
Eens in de zoveel tijd verschijnt in mijn nieuwsfeed een bericht over onderzoek naar ME waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Tussen de eindeloze stroom aan onzinberichten en de zoveelste bevestiging van onderzoekers dat ze nu zeker weten dat ME een echte aandoening is en waar we dan vervolgens nooit meer van horen, zit soms een ander, hoopgevender, bericht.
Mijn ervaring met ME is dat het een toestand is waarin het zenuwstelsel nooit meer goed tot rust komt. Met als gevolg dat er allerlei lichamelijke processen spaak lopen. Binnenkort vindt er in de VS een trial plaats waarbij de gedachte is dat de oorsprong van ME in het limbische systeem ligt, het deel van de hersenen waar de emoties aan het roer staan. De gedachte is dat iets maakt dat het emotionele brein continu verkeerd geprikkeld wordt en daar is een medicijn voor, dat de boel als het ware moet resetten.
Wie hier vaker mee leest weet dat ik ME beschouw als een ge-escaleerde stressrespons. Het zenuwstelsel is permanent overprikkeld en het lichaam en brein verkeren permanent in een staat van vluchten of vechten. Het lichaam doet vervolgens zijn stinkende best dit te corrigeren, met grote gevolgen. ME is als gas geven en remmen te gelijk, als weg proberen te rijden met gierende banden en een lege motor. Niet goed voor je voertuig. En zeker niet voor je lijf.
Een medicijn dus dat je brein reset. Nou als dát zou kunnen! Ga ik nu alvast bedenken wat ik allemaal ga doen als ik weer beter ben 😊. Want na 10 jaar ziek zijn zou ik zó graag weer eens door t bos willen rennen/uitgaan/met vrienden afspreken zonder wekenlange terugslag/ergens zelfstandig naar toe gaan zonder te worden gebracht door anderen/ energie hebben voor hobby’s buiten huis én mijn eigen geld verdienen.
Voor wie er meer over wil lezen: health rising