PEMmelen

~ MB

Of ik al uit PEM ben?

Nope. Njet. No. Nee

Het is een flinke. Zo een die je met U aanspreekt. En waarvan je weet dat die niet vertrekt, ook al vraag je het beleefd.

Zo een die maakt dat je ’s nachts ineens aanstaat en overdag in een mistbos leeft. Die maakt dat als je even opstaat om naar t toilet te gaan, je buitensporig gaat zweten en trillen.

Zo een die maakt dat je somber wordt, want gaat dit ooit nog over? (Ja vast wel, maar het vermogen om te relativeren is tijdelijk verdwenen).

Af en toe doe ik iets kleins. Om toch mezelf bezig te houden. En de rest van de tijd gaat op aan liggen. En bedenken of ik goed genoeg ben om mijn tanden te poetsen. Me af te vragen wanneer ik weer kan douchen want mijn haar is baggervet. En me af te vragen of ik wel weer terug kom op mijn baseline.

Want elke PEM wordt vergezeld door angst dat dit de PEM is die je baseline aantast.

Door de jaren heen heb ik dit een paar keer meegemaakt en de laatste keer duurde het vier jaar om weer iets terug te winnen en terug te komen op t niveau van 2018 (wat nog steeds niet helemaal is gelukt)

Ik lig dus niet alleen in bed maar ook met PEM, extreme uitputting en veel gedachten. En drie katten. Dat ook.

Geplaatst in PEM
Onbekend's avatar

Gepubliceerd door MB

Schrijft over leven met de ziekte ME.

7 gedachten over “PEMmelen”

  1. Ik heb bij het vorige stukje al geschreven hoe bijzonder het is, dat je ondanks alle ellende en verdriet je zo bijzonder kan verwoorden. En schrijven. Heel aangrijpend maar ook ontroerend. xx

    Geliked door 1 persoon

    Beantwoorden

Zeg het maar!