Onbegrip

De jarenlange strijd waar je inzit als je nog geen diagnose hebt, dacht ik naïef

Ik was zo blij met eindelijk een diagnose. Nu is iedereen in mijn inner circle om.

Daarbuiten is t nog steeds, ondanks alle liefdevolle awareness en strijd, vaak ten koste van de meest moedige soldaten, die zelf t zwaarste getroffen zijn een koude oorlog, waar we allemaal moedeloos en verdrietig van worden.

Onlangs bij mijn bezoek in het ziekenhuis bij een gynaecoloog, “Wat zegt u? POTS, ME? Hoe schrijf ik dat en wat is dat? Oh, ik zie nu dat u bekend bent met depressie…”

In de winkel met mijn scootmobiel, vorig jaar, “hoezo zit jij hierin, je kunt toch lopen?”

Ja, dat kan ik, even, maar niet zo lang.

Ik zou wensen dat de door de overgang verkregen dikkere buik, zich zou verdelen over mijn hele lichaam, zodat mijn huid zo stevig en dik werd, dat ik er compleet schijt aan zou kunnen hebben.

Soms lukt het en soms niet, we zijn gewoon mens.

Eus

Afbeelding: Klara Kulikova

#hetechteverhaalvanme