Toen ik wakker werd regende het hier. Keihard. Misschien regende het ook waar jij wakker werd. Misschien moest je er zelfs doorheen, door die regen, om naar je werk te gaan of je hond uit te laten, kind naar school te brengen.

Regen roept veel herinneringen op. Hoe het voelt als je fiets in de herfst, de kou van het water op mijn gezicht, vingers die pijn gaan doen. Geuren van natte mensen in de trein en de tram. Hoe het voelt om de hele dag met vochtige kleren rond te lopen.

Maar ook: hoe blij ik als kind in de regen in plassen stampte. Het gevoel van kaplaarzen aan doen en door de regen gaan wandelen, hoe fijn dat kan zijn. Zeker als je daarna thuis komt en droge kleren aan kunt trekken en dan met een kop thee op de bank kunt kruipen.

Afgelopen zomer kreeg ik vaak de reactie van mensen, wat erg dat je de zonnige dagen mist.
Maar de zonnige, warme en lichte dagen betekenen voor mij juist meer fysiek afzien. Ik heb dan meer klachten, kan mijn temperatuur niet goed regelen, het licht is te fel voor mijn ogen.

De herfst is prettiger. Ik lig nu iets vaker en langer met het gordijn open want grauwe grijze dagen verdragen mijn ogen veel beter.

Ik denk dat vrijwel niemand beseft dat ik de regen mis. Gewoon de sensatie van kou, geuren en natheid. Het besef dat ik erdoor zou moeten om iets te doen. Dat er een dagelijks leven is wat soms verstoord wordt door keiharde regen waar je al dan niet mopperend doorheen gaat. Dat is wat ik mis.

Mischa bood aan de tuinslang op me te zetten. Paar natte katten er bij, wat herfstbladeren in bed voor de aardse geur en ik heb het gevoel bijna te pakken. Bijna.