong mij een gevoel van totale zinloosheid en verdriet. Dat zeker werd getriggerd door het feit dat het Oudjaar was, dat toch vaak een moment van terugzien en vooruitkijken is. Wat zal het nieuwe jaar ons brengen, proost en hoezee…
Het drong met zoveel besef tot me door dat dit het zoveelste Oudjaar op rij was zonder dat mijn gezondheid terug was gekeerd of mijn hooggespannen verwachtingen waren uitgekomen. Al die jaren op rij – 8 om precies te zijn – dat ik dacht: volgend jaar wordt het vast beter! Het voelt soms echt alsof ik een been of een arm mis. Bovendien voelt het soms ook alsof ik mijn naasten iets aandoe. Dus kwam er een huilbui uit mijn tenen omhoog kruipen waarbij ik M. en S. hikkend vertelde dat ze een volgend Oud & Nieuw maar zonder mij moeten vieren, lekker ergens gaan dansen of zo. Want ik beperk ze alleen maar, zo is mijn gevoel. Waarop S. met een oliebol in zijn hand zei dat hij het anders heel gezellig had zo met zijn 3tjes op de bank. Moest ik natuurlijk meteen nóg harder huilen omdat ik zo’n lief kind heb en werd een huilbui van wanhoop ineens een huilbui van blijdschap om wat ik heb.
De snelste route naar gemoedsrust is toch wel het loslaten van verwachtingen. Het stoppen met inkleuren van wat anderen van een situatie vinden en het meer relativeren van de eigen situatie. Neemt niet weg dat een flinke jankbui op zijn tijd natuurlijk wel enorm kan opluchten…
Min of Meer 
Zo herkenbaar, dat gevoel toch stiekem een blok aan andermans been te zijn door je ziek zijn!! En dat gevoel zorgt niet voor geluk! Ook al zoek je heel bewust de mooie momenten op en ben ik al lang tevreden met zaken die ik vroeger echt vond te moeten kunnen… Janken is soms fijn en op z'n plaats. Daarna weer opstaan en je in de zon koesteren, een stukje wandelen (voor mij) en makkelijk leesvoer, die ik krijg in de vorm van Libelles van een oude buurvrouw. Je hebt een fijn gezin. Ook daarin ben ik gezegend. groetjes Esther
LikeLike
15 jaar ziek. Kind kwijt op een bizarre manier, gister al 4 jaar op een rij. Dat is nou eenmaal erg vedrietig. Net als jij focus ik me op de goede dingen en ik heb nog zoveel om van te genieten. Maar het leven is niet altijd een feestje en doet soms ook verrekte pijn. Het enige waardoor ik me weer goed kan voelen is juist door te voelen dat ik gewoon verdrietig ben. En dan kan ik ook weer verder.
LikeLike
Voor de tweede keer Oud-en Nieuw zonder mijn geliefde, die kerngezond, alive and kicking ineens van me afgenomen werd door de monsterlijke ziekte. Ook ik voel me alsof een arm of been van me afgehakt is. Ik heb geen lief meer om tegenaan te kruipen op de bank. De kinderen hebben geen vader meer en moeten afstuderen zonder hem er bij. Om nog maar niet te spreken van dat hij zijn kleinkinderen nooit zal kunnen meemaken.Natuurlijk, ik kan nog lopen op het strand, lekker slapen in een bed, er zijn nog veel goede dingen. Maar het verdriet is er elke dag en dat mag je ook gewoon benoemen. Nee, succes is geen keuze en het leven is niet maakbaar. Soms ben je ineens, patsboem, weg!
LikeLike
Zo'n jankbui lucht op ja, het geeft vaak ook weer ruimte om te zien wat je wel hebt. Want als je alleen maar steeds jezelf moet corrigeren en kijken naar de positieve dingen, dan kan dat je ook uitputten. En op zulke dagen komen dingen inderdaad altijd wat harder aan, dat is wel heel wrang. Overigens vind ik geluk wel een keuze in de zin van; bewust kiezen voor kijken naar de positieve dingen. Niet dat je dan niet af en toe even een flinke huilbui mag hebben, maar van kijken naar positieve dingen word je vaak toch wel gelukkiger dan kijken naar de negatieve dingen.
LikeLike
Geluk is geen keuze, maar een maakbaar iets dat moeite en aandacht kost. Soms is het lastiger dan anders, sommige dingen zijn gewoon niet leuk. Maar het geeft je ook altijd iets positiefs, al is het maar het kleinste detail. Door ziek thuis te zitten heb je heel veel moeten missen, en het gevoel dat je het je gezin 'aandoet'. Maar je hebt ook juist meer oog gehad voor de kleine dingen, meer tijd met elkaar doorgebracht. Ook al lig je op de bank, je bent wel thuis als je zoon uit school komt of vakantie heeft, hij kan altijd zijn verhaal bij je kwijt en al voel je je soms aan de zijlijn, je hebt het allemaal bewust meegemaakt. Dat zou je zonder ziekte misschien nooit zo intens ervaren hebben.
Zelf heb ik mijn kindje verloren. Dat doet veel pijn en verdriet, maar het geluk dat ik haar heb mogen kennen, mogen koesteren is het grootste goed. Ik denk vaker glimlachend aan haar dan huilend.
LikeLike
Ik herken het…natuurlijk… Net als je denkt dat je al je ellende wel hebt geaccepteerd en je helemaal zen bent komt er een duiveltje omhoog ploppen die zegt dat je een nutteloos leven hebt, dat je je omgeving beperkt en dat je blij moet zijn dat je echtgenoot nog niet is gevlucht.
LikeLike
Het lezen van je verhaal heeft hier een dikke huilbui opgeleverd.zo vreselijk herkenbaar.ik probeer altijd sterk te zijn naar de buitenwereld. Lief lachen en zeggen dat ik overal het positieve van in zie en geniet van de kleine dingen. Een hele waardevolle vriendin zei dat ik best mijn verdriet en frustratie mocht laten zien en altijd positief willen blijven ook erg veel energie kost. Vanaf dat moment laat ik een huilbui wat meer toe en durf ik ook af en toe te zeggen dat ik verdrietig of boos ben. En ja hoor ze heeft gelijk een huilbui lucht wel op.
LikeLike
Ik dacht eerst ..ach gossie toch. Toen werd ik stil want dit gaat ook over mij.OOk al jaren op een rij en elke keer weer wat naars erbij lichamelijk. In mijn hoofd gaat het wel. En ik ben zelfs nog heel gelukkig vaak in mijn steeds kleinere en stillere wereld.Mijn buitenactiviteiten zijn ziekenhuis,supermarkt en als hoogtepunt de bieb.Die kwam door jou blog lezen knalhard binnen.Een huilbui kan ontzettend opluchten.Ik kan niet huilen en moet van mezelf door.Dat loslaten en eens lekker uithuilen zou ik we willen. Ook dat is geluk als dat oplucht en ruimte geeft.Koester wat je hebt. Ik vind je geweldig schrijven en haal er altijd wel wat uit
LikeLike
Het is heel gek, maar de films van lotr en de hobbit geven mij ook altijd een brok in de keel en maken me heel emotioneel. Ik vermoed dat het te maken heeft met de muziek(!) en het gevoel van heimwee wat de film op de een of andere manier bij me opwekt. Lekker uithuilen is altijd goed volgens mij. En heerlijk nuchter toch hoe je zoon reageert. Hij is vast heel blij met een moeder die zo veel aanwezig is en aandacht voor hem heeft 😉
LikeLike
Heb je je zoon toch maar mooi de juiste waarden en normen meegegeven. Niet in geld uit te drukken. Wel in geluk.
Ontroerend stuk.
LikeLike
Dat verwachtingspatroon loslaten is iets waar ik ook regelmatig mee vecht. Altijd weer denken in de plaats van een ander en mezelf beoordelen over het feit dat ik al dan niet voldoe… Een mens wordt er moe van.
Mooi blogpost om over na te denken.
LikeLike
De afgelopen maanden heb ik al mijn verwachtingen en planningen en eigenlijk de hele toekomst los moeten laten. Ik heb wel toekomst, maar dan zonder man . Wel met de kinderen. Je hebt het zo mooi opgeschreven, ik moest er een traan van laten. ik heb geen ziekte, maar de tekst past precies.
LikeLike
Het verdriet om wat niet meer kan en genieten van wat mogelijk is,kan naast elkaar bestaan bij mij. Meestal overheerst het laatste. Maar in mijn naaste omgeving zie ik mensen,die alleen maar leven met wat onmogelijkheid.Niet kunnen accepteren. Soms vraag ik we af,of de mogelijkheid te genieten van de kleine dingen,die wel kunnen deels genetisch is.
LikeLike
Geluk is………..je 2 schatten van mannen
LikeLike
lieve mensen , met zoveel verdriet , en pijn …
ik wens jullie ontzettend veel sterkte toe in alles, en veel liefde !
en eigenlijk , voor mijn gevoel blijft het en lege wens als er niet het volgende toegevoegd is : hoofd omhoog , en hart naar boven, hier beneden is het niet , t-ware leven , lieven , loven , is daar waar men Jezus ziet !
LikeLike
Er zijn 1 miljoen mensen met een depressie in Nederland. You never walk alone!
Groet, Marit
LikeLike
Zoute dingen helpen. De zee, en soep en tranen <3
Mits met mate.
Maar soms is het nodig.
LikeLike
Flink huilen helpt inderdaad vaak goed. En verwachtingen loslaten valt ook niet mee vind ik. Iedereen zegt altijd maar dat je moet loslaten, maar de theorie is makkelijker dan de praktijk.
Huisvlijt
LikeLike
Soms is de emmer vol en loopt ie over. Hier ook, en dan komen de tranen. Ik zit al meer dan 30 jaar met chronische vermoeidheid en andere gezondheidsklachten. Ik had mijn leven anders voorgesteld. Maar hoe het geworden is, daar ben ik voor het grootste deel toch heel erg blij mee. En dan vooral met mijn gezin en hoe we verder ons leven kunnen leiden.
Ik heb ondertussen geleerd dat wanneer ik huilerig word dat ik dan vermoeider ben dan ik door heb. Dat had ik gisteren ook. Zodra ik wat probeerde te doen, waren er tranen. Ik heb zoonliefs gewaarschuwd dat er niks dramatisch met me was maar dat ik te laag zat (wekenlange verkoudheid, veel astma aanvallen en slecht slapen dan weet je het wel).
Op zulke dagen kan ik best zoveel mogelijk op de bank liggen en rusten.
Ik hoop op veel goede dagen voor jou dit jaar!
Zo zit ik er nu voor mezelf ook in. Ik heb goede, minder goede en slechte dagen. Al blijf ik natuurlijk stiekem hopen dat ik op een ochtend wakker word en beter ben.
LikeLike
Martine, volgens mij ben je gewoon een leuk en lief mens, dat op haar manier een hoop te bieden heeft en ik vermoed dat jouw man en zoon daarom heel graag bij je zijn. (als in punt,klaar, geen mitsen en maren:) Julia
LikeLike
Wat een prachtige blog, Martine!
We weten waarschijnlijk allemaal wel dat we er niet beter van worden wanneer we alsmaar in ons ongeluk blijven zwelgen. Maar toch is het goed om gevoelens van ongeluk wél toe te laten. Lucht geven aan dat gevoel, het uitspreken… dat kan zó bevrijdend werken. Dan komt er ook weer ruimte om tevreden en gelukkig te zijn met wat er wél kan, wat je wél hebt.
LikeLike
Ik kan me goed indenken dat je je af en toe een blok aanhet been van je man en kind voelt. En tuurlijk lucht het op als je even gewoon kan toegeven aan je verdriet en frustratie.
Je bent al zo ver gekomen door het accepteren van de dingen die je overkomen, waar je geen invloed op uit kan oefenen door ook te kijken naar wat je wel kan en leuk vindt.
Ik sta aan het begin van dat proces. En zal nog vaak vallen en opstaan. Soms heb ik het idee dat alles op mijn bordje komt en niet bij de mensen in mijn omgeving. Langzaam gaat de gedachtenstroom bij mij veranderen en kan ik soms accepteren dat mijn kind niet meer thuis woont en ik hem nog maar 8 keer per jaar zie. Ook mijn ziekte heeft me veel afgepakt ….. maar ik ga langzaam verder en geniet van de vogeltjes in mijn tuin en de streken van mijn hond. Jouw verhalen lezen laat mij inzien dat ik niet de enige bent die hier mee worstelt. Dat geeft mij weer moed om door te gaan.
LikeLike
Ja herkenbaar. Al 15 jaar geleden dat ik gezond was. Maar wat een mooie reactie van je zoon! Super die twee mannen van jou.
LikeLike
Cisca
“En ik ben zelfs nog heel gelukkig vaak in mijn steeds kleinere en stillere wereld.Mijn buitenactiviteiten zijn ziekenhuis,supermarkt en als hoogtepunt de bieb.”
Mooi omschreven, heel herkenbaar.
Ik heb ook dagen waarop een bezoekje aan de bibliotheek het hoogtepunt is. Als ik me dan erg negatief voel denk ik “wat zielig”. Op de betere dagen kan ik er een positieve draai aan geven: “wauw, ik kan op een doordeweekse dag iets doen waar ik het meeste van hou, boeken.””
misty
LikeLike
Waarom is geluk een keuze? Dus is ongelukkig zijn is ook een keuze? Waarom leven wij in een maatschappij waarin je geacht wordt gelukkig te zijn anders is het je eigen schuld? Geen bergen zonder dalen. Als je alleen maar gelukkig zou zijn zou je het niet eens meer beseffen dát je gelukkig bent. Ik hoop dat ik het een beetje logisch zeg. Want is wat ik de lees in jouw mooi geschreven blog.
Goed van jou dat je bij jezelf kan zijn, je gevoelens onderkent en er wat mee doet. En wat een mooi gezin waar je deel van uit maakt!
LikeLike
Geluk is zo'n groot woord… Ik spreek liever over een soort basistevredenheid. Maar die is niet altijd makkelijk te handhaven als het zo tegenzit. Diep respect, voor hoe jij in het leven staat. Dan mag je ook af en toe best een jankbui hebben. Ik ben altijd al een huilebalk geweest. Als kind was dat lastig, want dan vinden ze je een watje. Nu vind ik het juist fijn dat ik zo goed kan huilen. Janken is lekker! En dat je juist de kleine dingen en de mensen om je heen meer gaat waarderen, dat herken ik ook. Je schijnt een hele bucketlist te moeten hebben als je ernstig ziek bent. Maar ik ben juist steeds minder bezig met wat ik allemaal nog wil (Firma Fluitekruid kan zoveel willen!), en meer met genieten van wat er allemaal al is.
LikeLike