Hoera, het is Gerries officiële “nu hoor je echt bij ons” verjaardag. De 9e al weer!
Hij kwam 9 jaar geleden in navolging van Dibbes bij ons aanlopen. Hij was wel een stuk angstiger dan zijn (waarschijnlijk) broer en helemaal niet gesocialiseerd. Het kostte jaren maar dan heb je ook wat 🥰.
Gerrie floreert enorm, op een schildklieraandoening na die met medicijnen goed te behandelen is.
Oud en bejaard
zal ik,
hoop ik,
denk ik,
verwacht ik
niet veel verschillen
met hoe ik nu ben.
Een leven
gevuld met katten,
nog meer katten
en had ik
al katten gezegd?
Dat is wat ik heb,
wat ik wil
en hopelijk wat ik krijg.
Katten,
wat liefde,
een boek,
en elke dag
een stukje chocola.
(afb. gevonden via FB, eigenaar onbekend)
Wie katten heeft, ontkomt niet aan het aspect verzorging. Ze moeten ontvlooid worden, je vindt soms teken in een hals of oksel, het gebit vraagt aandacht – vooral als ze wat ouder worden – en soms is er ook iets anders. Een abces of zo en moeten er medicijnen worden toegediend.
Na jaren met katten samenleven ben ik hier natuurlijk wel aan gewend geraakt. Pillen toedienen bij een kat – zeker de vier die ik nu heb – blijft helaas vaak neerkomen op veel gedoe, al reageren ze allemaal op geheel eigen wijze. Ze krijgen allemaal minimaal 4 keer per jaar een pil, omdat ik er elk kwartaal een wormenpil in gooi. Daarnaast krijgen twee van de vier katten antivlooienpillen, omdat ze hysterisch worden van een pipetje en de pipetjes ook niet voldoende werken. Die vlooienpillen werken vier weken. Ze krijgen natuurlijk alleen in het vlooienseizoen maar de eerste antivlooienpil heb ik nu al weer moeten geven. Het immuunsysteem van de ex-zwervers werkt niet optimaal en vlooien hebben dat heel goed door.
Elke kat hier thuis heeft zijn eigenaardigheden en dat heeft ook gevolgen voor het toedienen van pillen. Ze reageren allemaal anders. Wat ik niet meer doe, is ze allemaal op dezelfde dag een wormenpil te geven. Dat werkt niet met vier katten. Tegen de tijd dat ik één pil in iemands strot heb weten te mikken, zijn de andere drie spoorloos verdwenen. Dus doe ik een pil per dag.
Wil ik een pil geven dan leg ik de pil klaar op het aanrecht en een injectiespuit gevuld met water. Dat water is bedoeld om meteen in de bek te spuiten zodra ik de pil naar binnen heb weten te krijgen. Ze moeten dan wel slikken, zeker omdat ik dan tegelijkertijd ook over hun keel wrijf.
Ik dien de pil meestal toe als ze eten. Ik zet een bak natvoer voor de neus, het slachtoffer gaat lekker eten, ziet me niet aankomen, wordt opgetild en op het aanrecht gezet. Snel handelen levert het beste resultaat op.
Moos en Smoes vormen de grootste uitdaging. Til ik Moos op dan weet hij meteen wat er gaat gebeuren en past een hele slimme tactiek toe. Hij gaat op zijn achterpoten staan, strekt zich helemaal uit en steekt zijn voorpoten zo ver mogelijk in de lucht, onderwijl naar het plafond turend, nadenkend over deze verschrikkelijke onheuse bejegening. Sta ik daar met mijn 1 meter 67 en een uitgestrekte boze kat op het aanrecht. Probeer er dán maar eens een pil in te gooien. Dat eindigt dus met een potje vrij worstelen en dat heeft gevolgen voor de goede band tussen mens en kat. Tot uren erna wenst hij geen contact met mij.
Dibbes is redelijk makkelijk met pillen. Het is ook de kat die van de huidige vier het meest pillen kreeg toegediend, dus enige gewenning is er wel. Hij eet, ik til hem op, knijp in zijn kaak, die klapt open, ik mieter de pil naar binnen, water erbij, keeltje wrijven en klaar. Het is dan zaak hem meteen weer op de grond bij zijn bak te zetten en dan is het “oh eten! Lekker!” en gaat hij verder waar hij gebleven was. Helaas zijn de antivlooienpillen zó groot dat ik die door vieren moet snijden en is er na het toedienen van de eerste kwart voldoende agitatie om ook dit te laten eindigen in een potje vrij worstelen. Maar een wormenpil is meestal geen probleem.
Gerrie vindt alles eng dus ook het toedienen van pillen maar laat zich toch heel goed benaderen en oppakken. Hij stribbelt wel wat tegen maar is meer onder de indruk dan dat hij echt tegenwerkt. En ook hij is het snel vergeten als ik hem weer snel bij zijn volle bak voer neerzet. Hij blijft juist in de uren erna vaak bij mij in de buurt, alsof hij denkt dat hij iets met mij moet goed maken, de schat.
En dan Smoes, ja Smoes. Als ik heel zacht denk “nu is Smoes aan de beurt” dan vangt hij dat op en gaat er vandoor, meestal zo door het kattenluik naar buiten. Geen kat is zó snel als Smoes dus die krijg ik dan echt niet meer te pakken. Behoedzaam op hem aflopen terwijl hij eet, fluitend, lieve woordjes uitsprekend, allemaal zinloos, weg is ie! Dus is de enige optie hem grijpen als hij slaapt, hem klem zetten tussen mijn knieën, pil erin duwen en klaar. Dat werkt redelijk al heeft het wel tot gevolg dat hij de eerste dagen na het toedienen alleen nog maar slaapt op voor mij onbereikbare plekken.
Je hoeft natuurlijk niet een pil in de bek te proppen, er zijn andere manieren. Wat ik ook wel eens doe is de pil helemaal fijnmalen, mengen met water, dat opzuigen in een injectiespuit en spuiten in de bek. Wordt niet gewaardeerd maar het werkt meestal wel. Pillen in eten verstoppen is kansloos hier, de eerste keer lukte dat – “hmm lekker leverworst”. De tweede keer is het al “Dat ruik raar. Getver wat is dat, denk je dat ik gek ben!” en de derde keer komen ze niet eens meer in de buurt van de bak, diep beledigd over mijn doorzichtige gedrag. Het doorslaande succes van de easypill – een vouwbare pasta met de smaak van kattenbrokjes en waar je pillen in kunt verstoppen – was dus ook eenmalig.
Gelukkig wordt het tandpoeder dat ik dagelijks over het eten strooi wél zonder morren naar binnen gewerkt. Maar alleen als ik ze het alle vier geef. Iets wat afwijkt, wordt niet getolereerd. Dus krijgen hier vier katten tandpoeder over het eten omdat één kat dat nodig heeft. Maar, het is ook goed om te voorkomen dat ze tandklachten krijgen dus zeker geen weggegooid geld.
Met weemoed denk ik nog wel eens aan Poes Dorrit. Die moest ik 5 jaar lang alle dagen een schildklierpil geven. De eerste maand was het een drama en daarna deed ze braaf haar bek open, slikte de pil door en klaar. Maar dat was een vrouw, dat zal vast schelen ;-).
Na het drama in december duurde het even voor Dibbes weer het mannetje was. Met drama bedoel ik het dierenartsbezoek voor een gebitscontrole met een grote emotionele nasleep. In november bleek tijdens de reguliere jaarlijkse controle dat zijn gebit in slechte staat was. Dat was het jaar ervoor ook al het geval en er zijn toen onder narcose twee kiezen getrokken. Nu wéér kiezen eruit halen terwijl het beest nog niet eens 7 is, vond ik geen fijn idee. Op zich is de slechte toestand van zijn gebit natuurlijk helemaal niet vreemd met zijn verleden.
Voor de zekerheid werd een ingreep gepland voor in december. En in de tussenliggende tijd mocht ik proberen de staat van zijn gebit te verbeteren. Dat deed ik vol overgave met tandpoeder, massage van zijn wangen en speciale brokken en groot was de opluchting dat de geplande ingreep niet door hoefde te gaan.
Dibbes in een mand krijgen is een drama. Dat lukt alleen met drugs. Voorheen was het dan zo dat eenmaal in de mand, alles wel redelijk soepel liep maar nu was het in de auto de hel. Hij werd volledig hysterisch. Na thuiskomst herstelde hij niet echt en toen de volgende dag de schilder op de stoep stond en de voorkant van ons huis ging schilderen was het drama compleet. Een drama met veel dieptepunten en veel gejammer van Dibbes en mij. Hij verliet het huis in overspannen toestand, denk aan volledig doordraaien en zwalkend de tuin uitrennen, overal tegenaan botsend. En ik had het natuurlijk allemaal gedaan!
Natuurlijk kwam het toch weer goed maar het duurde wel een paar weken voor de band tussen mens en kat weer helemaal hersteld was. Zeker ook vanwege het vuurwerkgeknal in december dat weliswaar best meeviel dit keer, maar toch teveel was voor het toch al getraumatiseerde overgevoelige beest.
Inmiddels is hij weer helemaal het mannetje en vooral zichzelf. Dat betekent: klonterig onhandig gedrag, buitensporig knuffelig en gericht op mij, speels naar de andere katten toe en een haat-liefde verhouding met Gerrie.
Toen Gerrie erbij kwam nu twee jaar geleden, was dat behoorlijk slikken voor Dibbes. Hoewel waarschijnlijk afkomstig uit hetzelfde nest (gezien overeenkomsten in gedrag, geschatte leeftijd, uiterlijk en het feit dat ze rond dezelfde tijd ineens opdoken) waren ze overduidelijk vijanden van elkaar. Het straatleven had ze tot concurrenten gemaakt. Daarbij kwam dat ze in de begintijd allebei erg onzeker waren en erg op mij gericht. Zag de één dat er met de ander geknuffeld werd, dan was het tijd voor actie. Dibbes deed dat door met veel drama en gegil de aandacht te trekken of zich zo voor mij te werpen dat Gerrie letterlijk opzij werd geduwd.
Inmiddels tolereren ze iets meer van elkaar. Soms wordt er samen gespeeld en ik heb ze nu al vrij vaak betrapt terwijl ze vlak bij elkaar liggen te pitten.
De nieuwste ontwikkeling is samen op stap gaan. Dibbes is de baas en loopt voorop. Dat gaat zo. Hij gaat bij de voordeur zitten om aan te geven dat die open moet. Want het altijd open kattenluikje bij de achterdeur, ja, dat is ook weer zo flauw als iets zo makkelijk gaat. Doe ik de deur open dan stapt Dibbes over de drempel, kijkt over zijn schouder en begint te miauwen. En dat is voor Gerrie het sein om op te staan en onmiddellijk erachter aan te stormen. Zo lopen ze dan samen de tuin uit, het avontuur tegemoet. Ze slaan linksaf de steeg in, nog twee keer links en dan door de achtertuin richting kattenluik. Bij binnenkomst miauwt Gerrie. Die moet altijd even vertellen dat hij terug is, mocht ik hem gemist hebben die 5 minuten dat dit hele avontuur duurde. En dat dus een paar keer per dag, ze hebben het druk ;-).
Ik ga wel op zoek naar een andere reismand voor katten. Ik zag ergens manden die aan de bovenkant opengaan en die meer afgesloten zijn, dat lijkt me beter. De manden die wij nu hebben, hebben een deurtje met tralies aan de voorkant maar daar kan hij zijn poten doorheen steken en vorige keer zat hij helemaal klem aan de onderkant en zat zijn poot vast. Wat bepaald niet bijdroeg aan de sfeer in de auto. Alleen de mand die ik bedoel zag ik ooit op een foto maar ik kan ze niet vinden in dierenwinkels, ook niet online. Als iemand een tip heeft waar je dit soort manden kan kopen, graag.
Update, bedankt voor het meedenken! Ik kreeg reacties, ook per mail, van lezers met tips. Adriana vond precies wat ik bedoelde en via FB kreeg ik een reactie van iemand met een kattenopvang die uit mijn omschrijving ook begreep dat het om de Pet Caddy ging.
Deze mand dus: stevig, kan tegen een stootje en een zware of grote hysterische kat en heeft een deksel van boven, het is de Pet Caddy transport box:
Voor nu eerst even rust en het gezapige leven, altijd goed voor mens en dier.
Verhaal over yoghurt met daarin verstopt kattenspam. Ben je daar niet van gediend maar wel geïnteresseerd in een recept voor lactosevrije yoghurt, sla het kattengeleuter over en scroll naar beneden…
Veel mensen geven melk of yoghurt aan katten. Maar die kunnen daar niet goed tegen. Net als 70 % van de menselijke wereldbevolking maken ze geen lactase aan en zijn ze dus lactose-intolerant. Dat neemt niet weg dat de meeste katten zich daar niets van aantrekken. De meeste katten hier in huis slobberen graag wat melk en soms wat yoghurt naar binnen, als ze de kans krijgen. Om het even later net zo vrolijk weer uit te kotsen.
Zo niet Moos. Die weet wat goed voor hem is. Hij haalt zijn neus op voor yoghurt. Dus toen ik in augustus voor mijn verjaardag een yoghurtmaker kreeg, waarmee ik lactosevrije yoghurt maak, voorzag ik niet wat dit met hem zou doen. Ik maak gemiddeld twee keer in de week yoghurt en inmiddels heeft hij door dat mijn yoghurt voor hem een lekkernij is.
Als ik soms twee dagen achter elkaar met yoghurt heb ontbeten, staat hij mij de derde ochtend verliefd op te wachten bij de trap. Kom ik van de trap af, dan voert hij een show op met verliefde blikken, zachte prrtt geluiden en met een overtuigingskracht waar je U tegen zegt. Dus mag hij het schaaltje leeg likken als ik klaar ben, want ik ben een watje.
Ik vind het wel frappant dat hij niet taalt naar de yoghurt die M. elke ochtend eet, maar wel naar de lactosevrije yoghurt van mij. Het zal vast anders ruiken hoewel ik geen verschil proef met de gewone yoghurt die ik vroeger wel at en waar ik zo’n last van kreeg. Ik vind het wel mooi, dat een beest precies weet wat goed voor hem is.
Waarom maak ik zelf lactosevrije yoghurt, het is toch gewoon te koop in de supermarkt? Nou allereerst omdat ik het leuk vind om te doen. Daarnaast is lactosevrije yoghurt behoorlijk duur, zelf maken scheelt geld. Yoghurt van het merk Lactofree kostte de laatste keer dat ik het kocht € 2,35 per liter. Zelf maken kost mij €1,53 per liter heb ik uitgerekend. Ik maak het van houdbare biologische melk met een starter van biologische yoghurt, dat vind ik fijn want ik eet graag biologisch. En tot slot: ik vind mijn eigen gemaakte lactosevrije yoghurt echt lekkerder dan die ik in de supermarkt kan kopen.
Hoe maak je het? Yoghurt wordt gemaakt van yoghurtculturen of probioticacapsules die je mengt met lauwwarme melk. Je kunt ook wat yoghurt zelf als starter gebruiken en dat met de melk mengen. Als je dat 24 uur laat staan (en zorgt dat de temperatuur constant blijft) dan verdwijnt de lactose volledig. Normale yoghurt is na een paar uur al klaar.
Ik heb een stroomloze yoghurtmaker van het merk Easiyo. De eerste paar keer maakte ik de yoghurt met de yoghurtculturen die ik kocht maar ik vond eerlijk gezegd het resultaat heel wisselend. Dus toen ging ik yoghurt zelf als basis gebruiken. Na wat experimenten met hoeveelheden en soort yoghurt heb ik nu een recept dat altijd lukt.
Wat heb je nodig:
Breng water aan de kook. Verwarm de melk in een pannetje tot deze lauw is. Doe de yoghurt in de kom en klop deze los met een garde. Giet langzaam de lauwe melk erbij en roer met de garde alles door. Als alles gemend is, giet je het mengsel over in de mengbeker die je afsluit met het deksel. Giet het kokende water in de yoghurtmaker tot de aangegeven rand. Zet de mengbeker in de yoghurtmaker en sluit af met het deksel.
Na 12 uur breng je opnieuw water aan de kook. Haal de mengbeker uit de yoghurtmaker. Giet het koud geworden water uit en vul opnieuw met kokend water. Beker er weer in, deksel erop en weer 12 uur laten staan. Na in totaal 24 uur haal je de beker eruit. Ik roer het dan even door met een lepel en zet het in de koelast, daar dikt de yoghurt verder in. Na 6 uur is het goed eetbaar.
Het duurt even voordat het dus klaar is en het vergt wat planning, want eetbare yoghurt maken neemt dus zo 1,5 dag in beslag die het nodig heeft om de lactose te laten verdwijnen en in te dikken. Maar qua energie is het zo gebeurd. Alles even mengen en klaar, een kind kan de was doen.
ps. Via Facebook kreeg ik een reactie van een lezeres die vertelt dat dit geen lactosevrije yghurt is, maar lactosearme yoghurt. Volgens haar wordt yoghurt alleen lactosevrij door toevoeging van lactase. Zij schrijft dat zij last zou krijgen van de yoghurt zoals ik die maak. Dat kan, ieder lijf is anders. Ik heb hier geen enkele last van. Terwijl ik na het eten van gewone yoghurt binnen een kwartier op het toilet zit.
Mijn mening dat deze yoghurt lactosevrij is, is gebaseerd op informatie die ik op verschillende plekken heb gevonden, zoals bijvoorbeeld op deze site waar staat:
“Je kan zelf lactosevrije yoghurt maken. Je hebt een zogenaamde yoghurt-maker met een aantal kleine containers nodig. Een yoghurt-maker is een box die de inhoud op een constante temperatuur kan houden van 35 tot 40 graden Celsius. Dit is namelijk de ideale temperatuur voor de goede bacteriën die de lactose in de melk omzetten in melkzuren.”
Daarbij wordt tevens aangegeven dat het hier om 24-uurs yoghurt gaat. Dit is namelijk de tijd de nodig is lactose om te zetten in melkzuren.
Zoals gezegd, ieder lijf is anders. Dit werkt voor mij. Maar blijkbaar niet voor iedereen. Net als dat veel van de merken lactasepillen weer niet werken bij mij en wel bij een ander. Uitproberen en je gezonde verstand gebruiken op basis van hoe je lichaam reageert, is het beste.
Op zich zag ik er niet heel erg tegen op, het aanstaande dierenartsbezoek met Dibbes. Maar spannend blijft het wel altijd met hem omdat het een hele toer is – ook na een paar jaar – om hem in de mand te krijgen. Training als in hem met lekkere hapjes en snoepjes laten wennen aan de mand werkte niet. Wel bij exzwerfkat Gerrie. Die wende in drie maanden op deze manier aan de mand en toen we zover waren dat het deurtje dicht kon en de mand kon worden opgetild was hij klaar om zijn leven als gecastreerde huismuts te beginnen.
Zo niet Dibbes. Dus stappen we sindsdien over op plan B en dat is drogeren met vetrainquil. Dat is een kalmeringsmiddel dat ook werkt als spierverslapper. Tot nu toe werkte dat redelijk. Dus toen de dierenarts vorige maand tijdens de controle vertelde dat zijn gebit super slecht is en er wellicht weer tanden en kiezen moesten worden getrokken, zag ik het niet heel somber in.
Zijn gebit is echt wel een dingetje. Het zwerversbestaan heeft niet alleen mentale trauma’s veroorzaakt maar ook fysieke. Het tandvlees was erg rood en gezwollen en voor de zekerheid werd er een operatie ingepland afgelopen vrijdag, om het gebit onder narcose schoon te maken en wellicht tanden en kiezen te trekken. Wel werd ons aangeraden in de resterende tijd dagelijks zijn wangen te masseren. Wellicht zou dit tot verbetering leiden.
Wie mij ook maar een beetje kent weet dat dit de start was voor ‘operatie gebitsverbetering’. En dus
Kijk. Dit is geen gewonde vinger maar een vinger met opzettandpoetsdoekje, eigenlijk bedoeld voor kittens om te wennen aan gebitsreiniging. Hij liet het toe. Niet van harte maar toch. De aangeschafte kattentandenpasta was een brug te ver en mocht ik in mijn haar smeren maar werd door de andere katten wel gewaardeerd.
Afgelopen vrijdag was het uur van de waarheid. Wie Min of Meer volgt op Facebook weet de uitkomst al. Voor de Facebookloze bevolking volgt hier de clou. Maar toch ook interessant voor de Facebookvolgers want het verhaal bevat veel nieuwe en dramatische wendingen voor mens en dier….
Na het toedienen van de vetrainquil werd Dibbes dit keer in plaats van rustig heel onrustig. Hij werd erg angstig en wilde zich verstoppen onder dekens. Dat liet ik natuurlijk toe. Tot het tijd werd om naar de dierenarts te gaan. De autorit erheen was de hel. Voor Dibbes. Ik heb hem niet eerder zo uit zijn dak zien gaan. Hij probeerde uit de mand te komen wat natuurlijk niet lukte. Maar het lukte hem wel om al zijn nagels kapot te krabben en zijn poten zo ver onder het deurtje naar buiten te steken dat hij op een gegeven moment klem zat.
Bij de dierenarts moesten we even wachten maar omdat hij zo onrustig was mocht dat gelukkig in een aparte kamer. Daar kwam de dierenarts ook naar toe zodat we niet meer met hem heen en weer hoefden te slepen. Ze onderzocht zijn gebit en was verbijsterd over het resultaat. Wij ook! Zijn tandvlees zag er beduidend beter uit. Nog niet zoals het hoort maar een geweldige verbetering met een maand geleden. Een operatie was niet nodig en hij mocht meteen weer mee naar huis met het advies door te gaan met wat ik deed wat blijkbaar zo succesvol was.
Dit is natuurlijk een prachtig resultaat. Voor Dibbes, want hij heeft een hartruis en dan is het best riskant om een narcose te ondergaan. Voor mij, want mijn inspanningen hebben enorm veel effect gehad. En voor de portemonnee want in plaats van de gebudgetteerde € 200 hoefde ik slechte € 17,50 af te rekenen.
Op naar huis. De terugrit was andermaal hel. Maar euforisch als ik was, nam ik dat voor lief. Thuis herstelde hij niet snel. Hij bleef erg angstig, zich verstoppen en wilde weinig van mij weten. Dus liet ik hem met rust.
 |
| bijkomen onder een dekentje |
En toen. Toen nam ik een hele domme beslissing. De schilder mailde met de vraag of hij de volgende dag kon komen schilderen. Het schilderen van de bovenkant van de voorkant van het huis moest al geruime tijd gebeuren. Op de een of andere manier hadden we telkens pech met de schildersbedrijven die we benaderden. Maar nu hadden we een die betrouwbaar leek en die wilde nog schilderen ook. Ik maakte een inschattingsfout en dacht dat Dibbes dan wel weer zichzelf zou zijn. Tegen de tijd dat ik doorhad dat Dibbes zich nog helemaal niet goed voelde, was de schilder al aan het werk. Dibbes raakte in paniek en ik maakte weer een grote fout. Ik pakte hem vast met de bedoeling hem naar boven te brengen. Ik dacht dat het voor hem prettig zou zijn in onze slaapkamer te liggen, lekker veilig. Hij gromde en blies naar me en vloog ervandoor, het huis uit, de tuin uit.
En toen was hij weg en raakte ik over de zeik. Dat is nog zacht uitgedrukt. Want hij kwam niet, ondanks roepen. Het is wel vaker voorgekomen dat hij volledig over de zeik het huis uit rende maar dan bleef hij wel in de buurt en in contact. Denk aan in de tuin van de buren dramatisch gaan zitten jammeren en gillen. Nu niet. Rationeel wist ik wel dat hij waarschijnlijk terug zou komen als hij honger kreeg of als de schilder weg was. Maar ik was ook erg bang dat hij in zijn paniek zou verdwalen. Zo raken katten kwijt immers. Ze schrikken, gaan ervandoor en blijven te lang rennen. En zijn dan ineens zo ver van huis dat ze de weg terug niet meer vinden.
Na een paar uur zag ik hem ineens tegen de keukendeur aanzitten, een heel klein hoopje ellende. Maar een blik op mij was voldoende om weer de tuin uit te stuiven, ondertussen overal tegenaan botsend. Wat voor mij aanleiding was om me nog ellendiger te gaan voelen. Lang geleden dat ik zo gejankt heb mensen. Ook omdat ik moe ben, er al weken doorheen zit en Dibbes en ik, nou dat gaat best diep. Volkomen onbegrijpelijk voor mensen die niet van katten houden maar wellicht herkenbaar voor sommigen onder jullie.
Toch was ik wel iets gerustgesteld want het was duidelijk dat hij dus wel in de buurt bleef. De schilder vertrok in de namiddag en tegen etenstijd wandelde meneer weer naar binnen. Hij stortte zich ter aarde voor me neer maar het was niet de bedoeling dat ik hem aanraakte.
En nu? Heel langzaam wordt hij weer wat zichzelf. Hij trekt zich nog wel vaker terug, is erg schrikkerig en behoedzaam. Ook achterdochtig. Eten met het tandpoeder werd de eerste dagen niet meer geaccepteerd maar er is wat progressie inmiddels. Hij houdt nog wel van me maar wil alleen geknuffeld worden als hij naar mij toekomt. Spontane acties van mij worden nog niet geaccepteerd, hij loopt vaak van me weg en gaat dan als een echte kat een meter verderop liggen, net buiten bereik. Hij is boos, heel boos.
Afijn, het huis is geschilderd en zijn gebitsproblemen zijn onder controle. Dat is positief. Maar ten koste van wat, vraag ik me wel af. Het heeft er wel toe geleid dat we besloten hebben niet in februari naar het Dierenziekenhuis in Amsterdam te gaan voor een nieuwe hartecho. De conclusie vorig jaar was dat hij hartruis heeft en een verdikte hartspier en dat het zinnig zou zijn om na een jaar opnieuw een echo te maken om te zien of de spier zich verder verdikte. In dat geval zouden we weten dat er zich HCM ontwikkelt, een hartziekte.
Ons gevoel nu is dat weten wat hem eventueel boven het hoofd hangt niet opweegt tegen de stress van de autorit naar Amsterdam. Hij is voor nu gezond en ik wil hem die enorme stress niet aandoen. We vonden het vorig jaar gezien de stress voor hem al een twijfelgeval, maar nu helemaal. Bovendien heeft de dierenarts uitgelegd waar ik alert op moet zijn. Een versnelde ademhaling wijst op eventuele klachten. Ik controleer nu al bijna een jaar regelmatig zijn ademhaling en met 20 keer ademen per minuut in rust, zit hij prachtig binnen de gewenste marges (tussen de 20 en 40 is de norm). Natuurlijk komen we in actie als er wel problemen zijn maar voor nu laat ik het even bij een jaarlijkse enting en controle bij onze dierenarts. Dat is al enerverend genoeg.
Zo dus. Gaan we nu lekker bijkomen, Dibbes en ik.
Een Dibbes
die steeds meer
kat durft te zijn.
Je speelt,
rent,
doet gek,
verzorgt jezelf,
zoekt contact
met andere katten
en mensen
en eist
als een echte kat
mij helemaal
voor jezelf op.
Ik ben van jou
en jij van mij.
Ik ben bedibbesd
en ik vind dat
geweldig.
 |
| De eerste foto |
 |
| Gluren en verkennen. Na een paar maanden bijvoeren knapte hij al iets op |
 |
| Voorzichtig meer ontspannen |
 |
| Voor het eerst binnen eten! |
 |
| Zo was het, hij had entropion, een ziekte waarbij de wimpers naar binnen groeien. |
 |
| en zo was het na de operatie, meneer bleek prachtige zeegroene ogen te hebben |
 |
| Staatsieportret, foto gemaakt door vriendin M. |
 |
| en zo is het nu… |
Om te vieren
dat Dibbes
geen straatkat meer is,
geef ik een cadeau weg.
Voor kattenliefhebbers
die het leuk vinden
om te lezen
over een andere straatkat,
die inmiddels zó beroemd is,
dat er een film over hem is gemaakt,
die binnenkort uitkomt.
Maat eerst was er het boek:
Bob de straatkat.
Een ontroerend en mooi verhaal
over de vriendschap
tussen een zwerfkat
en een straatmuzikant.
Ik geef één exemplaar weg.
Wil je in aanmerking komen?
Laat een reactie achter.
De winnaar
wordt volgende week
zaterdag 22 oktober
bekend gemaakt.
Min of Meer 