De vrouw in de spiegel

𝘡𝘪𝘦𝘬 𝘻𝘪𝘫𝘯 𝘣𝘦𝘵𝘦𝘬𝘦𝘯𝘵 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘭𝘦𝘦𝘯 𝘭𝘪𝘤𝘩𝘢𝘮𝘦𝘭𝘪𝘫𝘬𝘦 𝘶𝘪𝘵𝘱𝘶𝘵𝘵𝘪𝘯𝘨, 𝘮𝘢𝘢𝘳 𝘰𝘰𝘬 𝘷𝘦𝘳𝘷𝘳𝘦𝘦𝘮𝘥𝘪𝘯𝘨. 𝘝𝘢𝘯 𝘫𝘦 𝘥𝘢𝘨𝘦𝘯, 𝘫𝘦 𝘰𝘮𝘨𝘦𝘷𝘪𝘯𝘨 𝘦𝘯 𝘴𝘰𝘮𝘴 𝘷𝘢𝘯 𝘫𝘦 𝘦𝘪𝘨𝘦𝘯 𝘨𝘦𝘻𝘪𝘤𝘩𝘵. 𝘐𝘯 𝘥𝘦𝘻𝘦 𝘣𝘭𝘰𝘨 𝘴𝘤𝘩𝘳𝘪𝘫𝘧 𝘪𝘬 𝘰𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘵 𝘩𝘦𝘵 𝘥𝘰𝘦𝘵 𝘢𝘭𝘴 𝘫𝘦 𝘫𝘦𝘻𝘦𝘭𝘧 𝘯𝘪𝘦𝘵 𝘮𝘦𝘦𝘳 𝘩𝘦𝘳𝘬𝘦𝘯𝘵 𝘪𝘯 𝘥𝘦 𝘴𝘱𝘪𝘦𝘨𝘦𝘭.

Ik mis mezelf in de spiegel.
Die vrouw die mij daar aankijkt, kén ik helemaal niet.

Misschien omdat ik haar zelden zie. Ik kijk niet vaak in spiegels. De spiegel hangt in de badkamer en daar kom ik zelden. Geen energie voor.

Als ik dan tóch eens voor de spiegel sta en kijk, schrik ik. Haar vol klitten dat alle kanten opstaat. Lijnen die dieper lijken dan gisteren. Grauwe huid. Soms vlekkerig. Verzorging is overduidelijk een luxe geworden.

Die vrouw kijkt me aan terwijl ze op haar kwetsbaarst is. Ik herken haar nauwelijks. Want hoewel ik met haar samen leef, herinner ik me hoe ze vroeger was. Dat beeld staat nog op mijn netvlies. En mij zien zoals ik nu ben, geeft een schok. De realiteit klopt weliswaar met mijn ervaring maar niet met mijn herinnering.

Vroeger was een spiegel iets gewoons. Ik waste mijn gezicht,  borstelde mijn haar, deed wat mascara op. Nu zie ik in de spiegel iemand die zich aan de wastafel vasthoudt om overeind te blijven. En hoeveel moeite dat kost.

Die vrouw in de spiegel leeft aan de rand. Ligt het grootste deel van de dag. Haar wereld is klein. haar schaamte is mijn schaamte: zo wil je niet gezien worden. Zelfs niet door jezelf.

Ik mis de versie van mij met kleur op de wangen. Ik mis het om te weten hoe ik eruit zie. Om mezelf te herkennen. Niet alleen aan hoe ik me voel, maar aan hoe ik kijk.

Ik mis die vrouw in de spiegel die ik vroeger was. Die geen kans kreeg om op een normale manier te verouderen. Ik mis mezelf.

Als ik kijk in die spiegel zie ik wat er niet is, wat er mist. Iemand met een leven en een toekomst.