10 jaar

~ MB
4 augustus 2006
ging mijn vader hemelen.
Na jaren
van ziek zijn,
ziekenhuisbezoeken,
steeds meer hulpmiddelen
en steeds minder lucht
was het dan toch zo ver.

Tien jaar.
Dat is een zee
aan herinneringen
en momenten.
Tien jaar is lang.
Ik woon inmiddels
in een ander huis
met vier katten
die hij niet kent.
Maar dat zou hem
niet verbaasd hebben,
dat weet ik wel.;-)

Will Brandt
bleef grapjes maken
tot zijn laatste snik
en met zuurstof
die uit een tank
en een slangetje kwam.
Hij zocht naar ruimte
die er niet was
en leefde jaren
in geleende tijd.
Eigenwijs,
grappig
en soms ook irritant,
want botsen,
nou,
dat konden we goed.

Bij het afscheid
van mijn vader
vroeg ik aan iedereen
‘doe je ogen dicht
en denk aan Will
zoals je hem het liefst zag’.
<!–[if !mso]>st1\:*{behavior:url(#ieooui) } <![endif]–>
Mijn herinnering
aan hem
is op een camping,
ongetwijfeld in Frankrijk.
Het regent
en papa en ik
lopen wat rond.
Ik weet nog 

dat ik me trots voelde,
zo lopend met mijn papa,
zomaar.
Ik weet nog 
hoe het voelde,
nog steeds,
echt.

Onbekend's avatar

Gepubliceerd door MB

Schrijft over leven met de ziekte ME.

17 gedachten over “10 jaar”

  5. Wat mooi en wat triest dat je je vader al tien jaar geleden hebt moeten missen. Mijn beide ouders leven nog, al beginnen ze allebei steeds meer gezondheidsklachten te krijgen. Dan denk ik af en toe wel aan de tijd dat ze er niet meer zijn. Ik hoop dat dat nog heel lang mag duren.

    Like

    Beantwoorden

  9. Dit jaar mijnn moeder verloren, al jaren geleden mijn vader.
    Het missen wordt niet minder. Het is fijn aan hen te denken, hen in gedachten voor me te zien, te horen en te voelen. Altijd bij me.
    wat een prachtige foto van je vader, wat een mooie herinnering van de vakantie

    Like

    Beantwoorden

  11. Wat een mooi verhaal en herinnering.
    Toevallig bakte ik vanavond voor het eerst in een koekepan die mijn vader altijd gebruikte. Hij is net een jaar geleden overleden en moeder half jaar dus nu is de pan bij mij.

    Mijn mooiste herinnering is hem aan het stuur van zijn boot.

    Like

    Beantwoorden

  12. Ik kan niet goed reageren, ik val stom en stil. Mijn vader wil nauwelijks mijn kind zien en heeft geen interesse in zijn opgroeien. Hoeft niets te horen, vraagt niets. En qua herinneringen: ik durf niet te graven, er zit daar te veel verdriet en niet-herinneringen.
    Alleen al het lezen van Martine's verhaal doet me goed, geeft een goed gevoel. Maar het is wel een onbekend gevoel. Zoiets als een onbekend land: herinneringen hebben aan je vader, en een goed gevoel hebben. Mooi, en heeel ver weg. Misschien niet onbereikbaar, maar voorlopig nog te ver fietsen.

    Like

    Beantwoorden

  14. Wat erg voor je kruidig meisje…….Mijn vader vond het ergste aan zijn komende overlijden (hij was ziek) dat hij zijn kleinkinderen niet kon zien opgroeien. Dat kostte hem van het naderende afscheid het meeste moeite.

    Like

    Beantwoorden

  15. 4 augustus las ik jouw bericht, het is mijn verjaardag maar ik ben verdrietig mijn pa ligt op sterven en na 14 dagen waken en verzorgen ben ik even naar huis om bij te tanken. 11 uur in de avond mijn telefoon gaat: mijn zus belt Pap is er niet meer.
    Over tien jaar zal ik dan ook zo een berichtje als jouw schrijven?
    liesbeth

    Like

    Beantwoorden

  16. Wat verdrietig, gecondoleerd. Heftig dat je vader op je verjaardag is overleden. Mijn vader overleed de dag voor mijn verjaardag. Vond ik ook al heftig, helemaal onbevangen jarig ben ik niet meer.
    Heel veel sterkte. Neem de tijd om te rouwen en te voelen.

    Like

    Beantwoorden

Zeg het maar!