De afgelopen maand was pittig. Ik had last van een rolling PEM, die telkens weer de kop op stak. In de zomer ben ik een paar keer flink over mijn grenzen gegaan. Ook was er de afgelopen periode (verbouwings)stress en een noodzakelijk audicientraject.
Wat ook de druk bij mij liet oplopen, was dat ik afgelopen voorjaar een weekendje weg naar Antwerpen met het gezin had geboekt voor in oktober. Op het moment van boeken was ik beter dan nu, en leek het heel goed haalbaar.
De afgelopen weken heb ik echt als een dolle gepaced én enorm getwijfeld over wel of niet meegaan. Ik werd er down van.
Want hoe zou ik mee kunnen gaan als ik thuis 23/7 platlig? Zou het voldoende zijn voor mij om daar continu in bed te liggen? En te mikken op samen eten en wat kletsen? En de omgeving aan me voorbij te laten gaan? Ben ik wel goed bij mijn hoofd dit überhaupt te bedenken. Wat riskeer ik hiermee aan achteruitgang. Maar ja, ik snak naar leven!
Ik heb zitten dubben tot het moment van vertrek en ben uiteindelijk met de moed der wanhoop meegegaan. En vervolgens had ik een heel fijn, maar ook een behoorlijk ingewikkeld en intens, weekend.
De magie van adrenaline maakte dat ik twee keer meeging met een klein uitje. De rest van de tijd bleef ik in het appartement, rustte veel en aten en kletsten we samen met onze kinderen.
Uiteindelijk was het weekend een mix van pret, frustratie, verdriet, rouw. Ik ben dankbaar voor wat kon maar nu ook overdonderd door de vele prikkels en verdriet dat dit kleine beetje leven alles is wat er mogelijk is en ook nog slechts door enorm te forceren.
Dus ja, jullie zien mij hier in Antwerpen, de geboortestad van mijn papa. En ja, ik genoot. Maar ik zat daar ook te flippen, de foto is een momentopname en niet representatief voor hoe ik me voelde.
Ga ik nu de komende tijd weer als een dolle pacen. De adrenaline moet natuurlijk zsm mijn lijf en brein uit 🙈.
Wat dit een uitdaging maakt is dat er een flinke noodzakelijke verbouwing (die al eindeloos is uitgesteld) aan het huis zit aan te komen. De komende maanden worden dus heel spannend en intensief voor mij en ik moet mezelf in acht blijven nemen.
(Foto twee heeft de Boerentoren als achtergrond. Mijn vader zong daar altijd een liedje over: Op de Boerentoren daar woont Madame Plancher…)
Min of Meer 
Het is mijn mening (en dat hoeft dus echt niet de “waarheid” te zijn) dat je meer bereikt door te genieten van dingen die je wél doet, dan te treuren om wat niet meer kan ….
Groeten en heel veel mooie uitstapjes toegewenst,
Marijke.
LikeGeliked door 1 persoon
Dit is wel niet net als vroeger. Toen we ” er voor konden kiezen” om eens flink te beesten en te feesten en dan weten dat je er een beste kater aan over hield. Maar in elk geval hoop ik dat je kunt na genieten van de flardjes genieten van watje gedaan hebt. En niet boos worden op het lijf wat dat dan weer afstraft. Ik moet daar tenminste zelf erg mijn best voor doen..
LikeGeliked door 1 persoon