Kiezen voor de minst zware crash

Wij gaan binnenkort een weekje naar het bos. In de buurt van Otterlo hebben we een boshuisje gehuurd met een serre, en in die serre staan twee comfortabele banken. Al liggend kan ik daar binnen hopelijk toch de buitenervaring hebben die ik normaal zo mis, echt midden in het groen liggen. Ik verheug me er enorm op.

Toen we eenmaal geboekt hadden, bleek dat precies de dag voor vertrek, onze zoon zijn masterdiploma “Spatial Planning” in Utrecht krijgt uitgereikt. De vakantie verplaatsen bleek niet meer mogelijk.

Heel even dacht ik nog dat ik het “gewoon” allebei zou doen: naar de diploma-uitreiking gaan én daarna naar de Veluwe. Maar ik weet dat dat niet kan. Als ik naar de uitreiking ga, begin ik de vakantie met een knallende PEM en kan ik die hele week wel vergeten.

Het gaat natuurlijk niet alleen om de uitreiking en de prikkels daar. Maar ook om de reis heen en weer en de emoties en spanning.

Om een vakantie mogelijk te maken, en een reis te kunnen maken naar het vakantie-adres, moet ik de weken ervoor absolute rust hebben. Een diploma -uitreiking de dag ervoor, is dat natuurlijk het tegenovergestelde van rust.

Ik hoop juist zo dat ik in het bos misschien een keer met de rolstoel naar buiten kan, al is het maar een klein stukje. Dat lukt alleen als ik een topdag heb, en zeker niet wanneer ik eerst naar de diploma-uitreiking ben geweest.

Het voelt dubbel. Het is natuurlijk een luxe dát ik kan kiezen, dat er überhaupt iets vált te kiezen, maar beide opties komen met een crash. En het levert verdriet op, want wie wil er nu niet bij zo’n belangrijk moment van zijn kind zijn. Gelukkig hoorde ik dat er een livestream is, zodat ik er toch een beetje bij kan zijn.

Maar het verandert niets aan de wrange kern: dit is geen echte keuze. Het is telkens opnieuw moeten afwegen welk verlies het minst groot is.

Martine

Ps: Geen tips aub

#SevereME #MyalgischeEncefalomyelitis #keuzes #LevenmetME #pwME