Laat jij je vaccineren? Die vraag kreeg ik regelmatig de afgelopen tijd. Wat nu volgt is geen pleidooi voor wel of niet vaccineren in het algemeen. En geen uitnodiging om elkaar van het eigen gelijk te overtuigen. Het is een stuk over mijn besluit om mij als patiënt met ernstige ME niet te laten vaccineren. Het is zeker geen advies voor wie dan ook.

Kiezen tussen wel of niet vaccineren is in mijn unieke situatie kiezen tussen twee kwaden.

Al jaren moet ik opletten omdat een simpele verkoudheid me volledig onderuit kan halen en kan doen terugvallen in mogelijkheden. Met milde en matige ME had ik nog wat meer speelruimte voor herstel van virussen, maar met ernstige ME heb ik die veel minder.

Als ik COVID krijg, heb ik weinig illusies hoe dat mogelijk verloopt. Ook van een milde COVID-aandoening zal ik zeer waarschijnlijk maanden ziek zijn. Waarbij ik dus betwijfel of ik na herstel dezelfde mogelijkheden (die al vrijwel nihil zijn) als nu zal hebben.

Van een zware COVID-aanval herstel ik niet. Mijn lijf heeft die veerkracht gewoon niet meer. In het minst erge geval zak ik af naar zeer ernstige ME en kan niets meer.

In het ergste geval overleef ik het niet. Mij aan de beademing leggen is verspilling van tijd en apparatuur ten koste van iemand anders die meer herstelkansen heeft. Ook om erna te revalideren.

Ik wil dus absoluut geen COVID krijgen.

Over COVID, het vaccin en de uitwerking ervan op lange termijn is nog veel onduidelijk. Mezelf nu laten vaccineren vind ik te risicovol. Mijn ziekte bestaat immers uit grillig, niet gepast en totaal overtrokken reageren op alles.

In het verleden heb ik – toen ik nog gezond was – twee keer een griepprik gekregen. Beide keren ontwikkelde ik meteen erna een heftige griepaanval. Niet even wat lullige bijwerkingen, maar ik was echt flink ziek.

Mijn lijf kan zoiets nu niet goed meer opvangen. Ik schommel sinds een jaar tussen ernstige en zeer ernstige ME en ben als de dood dat het kwartje definitief de verkeerde kant opvalt.
Niet vaccineren of wel vaccineren lijkt dus een niet op te lossen vraag, want het is kiezen tussen twee kwaden.

Daarom kijk ik liever naar de kans dát ik COVID krijg. Ik besef dat ik maar een besmette aerosol hoef in te ademen om ziek te worden. Maar die kans acht ik klein gezien het vrijwel totale isolement waarin ik leef. Ik kom niet buiten, leef in één (goed geventileerde) ruimte en zie weinig mensen.

Sem werkt in een supermarkt en vormt dus een risico. Om die reden knuffelen wij al sinds de uitbraak niet meer en houdt hij afstand van mij. Hij houdt zich goed aan de voorgeschreven regels, omdat hij zich zeer bewust is van de risico’s voor mij.

Sinds de pandemie ben ik nooit meer verkouden geweest, terwijl ik daarvoor zeker drie keer per jaar flink verkouden was en een keer per jaar een forse griep had. Het gedwongen geïsoleerd leven lijkt wat dat betreft een positief effect te hebben.

Ik acht de kans niet groot dat ik met mijn huidige zeer geïsoleerde leefsituatie COVID krijg. Dat afgewogen tegen de mogelijke risico’s en gevolgen voor mij van bijwerkingen van een vaccin, maakt dat ik heb besloten mij niet te laten vaccineren.

Komt tijd, komt raad. Er zal vast uiteindelijk meer bekend worden over COVID en de gevolgen van het vaccin, ook voor zeer kwetsbare mensen. Maar voorlopig is de enige spuit die er bij mij ingaat, de B12 injectie.

(Afbeelding gevonden op Facebook, maker van deze bewerking onbekend)