PEM

Terwijl ik vanmorgen volop in een appgesprek zat waarin gebrainstormd werd, kwam er een man met een hamer onze slaapkamer binnenlopen en sloeg me keihard tegen mijn hoofd.

Van het ene op het andere moment was het daglicht te fel, kwam geluid te hard binnen en drukte mijn brein te hard tegen mijn schedel aan.

Rusten, rusten en rusten. Met drie knorrende katten bij me en een oogmasker op.

Ik houd al jaren een symptomen- logboek bij en ik tel 16 PEM-dagen in een maand tijd. Veel te veel natuurlijk. Tijd om mijn activiteiten onder de loep te nemen, beter te pacen en meer te rusten.

E N D A T W I L IK N I E T.

Ik wil herfstwandelingen maken, koud worden en dan warme chocomel drinken.

Ik wil de barricaden op, zoveel plannen borrelen er in mij.

Ik wil het kleine katje van drie maanden oud zien dat bij mijn vriendin woont.

Ik wil mee naar concerten met Mischa.

Ik wil naar de HEMA, om daar mijn eigen onderbroeken te kopen.

Ik wil een uur onder de douche staan.

Ik wil mijn eigen maaltijden koken. En de energie hebben om, als ik dat wil, zelf iets te eten te pakken, in plaats van dat altijd aan iemand anders te moeten vragen en te moeten wachten tot het uitkomt.

Ik wil zo veel en er kan zo weinig.
En dat ben ik vandaag zo godsgruwelijk zat.