studeren – Min of Meer

Onze zoon gaat het huis uit. Hij heeft een kamer gevonden in Amsterdam. Al maanden hoor ik hem aan, luister naar zijn plannen, zijn ervaringen met de zoektocht en nu is het zover. Dit verhaal heeft twee kanten. Blijdschap en verdriet.

Laat ik met het mooie beginnen.Wat ben ik blij voor hem want wat is hij er aan toe! Zijn eigen leven opbouwen, op eigen benen staan, een andere woonomgeving. Ik zie zijn blijdschap en levenslust en het is hartverwarmend.

Ook ben ik blij voor hem dat hij vertrekt. Weggaat uit deze omgeving van ziekte en voortdurend rekening houden met. Gewoon zingend door zijn kamer kunnen lopen, muziek kunnen opzetten, niet meer in het donker eten en om de beurt moeten praten omdat zijn snel overprikkelde moeder anders in elkaar klapt. Hij heeft meer gezien dan wenselijk is en nu is het tijd voor iets anders. Het is tijd om lekker door Amsterdam te fietsen, zijn eigen boodschappen te doen, zijn eigen boontjes te doppen. Waarbij wij hem natuurlijk blijven steunen.

Dan het verdriet. Er zal geen ouder zijn die alleen maar juicht als een kind het huis uitgaat. Hoewel het een natuurlijke gang van zaken is, is het toch dubbel. ‘Ineens’ is het zover. Vreemd, mooi en pijnlijk tegelijk. Het ging te snel. Hoe je het wendt of keert, het is een afscheid. Ook al gaat er vast een andere deur open.

Buiten dat normale verdriet, is er een ander verdriet. Hoewel ik zie dat hij er aan toe is, weet ik ook dat mijn situatie het vertrek heeft versneld. Ik had hem meer onbekommerdheid gegund. Een normalere jeugd. Want alles stond toch altijd in het teken van ‘rekening houden met’. Dat hoeft niet per definitie slecht te zijn. Ik was er wel altijd voor hem, op mijn manier en hij heeft ervaringen opgedaan die hem hebben gevormd, wellicht een bepaalde wijsheid hebben gegeven. Ook al hebben we hem jaren afgeschermd voor al te heftige details.

Maar ik heb veel, heel veel, gemist en hij ook. Al die kleine en grote momenten die moeders met hun kind delen, hadden wij niet of nauwelijks. Mijn moederschap speelde zich af op de bank en in bed. Er zit een gat in mijn hart dat nooit meer kan worden gevuld. Het is de leegte van wat had kunnen zijn en niet was. De leegte van alle momenten dat ik schitterde door afwezigheid. De leegte van mijn kind meegeven aan anderen die hem naar judo en partijtjes brachten, meenamen op uitjes of met hem de stad ingingen om kleding te kopen voor hem, die naar zijn voetbalwedstrijden kwamen kijken en hielpen op school namens mij.

En er is meer verdriet. Mijn kind verlaat het ouderlijk huis en ik kan hem straks niet bezoeken. Ik help niet met verhuizen, kan geen praktische bijdrage leveren. Ik zie niet waar hij terecht komt. Ook al gaat hij het filmen, het is niet hetzelfde. En dat is iets waarover ik slechts in korte stukjes per keer kan nadenken. Het is te groot en het doet te veel pijn. Mijn kind verlaat het huis en ik zie niet waar hij terecht komt. Ik ben er niet bij, zoals wij samen al zóveel hebben gemist. Ik zwaai hem binnenkort uit en gun hem de wereld. Alleen had ik ons samen ook zoveel meer gegund.

Dit is rauwe rouw die gevoeld en uitgesproken moet worden. Anders vreet het mij op.

Afgelopen maandag had hij een proefstudeerdag Medische Informatiekunde in het AMC. Het programma was speciaal voor 5 en 6 VWO studenten die overwegen deze studie te gaan doen. Hij volgde een hoorcollege, kreeg een rondleiding in het AMC, bezocht verschillende afdelingen die relevant zijn voor de opleiding, zoals nucleaire geneeskunde en radiotherapie en volgde een practicum.

Eenmaal thuis was hij een spraakwaterval, vol van indrukken en heel enthousiast. Hoewel hij natuurlijk zelf zijn keuze moet maken, denk ik dat deze studie heel goed bij hem past. Het is qua opzet heel kleinschalig en praktijkgericht. Alle lessen en practica zijn in het AMC. Hem kennende vormt de link met de zorg voor hem nét dat beetje extra, een beetje sociale bevlogenheid en idealisme heeft hij wel.

De opleiding is interdisciplinair en is een combinatie van informatiekunde, kunstmatige intelligentie, zorg en management. Hij zou dan na zijn studie beschikken over medische kennis maar ook over ICT-kennis en het procesmatige inzicht hoe bijvoorbeeld de kennis en gegevens van patiënten kunnen worden opgeslagen en gedeeld (denk aan het elektronisch patiëntendossier) of kunnen worden ingezet om het verloop van een ziekteproces bij individuele patiënten te voorspellen of te monitoren. Denk aan een app die belangrijke patiëntgegevens registreert en meldingen doorstuurt naar het ziekenhuis, zodat er op tijd kan worden ingegrepen als dat nodig is. Ook niet onbelangrijk, er is vrijwel zeker een baangarantie. Er studeren gemiddeld 40 studenten per jaar af en er zijn jaarlijks 120 vacatures werd er verteld.

Nou ja, dát was de eerste proefstudeerdag. Half januari gaat hij een dag meelopen met een student Future Planet Studies. Maar even zien hoe hij dan thuiskomt. Aardwetenschappen is gevoelsmatig al wat van de radar verdwenen vertelde hij. Het is in ieder geval best spannend, voor hem maar ook zeker voor ons. Als ouders wil je toch het liefst dat je kind iets kiest waar hij zijn hart en ziel in kan leggen én waarmee hij ook goed zijn eigen geld kan verdienen.