Acupunctuur bij ME

In de categorie dingen die ik uitgeprobeerd heb, acupunctuur.

Ik kwam terecht bij een blonde, lange vent van een jaar of dertig, knotje in het haar, een zijden sjaal losjes om zijn nek geslagen alsof hij elk moment naar een retraite in Toscane kon vertrekken.

Vriendelijk, enthousiast, overtuigd van zijn kunnen. Hij zei bij binnenkomst dat hij me na een paar behandelingen huppelend de deur uit zou zien gaan.

Nog nooit meegemaakt dat iemand zó stellig was. Dat zei hij wel vóórdat hij mijn tong had bekeken. Want ja, bij acupunctuur speelt tongdiagnose een grote rol,  de vorm, de kleur, het laagje erop en zelfs hoe de tongpunt erbij ligt kunnen volgens de leer diepgaande inzichten geven in je energiebanen.

Nou, die van mij zag er dusdanig alarmerend uit dat zijn huppelvoorspelling wat begon te wankelen. Vanaf dat moment werd het wel iets minder hoopvol.

Volgens de Chinese diagnose zat ik vol damp, had ik geen sprankje nier-qi meer en waarschijnlijk ook een sluimerende rest-wind van een oude infectie. Oftewel, ik was een soort natte dweil met energieblokkades, althans, energetisch gezien dan.

Het was wel heel gezellig, elke afspraak. En dus ook erg uitputtend, want sociaal doen kon ik toen nog prima, ten koste van alles. Mijn sociale batterij liep compleet leeg terwijl ik met mijn armen vol naaldjes lag te knikken en te kletsen.

De eerste keer voelde ik wel iets van de behandeling, zwaar en loom. Maar voor iemand die altijd uitgeput is, is dat niet per se een verbetering. Eerder een extra laagje ellende bovenop de standaarduitputting. Daarna bleef elk effect uit en ik gaf dat aan.

Zijn reactie was dat ik wat rustiger aan moest doen. Wat vaker “de boel de boel laten”, vrij nemen van mijn werk en lekker in het zonnetje gaan zitten met een boek.

Dat zei hij dus na wéken praten over het feit dat ik niet meer kon werken, en enorm beperkt was in wat kon.

Ja, ik kon toen nog wel veel meer dan nu, mijn ME was toen matig. Maar het verschil met een gezond mens was ook toen al bizar groot. En daar had ik uitgebreid over gepraat met hem.

Hij had blijkbaar al die tijd watten in zijn oren, wel prikken met die naaldjes, niet luisteren.

Zelden heb ik me zó ongezien gevoeld en dat door iemand die er op het oog zo oprecht en meelevend uitzag. Het contrast was pijnlijk, ontzettend aardig doen, maar nul besef van mijn werkelijkheid en blijkbaar weinig echte interesse.

En begrijp me goed, ik heb niets tegen acupunctuur. Sterker nog, 23 jaar geleden ben ik met veel succes zo van een carpaal tunnel syndroom afgeholpen.

Die behandelingen kreeg ik van een Japanse vrouw op leeftijd, met tientallen jaren ervaring, die geen woord Nederlands sprak maar wél precies wist waar ze moest prikken. Dat werkte ontzettend goed

Juist door die ervaring stond ik er dit keer zo positief en hoopvol in. Alleen bleek een jonge, Hollandse man met knotje, die meteen riep dat ik straks weer zou huppelen, toch een hele andere ervaring te bieden. Veel woorden, weinig luisteren, en een flinke dosis vooringenomenheid over wat mijn lichaam nodig had.

Niet de acupunctuur an sich viel tegen, maar het gemak waarmee iemand denkt dat je met een paar naaldjes en een goed verhaal wel opknapt.

Jaren later kwam ik hem tegen in de wachtkamer van de fysiotherapeut. Hij kletste even met me en liep toen verder. Halverwege draaide hij zich toch nog even om en vroeg: “Heb je er eigenlijk ooit wat aan gehad, mijn behandeling?”

Ik gaf eerlijk aan dat dat niet zo was. En zijn knotje zakte spontaan een beetje uit. Ook die energie was blijkbaar aangeslagen.

Martine