Net als ieder mens, barst ik van de tegenstrijdigheden. Hoewel een chaoot van nature, heb ik wel een enorme voorkeur voor lijstjes en overzichten om de ‘boel onder controle te houden’. Maar omdat lijstjes te prikkelend werken op mijn manische brein, heb ik ze afgeschaft. En dus doe ik meestal maar wat, overigens meestal naar volle tevredenheid. Ik houd van een opgeruimd huis maar niet van opruimen. Ik ben meer een verplaatser dan een opruimer maar wind me tegelijk op over de verzamelwoede van kind die als een hamster alles wenst te bewaren, tot de papieren zak waar ijs in wordt vervoerd van zijn favoriete ijssalon aan toe.

Afgelopen jaar hebben we beetje bij beetje opgeruimd in dit huis. Dat werd bespoedigd doordat het ernaar uitzag dat we tijdelijke huisgenoten zouden krijgen (mensen, geen katten). Dat ging niet door omdat er gelukkig een prachtig huis voor ze werd gevonden, maar het positieve effect was wel dat er flinke opruimslagen zijn gemaakt. Het staat nog steeds behoorlijk vol maar vooral met dingen die we echt wel gebruiken.

Nu is het tijd voor een volgende ronde en dat is digitaal opruimen. Ik ga beginnen met de foto’s. Digitale camera’s zijn leuk maar het nadeel is dat je zo 50 foto’s achter elkaar neemt en die vervolgens allemaal overzet op de laptop. Waar er niets mee gebeurt behalve ruimte innemen. En als die ruimte te groot wordt, dan worden ze overgezet naar een externe schijf. Maar dat is dan toch enigszins vergelijkbaar met fysieke spullen verplaatsen naar het rommelkamertje. Doe ik dat, dan weet ik vrijwel zeker dat ik er nooit meer naar omkijk.

Heb ik de foto’s uitgezocht, dan ga ik onze administratie op de computer eens goed aanpakken. Het is heus geen verschrikkelijk zooitje maar het is wel zo dat ik soms erg lang moet zoeken voordat ik het juiste bestand heb gevonden. Dat kan vast beter. Bovendien heb ik mezelf aangewend om de meeste contracten en polissen en zo, in een mapje in onze mail te gooien. Dat is niet slim want onze laptops zijn meerdere malen gecrasht en natuurlijk kun je dan nergens meer bij. Na aanschaf van een nieuwe laptop bleek de veronderstelling dat er niets aan de mail zou zijn veranderd onjuist want we waren alles vanaf een bepaalde datum kwijt. Omdat me dat niet een keer gebeurde maar meerdere malen, moet ik dat toch echt anders gaan doen. Want we hebben ook al jaren een externe schijf. Waar ik braaf elke maand (nou ja, twee keer per jaar toch zeker) braaf alle computerbestanden naar kopieer. Dus, ik heb iets te doen!

Beginnen met de foto’s dus! Uitzoeken, ordenen en dan fysieke fotoboeken maken per jaar. Zodat we die dan nog eens af en toe uit de kast kunnen halen en bekijken. Is het plan. Wish me luck, want het zijn echt duizenden foto’s en ik ben er inmiddels achter dat ik de foto’s van twee vakanties kwijt ben….

Hoewel wij ons huis aardig ontrommeld hebben, staat er nog steeds best veel in. En dat vinden we prima zo. Veel bewaren we voor ‘als ooit en wellicht handig voor‘. En hoewel een beetje minimalist dan natuurlijk zegt dat dit zich nooit voordoet en dat je dus die meuk weg moet doen, ben ik het daar niet mee eens. Ik heb best vaak iets weg gedaan waar ik later tóch spijt van had. Niet die 20 handdoeken die ik teveel had, of die kampeerzooi die lag te beschimmelen. Maar wel de boeken die ik soms te rigoureus weg deed. Of die ene trui die ik weliswaar niet heel vaak droeg maar soms toch wel. Misschien voel ik niet goed aan wat weg kan. Of misschien ben ik te impulsief, dat kan ook.

Ik ben dus geen minimalist en zoek mijn gemoedsrust op andere vlakken. Ik ben meer een hamsteraar die al te erge excessen weet te voorkomen. Je kunt dus gewoon lopen in ons huis, het is redelijk georganiseerd, er valt niets uit kasten als je ze opendoet, maar we hebben wel veel. Veel schoenen (word ik blij van!) veel jassen (word ik ook blij van!) Veel katten (die blijven maar aanlopen en word ik ook blij van!) enzovoort enzoverder. Op zich zou je kunnen concluderen dat wij gewoon van heel veel blij worden en dat er niet zo snel iets in de weg staat.

We bewaren dus best veel. Voor als ooit en dan. Bijvoorbeeld hout. En echt waar, M. maakt daar dan dingen van die handig zijn. Of mooi zijn. Of allebei, zoals een wijnrek van resten hout waarvan ik al 2 jaar dacht ‘pleur het toch weg’. Of dan maakt hij van hele kleine latjes afkomstig van de oude louvredeurtjes van een kast die al 10 jaar geleden instortte, ineens met engelengeduld een zijkant van een CD-kast.

Soms zijn we te laat met echt iets te gebruiken voor als ooit. En dat is dan meestal mijn schuld. Zo sleepte ik tijdens een aanval van opruimwoede 2 oude deuren die opgeknapt moeten worden uit de schuur. En dan heb ik het over echt heel erg opknappen wil het ooit nog wat worden. Maar wel paneeldeuren, dat dan weer wel. Die al 8 jaar vreselijk in de weg stonden in de toch al veel te kleine schuur. De té kleine schuur waar ik dit najaar onze tuintafel in wilde zetten. De tafel kan worden ingeklapt en past dan net in de schuur, als die klote deuren daar dan niet verschrikkelijk in de weg zouden staan, al 8 jaar dus. Even denken: links op de weegschaal van het geweten rot deuren die al 8 jaar wachten op een opknapbeurt en verschrikkelijk in de weg staan (al 8 jaar, ik zeg het nog maar eens) óf  rechts onze mooie tuintafel netjes opbergen zodat deze niet weg rot en we die kunnen blijven gebruiken.

Dus deuren eruit, tafel erin. Die deuren lagen de hele winter in de tuin. Want ik sleepte ze weliswaar uit de schuur maar meer zat er niet in, wegens energie. En M. besloot natuurlijk dat hij toch iets met de deuren wilde gaan doen, dus een ritje vuilstort zat er niet in.

Afijn, na een winter in de tuin, zijn ze dan nu wél rijp voor de vuilstort. M. deed een paar weken geleden nog een reanimatiepoging maar helaas. Tot grote opluchting concludeerde M. dat er met de deuren boven die door deze paneeldeuren zouden worden vervangen, op zich niets mis is, dus die crisis is mooi afgewend. De klusbehoefte moest natuurlijk wel ergens anders op afgekoeld worden. Gelukkig had hij wijn besteld. En soms wordt de wijn in een kistje afgeleverd. Daar maakte hij al eerder deze prachtige kattenbakkies van door ze helemaal op te schuren zodat de heren zich niet verwonden aan uitstekende splinters:

En van de laatste vorige week geleverde wijnkist maakte hij deze mooie administratiebak voor kind, zodat hij voortaan zijn schoolspullen goed kan opbergen:

Nu wil ik natuurlijk ook zo’n bakje. Want ik kan er ook best een zooitje van maken:

Dus is M. naarstig op zoek naar nieuwe wijn – in een kist -, u begrijpt gevalletje overmacht, want zijn vrouw heeft een administratiebak nodig. Ach ja, zo houden we elkaar lekker bezig in dit huis….

Sinds geruime tijd zijn wij bij vlagen aan het opruimen. Niet à la Kondo en ook niet heel slim maar er is wel een tactiek: wat in de weg ligt en van discutabele (gevoels)waarde of niet meer gebruikt wordt, gaat richting het kleine kamertje. Daar wordt nog meer (emotioneel) afstand van genomen van het toch al geruime tijd verwaarloosde voorwerp/boek/kledingstuk en als de tijd rijp is gaat het richting kringloop/iemand anders/vuilstort. Verkopen doen we niet of nauwelijks. Meestal is hetgeen weg gaat nog weinig waard of zien we (ik) tegen de moeite op van het bieden en onderhandelen via Marktplaats. Of vinden we het gewoon leuker er iemand anders zomaar blij mee te maken.

Omdat we deze ongecoördineerde tactiek wel al een flinke tijd volgen, wordt het leger in huis. Er verdween enorm veel en door ook de voorraadkasten niet meer tot in het belachelijke aan te vullen, komt er steeds meer ruimte. Ook in het kleine kamertje.

Eigenlijk was dat kamertje bedoeld voor mij. Mijn schrijf- en mediteerkamer. M. maakte een paar jaar geleden zelfs een bureau zodat ik daar kon schrijven maar de praktijk leert dat ik dat veel liever beneden doe. En mediteren doe ik daar niet omdat het er te rommelig is. Weliswaar minder rommel dan voorheen maar toch qua indeling van de kamer en los zwervende spullen zoveel dat het erg onrustig is. Dát is natuurlijk juist een mooie meditatieoefening, maar wel een voor gevorderden.

Door een situatie in onze omgeving bedacht ik dat het wel fijn zou zijn als wij een goed logeerbed hebben. Op zich hebben we wel een logeermatras en daar hebben al heel wat vriendjes van S. op geslapen. Maar wil je een volwassene ook op een matras op de grond leggen? Voor even kan dat wel natuurlijk. Maar als het voor langer is? Of als de volwassene een bejaarde is? Stel dat mijn moeder een paar dagen verzorging nodig heeft, dan zou ik ons eigen bed moeten afstaan. Of mijn moeder op de grond gooien en af en toe weer omhoog takelen. Bovendien komen Schoonouders hier ook af en toe logeren en nemen dan altijd een 2persoonsopblaasluchtbed mee omdat er hier een logeerbed ontbreekt. Eigenlijk best vreemd want we wonen met zijn 3tjes in een huis met 4 slaapkamers. Daar moet toch voldoende ruimte zijn, dacht ik zo.

Dus kochten we een slaapbank, die voor 1 persoon is maar ook kan worden uitgetrokken/uitgeklapt en dan een 2-persoonsbed wordt. Om de bank in het kleine kamertje te laten passen moest er toch wel weer wat worden ontrommeld en haalden we weer 4 dozen met zooi uit de kamer. Daarna werd de bank afgeleverd en met veel gevloek en getier in elkaar gezet op een moment dat ik er helemaal doorheen zat maar M. dat ding wel per se op dat moment in elkaar wilde zetten om het maar gedaan te hebben (ga jij maar zitten, je hoeft niets te doen). Maar waarbij hij dan wel af en toe dingen riep als we hebben een probleem! (waarbij het jullie vast opvalt dat jij hoeft niets te doen blijkbaar niet uitsluit dat wij een probleem hebben). Mijn toch al snel hysterische overprikkelde brein merkte dat ook op en wel zodanig dat er een krijspartij nodig was om de boel te ontluchten.

Maar goed het bed staat, er is wéér een kast leeg, die is beloofd aan iemand die nog even wacht op haar droomhuisje en het kamertje is nu dan eindelijk van mij. Want zo vaak hebben we niet logerende gasten. En wat een lief, fijn, zonnig en rustig kamertje is dat eigenlijk zeg. Dé ideale meditatieplek.